Buiten op het terras bij Casa Penelope had mijn netbookje totaal geen bereik en aangezien ik nog steeds geen nieuwe slaapplek voor de volgende dag had gevonden, plofte ik ondanks het mooie weer na het eten lekker op de warme bank bij de receptie van 't hotel/agriturismo. Na een tijdje ging Atos, de man des huizes, de administratie doen aan de tafel naast me en kon ik eindelijk weer eens mijn Italiaans oefenen. Of hij nog goede Agriturismi in de buurt van Pontremoli, Garfagnana of Lucca kende? Jep, een aantal jaren geleden hielden ze zelf vakantie bij een kleine, biologische boerderij in "de buurt" (15 km hemelsbreed, 1 uur met mijn auto, om aan te geven hoe heuvelachtig het er is) van Pontremoli. Sindsdien hebben ze altijd contact gehouden en z'n Amerikaanse schoonzoon werkt er op 't moment zelfs als loonarbeider. Alhoewel niet helemaal op de route (buiten de lijn Pontremoli, Lucca), kan ik zo een aanbeveling niet afslaan! Geen idee echter hoe ik Roncole di Gotra 93, Albereto, in mijn GPS moet stoppen. Gelukkig kent iedere Italiaan in deze streken alle straten in een 20x20km vierkant uit z'n hoofd, dus Gotra inprogrammeren en dan verder vragen bleek een prima strategie.

Dit is werkelijk de middle of nowhere. De "grote stad" in de buurt is Albareto, met maar liefst 2241 inwoners. Bij het gehucht Gotra (149 inwoners) sla je een klein weggetje naast een bakkerij in, en dan moet je nog zo'n 10 minuten door de heuvels touren over waar de GPS geen andere naam voor kan vinden dan "weg". Bij "weg" linksaf op "weg" naar "weg". Behulpzaam! . Ow, en Roncole heeft 15 inwoners en twee agriturismi. Ik heb minimaal 10 huizen geteld, dus of bijna iedereen is vrijgezel hier, of de census informatie klopt voor geen meter. Anyhoo. Wat een prachtplek! Tegen de wand van een van de vele heuvels met een prachtig uitzicht op de valei ligt een opgeknapte natuurstenen boerderij uit achtiennogwat. Achter schockdraad lopen een twintigtal koeien rond, met stier (schijnbaar bepaalt de koe zelf wel wanneer ze van bil wil en wanneer niet, en heeft een stier geen bal te vertellen). Er zijn een stuk of 4 zwarte varkens van een zeldzaam ras waar men normaliter "culatello di zibello" van maakt, de kippen hier zijn gigantisch en lopen vrij rond, er is een tunnelkas met tomaten. Op de steile helling groeien groenten als pompoen, aubergine en courgette en er staat een paard die tien jaar geleden door een boer was afgedankt en hier zijn eigen stukje weiland kreeg om rustig te kunnen sterven maar die maar niet wil doodgaan en schapen in diezelfde wei om 't paard mantelzorg te bieden. Ik maak dezelfde fout als altijd: Vragen waar je mag betalen in plaats van parkeren (parcheggiare versus pagare), krijg een vreemde blik toegeworpen en de jongeman met baard vraagt dan in perfect Amerikaans of ik misschien Engels spreek. Benjamin, de schoonzoon van Atos, dus. Hij leidt me naar binnen en stelt me voor aan wat de meest interessante man van deze vakantie zou gaan worden, Gianlucca, die me in 't beste Engels dat ik tot nu toe van een Italiaan gehoord heb begroet door me voor te stellen aan een Nieuw Zeelandse (prachtige) jongedame. Ow, en er loopt nog een 73 jarige californiaanse dame rond die het voor elkaar krijgt om zeker over te komen terwijl ze continue naar bevestiging zoekt bij alles wat ze doet (en een prachtige jaren 70 bril en ditto kapsel). Wat moet je in godsnaam doen om Amerikanen te onlopen hier in Italie !? Anna en Blanche noemen zichzelf Wwoofers, en slapen samen in een kleine caravan op 't land naast de koeien. Ze werken in de morgen, zijn 's middags en 's avonds vrij, maar aangezien je helemaal nergens bent zonder auto hier, moeten ze maar hopen dat de eigenaren van de boerderij naar de "stad" gaan om aan hun toeristische gerief te kunnen komen. Anna kletst lekker door en nodigt me gelijk uit voor de lasagna die ze vanavond voor de boer en de Wwoofers gaat koken. Als ik Gianlucca vraag of ik kan blijven eten vanavond kijkt hij moeilijk en legt hij uit dat ik de enige gast ben, dat de vrouw des huizes er vandaag niet is, en dat ik dus zelf wat moet regelen. Maar als ik vertel dat ik al uitgenodigd ben door Anna verschijnt er een glimlach op z'n gezicht en vertelt hij me dat ik dan natuurlijk niet hoef te betalen voor het eten. Nog wat koffie met Blanche, maar dan is het over; het zijn gezellige dames, maar zij moeten werken en ik moet de buurt verkennen!

