Op de opiniepagina's van de Britse kranten woedt momenteel een debat over wat ik voor het gemak maar even "het broeikaseffect" noem. Ongetwijfeld is dit debat ingezet door de (indrukwekkende) film van Al Gore, An inconvenient truth. Een punt wat Gore in dit pamflet herhaaldelijk maakt is dat, wat de wetenschap betreft, bewezen is dat ten eerste de aarde daadwerkelijk opwarmt en ten tweede dat dit veroorzaakt wordt door de menselijke uitstoot van broeikasgassen. Iedereen die dit ontkent is of Fout Rechts, of staat op de loonlijst bij de petrochemische industrie.

Precies tegen dit punt maakt Christopher Monckton bezwaar in zijn controversiële eerste artikel Climate chaos? Don't believe it. Hij weet de zere vinger te leggen op enkele zwakke punten in de "bewijzen" van Gore c.s.: de weerlegde "hockeystickgrafiek", het negeren van een bijzonder warme periode in de middeleeuwen en het teveel vertrouwen op klimaatmodellen die op zijn mildst gezegd niet perfect zijn. Hij haalt daarbij diverse wetenschappers aan die het niet eens zijn met de verregaande conclusies die worden getrokken.

In Moncktons tweede stuk, Wrong problem, wrong solution, gaat hij o.a. in op de kritiek op zijn eerste artikel. Deze kritiek gaat ver, een minister van de regering-Blair vergeleek Monckton zelfs met iemand die islamistische terreur predikt. Iets inhoudelijkere kritiek heeft George Monbiot in zijn blog bij de Guardian, waarin hij terecht opmerkt dat Monckton, een classicus, nauwelijks recht van spreken heeft in een natuurwetenschappelijk debat. Helaas ontstijgt Monbiots stuk verder het niveau van verdachtmakingen niet echt. Wat begrijpelijk is als we zijn achtergrond erbij pakken, hij is een linkse activist.

Een discussie is niet voorbij wanneer één partij zegt dat hij voorbij is. Veel serieuze wetenschappers twijfelen op zijn minst aan de doemscenario's die ons voorgeschoteld worden; een flink aantal prominente Canadese wetenschappers, bijvoorbeeld.