Losjes vertaald ben ik een zuiger voor bedekkingen en je hebt een grote kans dat ik een nummer waar ik zo mijn bedenkingen bij heb, liever in zijn gecoverde vorm terug hoor, dan in de originele. Dat geldt zeker voor nummers die vooraan de top 2000 staan; doodgedraaide kudtmuziek tot leven brengen is een kunst die maar weinigen verstaan. Je kunt het natuurlijk banaal aanpakken, zoals Weird Al Yankovic dat doet, en als het om bijvoorbeeld Queen gaat heb ik daar eerlijk gezegd niets op tegen: Ik luister vele malen liever naar de Bohemian Polka, dan naar het origineel. Men zegt dat een land de regering krijgt die het verdient en volgens dezelfde argumenten krijgen Zantac-bestendige artiesten de covers die hen toekomen.

Topmuziek coveren daarentegen is verdomde lastig. Je kunt de banaliteit immers niet opzoeken als je de muziek daadwerkelijk waardeert. In de metalwereld is het redelijk gebruikelijk om je favoriete muziek te coveren en dat leidt soms tot versies die een stuk beter zijn dan het origineel. Het door R.E.M. oorspronkelijk op een zeurderige toon gebrachte “Losing my religion” omtoveren tot een hilarische parodie op gruntende death metal is een meesterwerk dat Graveworm waarschijnlijk nooit gaat overtreffen, en Weird Al met z'n onderbroekenlol al helemaal niet.

Johnny Cash heeft niet alleen twijfelachtige “muziek” tot nieuwe hoogte weten te brengen, zoals One (U2), Personal Jesus (Depeche Mode) en I'm on Fire (Bruce Springsteen) , ook topmuziek weet hij zijn eigen draai te geven. Neem bijvoorbeeld het door hem tot tranentrekker omgetoverde “Hurt” van Nine Inch Nails, of het heerlijk rustige "In My Life" van the Beatles.

Een serieuze coveraar waar de meesten nog niet mee bekend zijn is Obadiah Parker. Op internet en in Amerika is hij inmiddels redelijk bekend met z'n geniale cover van Outkasts Hey Ya!, maar hij heeft meer in petto. Zo heeft hij Radioheads Idioteque en Björks Who is it? dunnetjes overgedaan. Eigenlijk zijn z'n covers lang niet zo geniaal als die van Cash, maar ik had eerlijk gezegd gewoon zin om lekker zuur te zeiken op muziek waarvan ik het maagzuur krijg. Ow had ik al vermeld dat ik Queen vind zuigen? De cover van Hey Ya! blijft met wat ik gezegd heb trouwens een echte aanrader!