Dit nummer zit nu al een paar weken in mijn kop. Allemaal de schuld van Mike Patton, die onnavolgbare ex Faith-no-More-zanger die blijkbaar net zo makkelijk het zoetsappige "Easy" van The Commodores covert, als dit soort compleet waardeloze bagger uitpoept. Het muntje kon dus allebei de kanten op vallen toen ik op de luisterpaal van de VPRO vernam dat hij een CD genaamd Mondo Cane, vernoemd naar een Italiaanse shock doc uit begin jaren 60, vol met Italiaanse popliedjes uit diezelfde jaren 60 had gecovered met hulp van een complete orkestbak. Een oude rockheld uit mijn jeugd die mij Italiaans gaat leren? Dat kan ik natuurlijk niet laten liggen. En het album is gelukkig helemaal geweldig! Eigenlijk ontzettend kortzichtig van me: Natuurlijk had Italië in de jaren zestig zijn eigen Ramses Shaffy's! Maarja, Eros Rammaarzotie verpestte alles. Helaas is Mondo Cane inmiddels niet meer op de luisterpaal te vinden, maar twee jaar voor het uitkomen van deze CD trad Patton al op in Paradiso met het Metropoolorkest en de ongelooflijk goede trompettist Roy Paci, en dat hele concert is gelukkig in zijn geheel op jouwbuis te bekijken, met als opener dus dat tijdens een hoerenbezoek geïnspireerde nummer dat nu al een paar weken in mijn kop zit.

Il Cielo in una Stanza werd oorspronkelijk gezongen door Mina, volgens Francesco echt een heldin der Italianen en in Nederland vooral bekend (of berucht) voor het aanleveren van de tekst voor Brandend Zand. Een makkelijke tekst (iets van: als je bij me bent heeft deze kamer geen muren, maar bomenrijen, en dit paarse plafond bestaat niet meer), een heerlijk galmend bombastisch refrein en de mogelijkheid om lekker los te gaan met strijkers. Alles was ein Popsong so braucht zou ik zeggen. Zeker in de jaren 60.

Maar schroom niet om ook de "originelen" achter de andere nummers op het album te vinden. 20 km al giorno is bijvoorbeeld een heerlijk nummer om op reis te zingen in de auto of tijdens het wandelen (over een arme kerel die elke dag tevergeefs 10km heen en 10km terug naar z'n "projectje" loopt). Ore d'amore is eveneens heerlijk slepend en bombastisch. Of Quello che Conta (dat wat telt), L'uomo che non sapeva amare (de man die niet kon liefhebben), Dio, Come ti Amo (Eurovisie songfestival 1966, god hoe ik van je hou). Ow, en zeg nou zelf, de Amerikaanse versie is vreselijk (en god wat lijkt ze op lady gag gag later in haar leven. Jammer!). Een beetje teleurstellend is ook hoe ze als prima toebedeelde brunette de blondine uithangt, maar vergelijk Grande grande grande met de gejatte Never never never (en wat een eer om door Bassey gecovered te worden!!) Ow, dit nummer is ook wel erg gaaf, gecomponeerd simpelweg om te laten zien dat mevrouw 4 octaven aan kan . Of dit nummer wat alleen maar lijkt te transponeren. Geweldig!

Naast hele mooie theatrale hoempapapunk maakt de Kift ook erg bijzondere "collectors items" van hun albums. Zo is er een album verpakt als sigarendoosje, de een-na-laatste als een perkamentpostpakketje, en die daarvoor weer als fotolijstje. Nu ben ik normaal niet zo van de fysieke CD's en vind ik meestal dat ik al genoeg geld heb uitgegeven als ik na een concert langs de mevrouw met de CD's loop. Maar dit keer was de mevrouw die de CD's verkocht ook de moeder van de zanger (en vrouw van de trompetist), die in een verloren uurtje zelf mijn speciale editie uit een kookboek tot CD-doosje had verknutseld. Ieder exemplaar uit een ander kookboek geknipt. Natuurlijk viel mijn oog direct op dit vleselijk exemplaar! Wina Born, de schrijfster van het voorwoord van mijn favoriete oud-Hollandsche kookboek en moeder van de Nederlandse Gastronomie, met haar "Het volkomen vleesboek" uit 1968! Het ramsjstikkertje met 1 euro 50 nog op de achterkant. Hier is er maar één van en hij had niet beter bij me kunnen passen .