Ik leen wat folders en stippel een route uit langs een mij aanbevolen uitzichtpunt op de Passo di Centocroci vanwaar je zowel Liguria als Emiglia Romagna kunt zien liggen),rijd dan door naar Compiano, en rijd nog wat rond door de dorpjes ten noorden van Compiano. Niet handig trouwens, want je kunt niet zomaar op elk gewenst moment van de ene noordwaardse hoofdweg naar de andere rijden, aangezien beiden op andere heuvels liggen en je komt al gauw op wegen die te beroerd zijn om te kunnen begaan met een zware, lage sedan. Laten we zeggen dat mijn auto wat klappen heeft gehad, maar het heeft overleefd . Ik kom netjes een half uurtje voor etenstijd (acht uur in deze streken) thuis, duik de keuken in en babbel verder met de dames. Gianlucca is z'n vrouw Iris aan 't ophalen van 't station (een hele operatie hier) die uit haar moederland Zwitserland terugkomt met een lading worst! Fantastisch gegeten, gezellig gekletst, vroeg naar bed, morgen vroeg weer op.

Woensdag naar Ca'(sa) Penelope, een kleine, biologische boerderij in de buurt van Maranello, waar Ferrari's gemaakt en getest worden. Op zich niet moeilijk te bereiken, maar staaaaaaaat niet op de kaart (in dit geval de gps). De beste kamer tot nu toe. 2 persoonsbed, keukentje, koelkast, goeie badkamer, keukentafel met stoelen. Om 18 uur zetten ze de mokkapot gevuld op je electrische kookplaat (morgenvroeg alleen nog maar even draaien), koelkast vol lekkernijen, en je tafel vol brood, koekjes en cakejes. Leuk idee, maar op zich minder leuk als je alleen reist en wat mensen wil leren kennen. En jezus, de koffie is hier niet te zuipen. Door de droogte bevat het water hier zo veel mineralen dat het wel zeewater lijkt (maar gek genoeg proef je dat alleen in de koffie). Anyhoo, hier even gereden naar het balsamicomuseum. Fijn om de enige tourist in het stadje Spilamberto te zijn. Het was een klein museum, maar ze hebben er de echte “batterij” aan vaten waarmee je in 12 jaar aceto balsamico traditionale kunt maken en het ruikt er geweldig. Op zich snap ik nu ook wel waarom dit spul zo fucking duur is. In de zaak tegenover redelijk goedkoop 12 jaar oude balsamico kunnen kopen en 25 jaar oude mogen proeven. Ik moet zeggen, de 25 jaar oude is echt heel veel lekkerder (ik riep onbeheerst wow), maar echt niet te betalen helaas. Toen doorgereden naar Vignola en Guiglia, twee plaatjes met prachtige kastelen die je alleen op zondag kunt bezoeken geloof ik. Ditmaal niet de enige toerist, maar wel de enige buitenlandse aan de nummerborden te zien. Van Guiglia de toeristische route via Villabianca naar Gorzano genomen. Tot nu toe de mooiste weg door heuvels, met prachtige uitzichten over de valleien. Leuk: met ongelooflijk veel lawaai ingehaald worden door een afthanse jaren 80 masarati (zo'n rechthoekige), nog leuker: ingehaald worden door een met plastic ingepakte zwarte Ferrari (misschien was dit wel de nieuwe telg in de familie die ze aan het testen waren!). Schijnt dat ze vroeger, toen Italie net als Duitsland nog geen snelheidslimieten op hun autostrada kende, met 300 km/u over de snelweg sjeesden . 's Avonds ee n fles biologische, bubbelende en bruisende lambrusco gekocht en het enige menu dat ze serveerden meegegeten. Heel typisch: tigella (of crescentina modenese, een soort volkoren mini-pitabroodjes) met allerlei kazen, lardo, auberginepasta, salami en ham.

Maandag de lange rit naar het meer van Como door de Gotthard tunnel. 17 kilometer stinktunnel zonder laanscheiding. Bij een wegrestaurant gezien wat de slechte euro voor de Zwitsers doet: de eerste plaats waar je 1 deciliter vruchtensap kunt kopen (3.5 euro). 1 braadworst? 10 euro. Geen wonder dat ze allemaal over de grens trekken. Wat een verschil met de espresso in het bergdorpje 2 kilometer over de grens: 85 cent per kopje koffie en water (zelfs met bubbels) was gratis!

