Martijn had zowel een zweefvliegtuig als een motorvliegtuig gereserveerd, maar op zo'n mooie zaterdag is zo'n reservering geen garantie dat je op de gestelde tijd je "kist" krijgt. Gelukkig scheen het zonnetje de hele dag en vervelen opstijgende en landende vliegtuigjes nauwelijks. Door de hete zon was er redelijke thermiek, maar de harde wind maakte de thermiekbellen klein en de lucht flink turbulent. Het touw waarmee de vliegtuigjes omhoog getrokken werden brak dan ook regelmatig door de grote krachten die hierdoor op de zweefvliegtuigjes stonden, wat ook voor de nodige vertragingen zorgde.

Na ongeveer tweeëneenhalf uur wachten was het mijn beurt in de tweepersoons zwever. Met een rotgang word je door de lier omhoog getrokken en binnen een paar seconden zit je op 550 meter, als tenminste niet je kabel breekt, wat bij mij op 350 meter gebeurde. Martijn moest dus zo snel mogelijk op zoek naar een thermiekbel om nog wat hoogte te winnen. We hadden vrijwel meteen een klein belletje te pakken, waarin Martijn heftig rondjes moest draaien. Even buiten de bel lijk je te vallen als een baksteen, daarbinnen word je weer flink omhoog geduwd. Gelukkig voor ons beide kon ik dit allemaal redelijk goed volhouden . Op 650 meter wilde Martijn me laten zien dat een zweefvliegtuigje meer kan dan alleen mak zweven. Een duikvlucht en een scherpe bocht was het gevolg. Helaas trok ik dat niet zo goed, bang geen adem meer te krijgen en met een flinke hartslag moest ik het bij één überbocht houden. Jammer, want die zweefvliegtuigjes kunnen wel 6G trekken en zijn prima in staat loopings en rolls te maken. Een ander keertje misschien!

Vrijwel direct na de landing stond de motorzwever klaar. Of Wipi even plaats wilde nemen, heeft hij toch eens in een vliegtuig gezeten . Ook een rondje taxiën durfde Wipi nog wel. Rustig werkte Wipi met Martijn de checklist voor het opstijgen af, zodat Wipi alvast kon wennen aan het idee. Ze reden terug zodat ik plaats kon nemen, maar Martijn had nog één voorstel: Het kleinst mogelijke rondje vliegen, wat ongeveer twee tot drie minuten zou duren. Missie geslaagd! Vooral het ontbreken van een horizon tijdens het opstijgen vond Wipi doodeng, maar de rest van de korte vlucht ging prima, het vooruitzicht direct weer te kunnen landen, stelt gerust.

Daarna was het mijn beurt. Zo'n motorvlieger is niet afhankelijk van thermiek en kan daardoor een stuk rustiger vliegen en je brengen waar je maar wilt. We gingen onze roots opzoeken in een rondje Arnhem, Duiven, Zevenaar en Didam. Een mooie gelegenheid om luchtfoto's te maken van mijn geboorteplaats. Mijn vader was op dat moment in de tuin, en heeft me nog zien vliegen . Onze vlucht was de laatste van die dag, dus moest het vliegtuig volgetankt getankt en gepoetst worden. Daarna hebben we nog even geholpen alle vliegtuigjes in de hangar te duwen. Als afsluiter bier, cola en spareribs op het terasje. Bedankt Martijn, wat een topdag!

Ik heb de foto's verdeeld over 4 "tags": Terlet, Baschie vliegt, Wipi vliegt en Luchtfoto's, maar je kunt natuurlijk ook op de plaatjes in m'n blogje klikken.