Na een lange, heerlijk zonnige dag in Sienna, een tweeëneenhalf uur durende terugreis naar Florence die maar een uur had hoeven duren en een remi diner van drie soorten soep en een Italiaanse Goulash thuisgekomen in mijn hotel, bestel ik wat sterks bij m'n vriendelijke, hip-ogende receptionist. Ik plof neer op de bank, ergens midden tussen de bar en de balie, met uitzicht op een prachtige boekenkast met uitgestalde trompet, saxofoon en dwarsfluit en droom weg met een door een voorganger achtergelaten reisboek. De roes van het wijntje bij het restaurant en deze geweldige, zelfgemaakte limoncello stijgt langzaam naar m'n hoofd en ik begin de muziek die de receptionist zachtjes over de luidsprekers laat spelen enorm te waarderen. In een andere setting had ik het vermoedelijk te zoet gevonden, deze dwepende zanger en ditto gitaar, maar nu deed het me wat. In een intens gelukkig moment pakte ik m'n notitieblokje, en vroeg de barman om de naam van deze plaat. Ik schreef hem op, bestelde nog een limoncello en kreeg dit rondje van de zaak. Een paar weken later downloadde ik de plaat en kon ik maar niet onder de indruk raken. Maar nu ik vanavond, met een zeker gevoel van "accomplishment", opnieuw naar z'n CD's luister, moest ik ineens weer aan Florence denken. Wat een topmuziek! Download Damien Rice!

Ik ben vast de duizendste blogger die het nieuwe album van Radiohead aanprijst, al zullen de meeste nerds dat doen vanwege het "betaal wat je wilt geven" concept. Eindelijk, hoor je ze roepen, eindelijk een band die opstaat tegen de akelige platenbazen. Maar ja, ik vind Radiohead eigenlijk gewoon leuk. Het is zelfs een van de weinige bands waar ik daadwerkelijk meerdere CD's van in mijn bezit heb. Legale! Toch moet ik toegeven dat ook ik voor hun slimme truuk gevallen ben. Je voelt je immers aardig suf als je "In Rainbows" in een Bittorrentzoekmachine typt, terwijl je het album net zo goed voor 0 euro legaal kunt kopen van Radioheads website. Nul euro, ik ben toch geen gierigaard en hop, voor je het weet betaal je een enigszins redelijk bedrag voor muziek waar je nog niet eens een keertje naar geluisterd hebt.

Nu ben ik geen ervaren muziekcriticus. Ik kan hooguit goed klagen over muziek die ik uiterst ruk vind (ja kutmuziek, u weet wie u bent!). Dus moet ik het anders aanpakken. Goed. Stel je voor ik heb helemaal nergens zin in. Ik zit onderuit gezakt op m'n stoel een beetje te surfen en zie er al drie uur tegenop om m'n was naar de wasserette te brengen. Ik open het openingsnummer van mijn nieuw aangeschafte album en na vijfenveertig seconden begint de gitaar te spelen. Vanaf toen ging het snel; voor het nummer uitgespeeld was, stond het album op m'n MP3-speler en liep ik fluitend in de zon richting wasserette. Lopend inderdaad, want fietsen zou te snel gaan. Het zonnetje schijnt, Thom Yorke klaagt met z'n kopstem en ik lach naar alle vrouwen, zelfs de lelijkerds. Echt zinnige dingen kan ik er verder niet over zeggen. Het is Radiohead 2007. Nieuwer, hipper, mooier. Niet te electronisch, niet te gitarig, soms zelfs funky maar nog steeds met veel weegeklaag. Waarom ik Thom Yorke wel trek en andere zeikbandjes zoals the Smashing Pumpkins niet, snap ik ook niet, maar ik begrijp u heel goed als u het maar niets vindt. Jammer Kate Nash, u bent verstoten van mijn veelspeellijst! Zo en nu ga ik de was ophalen, uiteraard lopend.

Veel cooler dan Tux in ascii, cooler zelfs dan een getypte George Washington uit 1939, of een bunny-achtig uiltje uit 1948. Toen ik deze cd bij m'n onderbuurvrouw Marie tegenkwam viel mijn bek open. Op de CD spelen twee pianisten letterlijk het portret van Hedwig, een 70x55 centimeter door Jurriaan Andriessen handgeschreven partituur in 54 delen, waarvan een iets kleinere versie wordt geleverd bij de CD.

De wimpers zijn daadwerkelijk gebonden noten in een loopje, de wenkbrauwen vallen over de notenbalken heen en het loopje in de mond spant zelfs drie hele balken. De muziek zelf hobbelt een beetje tussen klassiek en "boogie" in en dat laatste had van mij niet gehoeven, maar wat een manier om je vriendin te laten zien wat je voor haar voelt. Erg indrukwekkend!