In vorige vakanties naar Italie leefde ik vooral van grote stad naar grote stad. Grote steden staan immers uitgebreid in reisgidsen en het zijn ook vaak de plaatsen waar je al eens over gehoord heb. Voor de verandering pak ik het dit jaar anders aan. Ik ga het “platte land” verkennen, alhoewel plat... Ik ga proberen zoveel mogelijk in agriturismi te slapen (of voor zolang het leuk blijft). Een agriturismo is een boerderij die, om wat geld bij te verdienen, ook kamers of appartementen verhuurt, en het concept is behoorlijk populair in Italie. Het agriturismo dat ik met Francesco aangedaan heb ligt aan het Comomeer, maar dan bijna een kilometer hoger. Haarspeldbochten, 20% hellingen, mijn auto heeft nog nooit zo hard moeten werken. 2 uur rijden over 60 kilometer weg . Een Engelsman en z'n Braziliaanse vriendin hadden schijnbaar op hun motoren doodsangsten uitgestaan (vooral de man, aangezien z'n tank leeg en dus z'n voorkant licht was) en het was nog maar de vraag of hij de berg weer af durfde te rijden de volgende ochtend. Dit is een van de grotere agriturismi, maar daarom niet minder mooi. Het gebouw is prachtig, iedereen heeft z'n eigen voordeur naar buiten, vaak met een klein terrasje en een paar stoelen. Buiten zijn meerdere grote terrassen, eentje overdekt met hangende druiven. Ze maken kaas van melk van hun eigen geiten (wat duurt dat melken lang!) en ze verbouwen hun eigen groenten. Verder loopt er nog ergens een ezel rond, en word je de hele ochtend wakkergehouden door hanen (dat laatste geldt voor alle agriturismi kan ik je nu na 3 agriturismi vertellen). De eerste dag hebben we niet veel meer gedaan dan wat lopen in de bergen en hebben we het “huisvrouwkoken” van ons hotel uitgeprobeerd: kazen, pure met kalfsstoofpot, chocoladetaart met peren. 's Avonds heerlijk buitengezeten met een netbook, een grappa en een biertje. Uilengeoehoe op de achtergrond, een gigantische loebas van een schaapshond naast me, en de instructies hoe de lichten uit te doen, aangezien ik de laatste was .

Dinsdag 30/8 Maandagnacht voor het eerst in tijden gesnurkt. Ik ben een lattenbodem gewend, en blijkbaar zorgt dat ervoor dat ik niet op mijn rug slaap, maar deze zachte verenbodem laat me zonder problemen op mijn rug slapen en dan snurk ik ontzettend. Francesco maakt me 's nachts wakker om zelf te kunnen slapen. Anyhoo, vroeg opgestaan, koffie gedronken en wat getyped. Ontbeten. Kaas, brood , honing, salami. Naar beneden gereden vanuit Schignano naar Argegno, verkeerd doorgereden naar Brieno. Kerkje bekeken, toen teruggegaan naar Argegno. Net de boot gemist omdat de kaartjesverkoper sloom en de boot snel was. Even Argegno bekeken, niet veel waard om 1.5 uur te wachten, doorgereden naar Menaggio (a trois). Boot naar Belagio, superdruk, fucking Amerikanen, kak-Hollanders en Britten. Eiland overgestoken naar de andere kust en aan een rustige haven de benen in het water laten zakken. Half uur later keken we achterom, zater er nog 10 anderen om ons heen. Terug, focacchia achtige pizza gegeten, daarna een soort cannelino en nog een ding met cannel... (zoet gebak gevuld met gedroogd fruit). Door naar Varenna. Botanische tuin, water gedronken uit de fiumi di latte. Terug naar Menaggio, gegeten. Eerst gedroogde vis op nat polenta toast. Niet goed. Daarna F iets met gnocchi en een beest en kaas (heeeeerlijk), ik had cozze alle romana, met als contorno gekookte aardappelen. Alla romana betekent met tomaten en rode pepers gekookt. Super, maar veel bekijks van de Duitse kinderen naast ons... (overhoorde moeder zeggen: maar je hamburger leefde eerst ook). Francesco reed naar het agriturismo omdat ik een 0.4 bier op had. Hij kon slecht zien in de enge bochten (donker),maar toen ik de breedstralers aanzette ging het al een stuk beter! Uiteindelijk samen in de wifiruimte gezeten. F heeft z'n chinadocumenten ingevuld, ik een hotel gezocht. F heeft een agriturismo bij Maranelo (Ferrari) gevonden, ik heb zelf gebeld en helemaal overtuigend een kamer besteld. F naar bed, ik type dit verhaal.

