En ik dacht dat taalpureerders irritant waren, astronomen kunnen er ook wat van. “Hij moet rond zijn en om de zon cirkelen”, zegt de één. “Ja, maar dan is de 1 kilometer grote 2002BM26 ook een planeet”, zegt de ander ter verdediging. “Charon is geen maan van Pluto, maar een planeet, want het massamiddelpunt van de twee ligt buiten de twee entiteiten”, “dan is over een paar miljard jaar onze maan ook ineens een planeet!”, werpt de ander er tegenin. “Ja, maar UB313 is groter dan Pluto, terwijl we Pluto wél een planeet noemen, dat kán toch niet?” “Laten we ze dan "Plutons" noemen, want ze zijn ècht wel anders dan de planeten binnen Neptunus”. Neil deGrasse Tyson kreeg zelfs hate mail toen hij pluto uit zijn planetarium verwijderde. Aaaaaaaargh!

Als je dit soort neuzelaars hun gang laat gaan komen er binnenkort groene, witte en desnoods paarse boekjes der astronomie uit. Ik stem alvast op het poepkleurige boekje met de titel: “als het beestje maar een naam hep”.

Update
Zo, we hebben nog maar acht planeten. En nu ophouden met neuzelen!

Het is weer bijna pasen, tijd voor het verplichte wetenschapsartikel over eieren. Vier jaar geleden hadden wiskundigen al uitgerekend waarom een snel ronddraaiend, gekookt ei het liefst rechtop gaat staan. Dezelfde wiskundigen voorspelden dat het ei zou gaan springen als het probeert rechtop te komen. Nature meldt nu dat een stel Japanners 2 jaar bezig zijn geweest om dit fenomeen ook op video en geluidsband vast te leggen. De sprongen zijn maar een tiende millimeter hoog, maar het gaat om de paasgedachte .

In 1963 ontdekte de Britse engineer Arthur Kaye, terwijl hij aan het spelen was met vreemde organische vloeistoffen, dat wanneer hij een visceus mengsel over een oppervlak liet stromen, hij af en toe een jet omhoog zag springen die zich verderop weer met de stroom verenigde. Het Kaye effect wordt genoemd in vrijwel alle boeken over complexe vloeistoffen ter illustratie van het vreemde gedrag van deze. Nu hebben Michiel Versluis en zijn collega's van de Universiteit van Twente dit gedrag eindelijk verklaard (Nature news samenvatting).

Het effect kan optreden bij alles van ketchup tot yoghurt, verf, shampoo en zeep, maar is nauwelijks waarneembaar omdat de jets meestal maar 300 milliseconde bestaan. De verklaring ligt in het "shear-thinning" gedrag van de vloeistoffen. Deze vloeistoffen worden minder visceus naarmate ze sneller bewegen. Shear-thinninggedrag is zeer welkom in de industrie, omdat het ervoor zorgt dat verf niet druppelt, shampoo niet van je hand af loopt, totdat je het in je haar smeert, en ketchup alleen uit te fles komt als je het flink schudt. Het langzaam gieten van zo'n vloeistof zorgt aan het begin voor een soort verstopping, de vloeistof is immers erg visceus als het langzaam beweegt. Vloeistof dat echter later komt en sneller stroomt, omdat het gesmeerd wordt door de onderste, langzamer bewegende laag, mengt nauwelijks met de vloeistof die de boel verstopt en een oneffenheid in de onderste laag kan ervoor zorgen dat het sneller bewegende en daardoor minder visceuze deel van de vloeistof omhoog springt.

Nature heeft een aantal van de filmpjes in hun nieuws artikel online gezet. De filmpjes zijn erg gaaf! Dus zeker een aanrader!

Guoqiang Li van de University of Arizona heeft een manier gevonden om een lens bestaande uit liquid crystals te maken waarbij de brandpuntsafstand van de lens schakelbaar is met behulp van een electrisch veld. Hierdoor zou de gehele lens kunnen schakelen tussen bijvoorbeeld een gewone bril en een leesbril in minder dan een seconde. In eerste instantie zou deze technologie de varifocale of bifocale bril moeten vervangen, bedoeld voor mensen met presbyopia (een vermindering van de flexibiliteit van de ooglens waardoor scherp zien op korte afstand bemoeilijkt wordt), zodat deze niet meer door het onderste randje van hun bril hoeven kijken om te kunnen lezen.

Momenteel moet je zelf nog op een knopje drukken om te schakelen tussen de twee brandpuntsafstanden, maar het plan is om dit in de toekomst automatisch te gaan doen. Het zou trouwens pas echt gaaf zijn als je ermee een soort zoomlens kunt ontwikkelen, zodat je "interessante objecten" wat dichterbij kunt halen . Het PNAS artikel waar dit in meer detail uitgelegd wordt kan ik helaas nog niet vinden, want misschien is dit een leuk onderwerp voor een literature talk.