Wij zijn empathische wezentjes. Vast de reden waarom een aantal van ons er plezier uit kan halen om al vlaggetjeszwaaiend met oranje shirtjes op de bank naar voetbal te kijken, of waarom ik de Idols-voorrondes met Gordon nog geen minuut volhoud. We schijnen trouwens niet alleen mee te voelen, we gaan ons ook als de ander gedragen. Van oudere mensen gaan we langzamer lopen en als ons stereotypen van professoren wordt voorgehouden gaan we beter testjes maken (behalve als die professor intimiderend slim is trouwens, van Einstein gaat men slechter testjes maken). Blanke Amerikanen die middels een essay in de huid van een zwarte landgenoot moesten kruipen, werden zelfs op slag slechter in wiskunde.

Sinds een paar dagen staan de bijlagen van de online kranten vol met blondjes. Alleen al de aanblik van een blond fotomodel zou ons dommer maken. De conclusie van het originele artikel is echter wat ingewikkelder. Je moet eerst in een "interdependent state" gebracht worden, meevoelend in plaats van sociaal onafhankelijk, wil je van blondjes dommer worden. Sterker nog, op zich onafhankelijk voelende proefpersonen hebben de blondines juist een positief effect.

Dus, tip voor alle heren. Ben je een onafhankelijke man, neem een lekkere, blonde bimbo. Je zult je in haar bijzijn niet alleen slimmer voelen, maar daadwerkelijk slimmer reageren, tel uit je winst ! Ben je echter iemand die meevoelt met een ander, iemand die zichzelf het best omschreven ziet in z'n sociale omgeving, niet in z'n individuele eigenschappen, laat de blondine dan maar links liggen. Als je intelligentie je lief is tenminste. Hmm, geef mij maar een brunette .

Iemand die een lach veinst zou je er eigenlijk zo uit moeten pikken. Een echte lach heb je namelijk niet onder controle en wordt door heel andere hersencentra gestuurd dan een neplach; hierdoor gebruik je ook andere spieren tijdens het neplachen. De meeste mensen zijn echter heel slecht in het herkennen van een geveinsde lach, wellicht omdat het meestal maar beter is om niet te weten wat de ander over je denkt.

Wil je zelf testen hoe goed je bent in het spotten van een neppert, ga dan naar deze site. Vergeet niet om op de playknop te drukken en de gehele lach te bekijken (zoals ik de eerste keer deed). Ik had trouwens 15 van de 20 lachen correct en ben erg benieuwd hoe goed jullie het doen .

Een erg leuk psychologisch experiment, besproken in Nature Neuroscience, laat zien dat de kleur van sommige voorwerpen zo'n onmiskenbare eigenschap ervan is, dat als je het object in grijstonen aangeboden krijgt, deze nog steeds die kleur lijkt te hebben.

Van proefpersonen werd gevraagd de kleurbalans van een foto, waarop een bepaald voorwerp staat afgebeeld tegen een grijze achtergrond, zodanig aan te passen dat ook het voorwerp zelf alleen nog maar grijstonen bevat. Dit lukt de proefpersonen prima bij neutrale voorwerpen, maar gaf problemen bij voorwerpen waarbij we een specifieke kleur verwachten. Aangezien een compleet grijze banaan nog steeds geel lijkt, overcompenseerden de deelnemers en werden er blauwe bananen afgeleverd.

Oude filmpjes van Josephine Baker hoeven dus helemaal niet ingekleurd te worden!

De "African-Americans" lijden volgens psychologen aan een vreemd soort faalangst: Daar ze over het algemeen slechter presteren op school, verwacht men maar weinig van ze. De angst om te voldoen aan dit rolmodel geeft zo'n druk op hun schouders dat ze het alleen nog maar slechter doen. Ik zou juist denken dat een lage verwachting ruimte biedt tot falen, waardoor zoiets als faalangst alleen maar minder kan worden: Heb je een keer slecht geleerd presteer je "naar verwachting", leer je een keertje goed, ben je meteen een hele bikkel.

Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar een simpel "dit vind ik goed"-opstel geeft de donkere studenten zoveel zelfvertrouwen dat ze gemiddeld bijna zo goed presteren als hun minder pigment-bedeelde medestudenten. Een "dit vind ik slecht"-opstel haalt daarentegen niets uit. Het lijkt te makkelijk eerlijk gezegd, maar ik ben benieuwd hoe het werkt op Neerlandsche bevolkingsgroepen die zich ondergepresteerd voelen.

Vroeger, toen er nog regelmatig koffie stond te pruttelen bij Chez Nicole en de mandjes vol met koek en ander lekkers zaten, waren er blijkbaar genoeg mensen die zó slecht betaald werden dat ze hun koffie niet konden aftekenen op de lijst. Zeker als Nicole zelf niet in de buurt was, hing het betaald worden van de koffie compleet af van de schraalheid van de drinker, er werd immers niet gecontroleerd.

Op de psychologieafdeling van de universiteit van Newcastle lopen ook veel mensen rond die geen afstand kunnen doen van hun zuurverdiende geld en hierop bedacht één van de "good guys" een test. In plaats van een saaie prijslijst hingen ze er eentje op met bovenin een foto en daaronder de prijslijst. De foto bevatte soms neutrale beelden zoals een bloemetje, maar meestal een paar ogen die de klanten rechtstreeks aankeken; de persoon op de foto varieerde, de richting van hun blik niet. In de weken dat er een foto van ogen hing betaalde de staff 2.76 keer zoveel dan in de weken dat er een bloemetje hing! Blijkbaar zijn schrale mensen ook heel dom !