Zondag samen met Francesco en Benadetta een deel van de route des vins d'alsace (http://www.alsace-route-des-vins.com/) afgereden, vanuit Basel naar Colmar. Helaas waren vanwege de rustdag vrijwel alle winkels dicht, maar daardoor lijkt het wel alsof je al die idyllische plaatsjes voor jezelf alleen hebt. Eerst in Guebwiller een chocolade-eclair en een kaart van de route gekocht, daarna via allerlei kronkelweggetjes naar Colmar gereden en gestopt in alle plaatsjes die vanuit de auto de moeite waard leken te zijn. Zoals bijvoorbeeld Roufflach, niet veel meer dan een prachtige kerk met kerkplein en ooievaars. In Eguisheim hadden we echt geluk. Eguisheim heeft al vele prijzen voor z'n schoonheid gewonnen, in 2004 was het zelfs uitgeroepen tot mooiste dorp van Frankrijk, maar dit weekend was er ook nog eens het jaarlijkse wijnfestival . Een soort kermis met fanfares, standjes met streekproducten een hoop volk in klederdracht en helaas, eigenlijk niet al te veel wijn. De tarte d'oignon was gelukkig echt geweldig en ga ik zeker thuis proberen te maken, verder sjieke gewurtztraminer grand cru Pfersigberg gedronken. Verder wat biologische frambozenlikeur gekocht, knoflookworsten, en een munster stinkkaas die echt naar voeten ruikt. Colmar heeft wat gebouwen aan het water, dus wordt het al gauw het Venetie aan de zee genoemd. Hier om zes uur op onze kont geploft en er niet meer afgekomen. Choucroute met knakworst, 2 stukken spek, karbonnade, een soort gerookte braadworst en een plak pootvlees. Jummy!

De komende twee weken ben ik op pad in Italie, en zoals gebruikelijk komt mijn blog dan ook weer een beetje tot leven. Ik heb zelfs een netbook gekocht, zodat ik wat flexibeler met mijn tijd kan omgaan en van hotel tot hotel kan leven (alle hotels moeten dus wifi hebben). Het plan was/is om zaterdag en zondag in Basel bij Francesco en z’n vriendin door te brengen, dan met Francesco naar een agriturismo in Como te rijden en daar twee dagen te vertoeven. Ik breng Francesco dan naar Milano, waar hij een visum voor een reis naar China gaat ophalen, om vervolgens met de trein naar z’n ouders in Udine te reizen en ik rijd daarna door naar geen-idee-in-Italie, vermoedelijk Toscane. Dan, na ongeveer een dag of 5 alleen, vertrek ik naar Udine voor een dagje en haal de sleutels op van een vakantiehuisje in Grado, op de rand van de lagune aan de Adriatische kust. Daar blijf ik 2 of 3 dagen, om daarna terug te keren naar Udine, en via een nacht in Bamberg (een mooie, middeleeuwse stad met de hoogste concentratie bierbrouwerijen van de wereld) rijd ik dan terug naar Nederland.

Zaterdag 26/8

Zaterdag vertrok ik rond 8:15. Iedereen voorspelde veel vertragingen vanwege de vele wegwerkzaamheden, dus ik wilde vroeg op pad. Er waren inderdaad veel werkzaamheden, maar ik heb zelden minder dan de maximaal toegestane snelheid hoeven rijden dus ik was, inclusief twee keer stoppen voor wat benenstrekken, eten en aftappen, maar een kwartier later dan de door mijn gps voorspelde tijd bij Francesco, rond 14:45. Francesco is net verhuisd, maar kon niet alles in z’n auto kwijt, dus naast vakantievoertuig, deed mijn auto ook dienst als verhuiswagen van z’n laatste spullen uit Amsterdam. Na het uitladen was het tempo gelukkig lekker laag. Taart eten met perzikken en een zuur soort pruimen, koffie, en wat bijpraten, daarna een tour du Basel. Een niet al te grote stad, mooie oude gebouwen, doormiddengehakt door de rijn, en daardoor voorzien van een paar erg mooie uitzichtpunten. Leuk: een boot die de rivier oversteekt door aan een kabel die hoog boven de rivier is gespannen te hangen en z’n roer te draaien. Zonder motor toch een heel stabiel pontje. Hoogtepunt voor mij: Globus, een soort delicatesse-bijenkorf. Dus een supermarkt voor mensen met geld. Gedroogde morielen, caviaar, wat je maar hebben wil . Dit MOET de Hollandse bijenkorf invoeren! Nu de frank een euro is echter niet uit eten gegaan in Zwitserland (wel een lokale aufschnitt teller besteld, maar geweldige carne salata), maar gelukkig heeft Benadetta ons een geweldige spaetzle-ovenschotel met zeer goede, Hollandsche kaas en gebakken uien gemaakt en voor we het wisten was het bedtijd.