Gastbloggen is helemaal de bomb in 2007 en het houdt baschie.nl lekker levendig en gevarieerd . Ditmaal is het (eindelijk) de beurt aan Jocelyne. Take it away Sam, eh Jos.

Lang geleden al heb ik Baschie beloofd een stukje te schrijven voor zijn weblog....

Elke week opnieuw neem ik mezelf voor eindelijk een stukje te schrijven. Op zondagavond, vlak voor ik uitgeput mijn ogen sluit, schiet het lijstje van dingen-te-doen weer door mijn hoofd: verwaarloosde vrienden mailen, administratie bijwerken en gastblog schrijven voor Baschie. Een laatste gedachte voor de slaap me te pakken heeft, is “morgen, dat doe ik morgen wel”.

Maandagmorgen doet de eerste gelegenheid om na te denken over het stukje zich pas voor op weg naar de universiteit. Ik heb er dan al een logistieke onderneming erop zitten, namelijk de aankleed-, ontbijt- en wegbrengservice voor een klein meisje. Op de fiets naar het werk denk ik meestal niet na over een stukje, maar over de werkzaamheden van die dag (tot voor kort: proefschrift, nu: artikelen en onderzoek). Eenmaal op de universiteit is het snel even wat programmeren, heel lang overleggen met Jarek en Peter, koffiepauze, lunchpauze, presentaties maken, artikelen lezen en dan is het alweer half zes. Ik ga snel weer terug naar huis om het meest hectische moment in huize Vreede in goede banen te leiden. Er moet gekookt en gegeten worden, voorgelezen, gezongen, gebadderd en naar bed gebracht worden. Om half acht is de rust meestal weergekeerd en is het tijd om de email bij te werken, simulaties te checken, te sporten en even mijn moeder te bellen (al doe ik dat om redenen van efficientie ook vaak op de fiets), en zo is er weer een dag voorbij, vallen mijn ogen dicht en denk ik vlak voor het slapengaan “ik doe het woensdag wel, dan ben ik toch vrij”.

Woensdag is een speciale dag in de week. Ik hoef dan niet te werken. Dat betekent niet dat ik niks doe. Ik ben entertainment voor een klein meisje en ondertussen probeer ik het huishouden een beetje bij te werken. Midden op de dag is er dan altijd een moment van rust: het middagslaapje. Het moment om achterstallige administratie te doen, te koken, of bij te slapen. Tegen de tijd dat ik aan het schrijven van een stukje kan toekomen, hoor ik uit een klein bedje een stemmetje roepen “Mappa, uit, uit”. De rust is weer voorbij, en het stukje wordt vooruitgeschoven naar het weekend.

De week vliegt voorbij met werken, werken en o ja, nog even een avondje gezellig langs bij vrienden, en weer werken, en dan is het zaterdag. Zaterdagochtend wordt er heel rustig aan gedaan: de krant lezen, alle tijd voor het ontbijt en pas tegen de middag eens gaan douchen. 's Middags en 's avonds zijn er dan weer afspraken en zo is het ineens zondag. Zondag is sportdag. Zondagavond is dan een mooi moment voor het schrijven van een stukje.... alleen denk ik er pas aan als ik al in bed lig en het dingen-te-doen-lijstje weer eens doorneem. De gedachte van vorige week komt weer op “morgen, dat doe ik morgen wel”.