Een jaar en een schrikkeldag geleden, om 22:18, maakte ik mijn laatste sigaret uit ! Gek dat ik een jaar geleden nog zo enorm met roken zat, terwijl het me nu eigenlijk geen fluit meer doet. Er zijn nauwelijks nog momenten waarop ik aan roken denk en rokende mensen in de buurt zijn eerder vervelend of zielig dan benijdenswaardig. Tijd dat roken binnenshuis verboden wordt denk . Verder heb ik er eigenlijk maar weinig over te zeggen, maarja, ik kan zo'n jubileum natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan .

Zo, en nu gaat deze stoppen-met-roken-draad weer een jaar de ijskast in. Tot volgend jaar!

Zes maanden geleden, om 22:18, maakte ik mijn laatste sigaret uit. Jaja, nu weten we het wel. Maar gezien mijn neiging jullie lastig te vallen met jubilea, mijn onlangs ontstane terughoudendheid met zeuren over mijn werk, en mijn verdere gebrek aan inspiratie, hier dan maar een korte “wijsheid”.

Roken is als het hebben van een verdomd lastig kind. Het kind moet overal mee naartoe, en alles dat het kind nodig heeft moet ook mee. Het vraagt precies op de verkeerde momenten aandacht, je kunt het nooit eens op logeren sturen en bijna iedereen vindt het irritant en stinken.

Zal ik trouwens het vieren van het 400ste blogje maar gewoon overslaan?

Ik weet, ik weet. Over een week is het zes maanden geleden dat ik gestopt ben met roken en ik had mezelf nog zo beloofd nooit meer een pakje sigaretten aan te raken! Maar, het is me niet gelukt, ik kon het niet laten. Ik heb een pakje Camel gekocht, mijn favoriete merk. En ik heb de allerslechtste smoes ooit. Want al leek het stoppen dan nog zo'n peulenschil en was er nauwelijks iemand die te lijden had onder mijn meest recente poging, toch was er één iemand die er wel onder leed. De zingende daklozenkrantverkoper voor de deur van de Albert Heijn aan de Sarphatistraat. Hij heeft al in geen zes maanden van mij kunnen bietsen en hij vergeet nog wel eens dat ik gestopt ben. Vaak herstelt 'ie zich dan snel en zegt beteuterd: "ow ja, ow ja, u was gestopt he! Sorry, sorry!". Nou, die is nu tevreden. En voor mezelf heb ik een pakje truffelpepernoten gekocht, jummie . Nog een week, en dan komt het echte cadeautje voor mezelf .

Volgens de kenners duurt het ongeveer drie weken voordat alle nicotine je lichaam uit is en de fysieke ontwenningsverschijnselen ophouden. Ik had me dan ook, aan het begin van mijn queeste, voorgenomen om naar die mijlpaal toe te leven en deze, bij het behalen ervan, flink te vieren. Mijn plan was dan ook om iedereen die me geholpen had gedurende de “zware” eerste weken, of die onder mijn ontwenningstoorn te lijden hadden gehad, uit te nodigen voor een etentje, een krat bier en hopelijk niet al te veel excuses voor onbehoorlijk gedrag.

Zoals u weet, was u niet uitgenodigd op dit feestje. Niet omdat u niet genoeg geholpen heeft — ik heb serieus overwogen om enkelen van u uit te nodigen — maar omdat het idee van een feestje eigenlijk met de dag potsierlijker werd. Het is als je vrienden vertellen dat je één of andere berg in de Himalaya gaat trotseren, en dan trots thuiskomen van de Vaalserberg.

Toch vind ik de drie-weken-mijlpaal wel een goede voor een laatste blog in de serie "stoppen met roken". In de eerste plaats gaan mijn excuses natuurlijk naar alle teleurgestelde bloglezers die op hel en verdoemenis hadden gehoopt: het spijt me dat het nergens echt spannend werd! Dan natuurlijk reuze veel dank aan Jocelyne, Edith, Elske en jeran voor hun hulp tijdens die eerste, toch wat enge week . Ik mag dan wel geen feestje geven, ik ga heel graag weer eens met jullie taarten bakken, koken, eten of naar de film, op mijn kosten . Ow ja, en Allen Carr, die in de hemel zijdt, hartelijk dank voor dit topboek, ik zal uw naam in elk geval heiligen db!

Nou, het moment is daar. Het is 22:18, precies 21 dagen zonder nicotine en ik ben toch wel een beetje trots , maar vooral heel erg blij. Wooohoooo , applaus voor jezelf , happy happy, joy joy

Meneers half uitgedrukte shaggie bedierf ons eten. De dikke, blauwe slierten rook trokken niet alleen prachtig golvende, ononderbroken lijnen tussen de asbak en het bevallige neusje tegenover mij, ik had zelf nog last van die stank ook! Alsof ik al jaren rookte pakte ik de peuk en drukte hem ferm uit op de bodem van de porseleinen bak; na elf dagen was ik het uitdrukken in elk geval nog niet verleerd. Even was ik bezorgd voor de belerende geste die ik hiermee maakte, vervolgens over het vasthouden van een brandende sigaret, maar de weerzin won het van de takt.

“Heeft u een vuurtje voor me?”, vroeg dezelfde grijze, jarige meneer naast me, een uur of wat later. “Nee meneer, ik rook niet!”. Het floepte eruit. Zelfverzekerd, zonder dat ik er over na hoefde te denken. Hij leek uit het veld geslagen, had dit antwoord zeker niet verwacht. Zag ik er dan zo rokend uit? Of zag hij me toch vol overgave die peuk uitdrukken? Trots keek ik voor me uit en zei heel afgezaagd “een mijlpaal” .