Bobby was vroeger een echte waakpoes, maar vanwege wat verwijfde trekjes in zijn roemruchte verleden wordt hij ook wel Baby genoemd. Ook al hield hij, toen hij nog voor man doorging, met veel bombarie schavuiten, schobbejakken en schorem buiten het erf van een groot oud huis, na het gevecht liep hij altijd vol kleerscheuren het huis binnen en begroette zijn baasje alsof het opstootje hem al gecastreerd had: Met een zielig hoog miauwtje.

Daadwerkelijk ontmand en inmiddels wonend op de tweede verdieping van een grachtenhuis is zijn miauw nog even hoog en is hij nog steeds niet al te goeie vriendjes met binnendringers. Mij werd aangeraden hem vooral niet te aaien. De enige die dat heeft overleefd schijnt zijn bazin zelf te zijn en zij vond het nog veel te vroeg voor mij om te sterven. Ik kan haar daar trouwens geen ongelijk in geven. Vanochtend was het zover. Droogvoer aanvullen, water verversen, drollen uit de zeolietenbak halen, balkondeuren even open en met een sigaretje en een kopje koffie van de Amstel genieten. Meneer schijnt ook af en toe wat gras van het balkon te eten, dus om hem wat ruimte te geven ben ik op de bank gaan zitten. In plaats van dat hij gehoor gaf aan dit ruime gebaar, sprong hij direct naast me, gaf me een kopje, liet zich aaien en spon tevreden. Daar sta je dan met je stoere verhalen. Zou hij eindelijk zijn gelijke hebben gevonden?

Update
Zo, het avontuur is weer afgelopen. Bobbie heeft zijn baasje weer en ik mijn rust . Maar ik mag eigenlijk niet klagen. Het was een welkome afwisseling: Het is best lekker om eens te ontsnappen aan dat kleine kamertje en te zitten in een grote ruimte met prachtig plafondrelief, op een ligfauteuil, flink veel kunst aan de muur, een kast klassieke muziek, twee enorme boekenkasten, de Groene Amsterdammer en de Opzij, een balkon, zelfsamengestelde kruidenthee en laatst, maar zeker niet minst, een aaibare poes. Ik zal het dus weer even zonder moeten doen .