De afgelopen twee weken stonden in het teken van de zogenaamde Co-tijd. Dat staat voor coördinatietijd; in de volksmond gewoon ontgroening. Helaas mag ik daar niets inhoudelijk over kwijt, maar ik wil hier wel een globale schets van mijn beleving weergeven.

Onze ontgroening begon in de loop van de vorige week. De drie opleidingspelotons verzamelden op de binnenplaats waar het commando werd overgedragen op de "ontgroeningscommissie". Daarna werd een heel akelige sfeer gecreëerd en begon voor ons de ontgroening.

Die was meteen goed raak. Op de een of andere manier hangt om mij een aura van toegankelijkheid, want zo gemakkelijk als een omaatje in de trein mij vraagt op haar spullen te letten, zo gemakkelijk begon onze "ontgroenaar" zijn "taak" op mij uit te oefenen. Dat hield ik precies een avond vol, daarna schoot het in m'n rug. Tijdens deze "momenten van beperkte vreugde" (cit. kapitein), deed het mij veel goed de meelevende blikken van enkele ouderejaars te onmoeten. Ook moet worden vermeld dat ik goed in de gaten werd gehouden door EHBO'ers. Hoe dan ook, de volgende dag maakte ik mijn opwachting in het zogenaamde "mutantenpeloton".

In dit peloton zaten alle cadetten met kwetsuren. Enerzijds was ik erg blij dat ik in dit peloton terechtkwam, omdat mijn rug kon herstellen. Anderzijds baalde ik er enorm van, omdat m'n kameraden verbroederden terwijl ik luid het mutantenlied zingend in een telgangpas over het terrein schoof. Op die momenten heb je er een kapotte rug voor over om met je kameraden mee te doen. Terwijl zij fysiek werden uitgedaagd, werden wij mentaal op de proef gesteld. Dat gebeurde op uiterst creatieve wijze waarbij wijzelf soms mentale warming-ups moesten verzinnen alvorens het echte werk kon beginnen.

Een van de betere kanten van de Co-tijd is de kennis die je opdoet over de KMA. Zo kregen we een rondleiding langs de historische kilometer, een route langs allerlei historische bezienswaardigheden en wetenswaardigheden zoals het Huis van Brecht (oudste stenen huis van Breda, thans bibliotheek en ruimte voor de geestelijke verzorging, 2e helft veertiende eeuw), Het Voske (monument ter herinnering aan het 'Turfschip van Breda', 1590) en de Grote Zaal (de voormalige ridderzaal waar Nederland en Engeland Suriname om New York ruilden, 1667). Tijdens deze rondleiding kregen we ook uitleg over het verhaal achter de Henricuspoort. Alle cadetten nemen de houding aan als ze door deze poort lopen. Waarom? Zie: deze link.

Na ieder normaal onderdeel volgde steevast een vervelend, akelig of zelfs grensoverschrijdend onderdeel. Omdat je vantevoren niet weet hoe het normenoverschrijdende-activiteitenspectrum eruit ziet, is het moeilijk om je eigen grens te bepalen. Er zijn zoveel dingen "niet leuk", maar moet je die daarom weigeren? Bij die instelling, maak je het jezelf onmogelijk. Anderzijds zijn er activiteiten waaraan je absoluut niet mee wilt doen, maar die je onder grote druk wel worden opgedragen. Hoe ga je daar mee om? Wel, ik had vantevoren - zo goed en zo kwaad als dat gaat - mijzelf een beeld geschetst van een aantal normen die ik absoluut niet wilde overschrijden. Op de tweede avond was één daarvan aan de beurt. Ik werd fysiek onpasselijk, kreeg knallende koppijn en had het helemaal gehad. Als dit het corpsleven is, dan is het mooi geweest! Eenmaal buiten heb ik om een mentor gevraagd die ik vervolgens om een geestelijk verzorger (GV'er) vroeg. De mentoren vallen immers onder het ontgroeningssysteem en ik vertrouwde niemand meer en wilde met een normaal mens buiten de ontgroening spreken. Na een tijdje voet bij stuk houden werd mijn verzoek verhoord en kreeg ik een time-out. Ik moet zeggen dat de mentoren die ik vervolgens nog sprak uiterst professioneel en integer met mij omgingen, zodat ik opgelucht en zonder hoofdpijn weer verder kon. Een compliment voor de organisatie! De tijd na deze break was nog steeds niet altijd even leuk, maar zeker niet onterend of ondoenlijk.

Naast de kennismaking met de historie van de KMA, maakten we ook kennis met de verschillende commissies en hun besturen, de corpsliederen en -gebruiken. Soms op redelijk ontspannen wijze, meestal onder fysieke en/of mentale druk. Een tijdje voor het einde van de ontgroening kregen we een toets voorgelegd. Natuurlijk op gepaste wijze. Deze toets bestond uit een aantal onderdelen (algemene kennis, defensiekennis, corpskennis en KMA-kennis). Voor ieder onderdeel moest een voldoende worden gescoord. Samen met drie anderen heb ik deze toets gehaald Dat vervulde mij wel met enige gepaste trots, maar meer had ik er ook niet aan, want ik moest natuurlijk evenzogoed weer aan de gang met de rest om toch nog voldoende kennis op te bouwen... Na de nodige momenten van beperkte vreugde kwam het einde in zicht. De Co-tijd werd afgesloten met de inauguratie en een exquise diner.

De volgende dag besteedden we aan het schoonmaken van onze kamers en de rest van het kasteel. Die dag werden in het kader van een programma over legendes ook opnames gemaakt op het kasteel. Het schijnt dat aan het einde van de negentiende eeuw een vrouw verkleed als man de officiersopleiding heeft gevolgd. Binnnenkort zendt de NCRV daarover een documentaire uit. Tevens hebben we ‘s middags een evaluatie over de ontgroening gehouden met het kader.

De mooiste dag van de afgelopen week was echter de dag waarop we naar Oirschot gingen voor een schietoefening. Daar hebben ze verschillende schietbanen waaronder een 100-meterbaan waarop wij onze kunsten mochten vertonen. Dit was voor de meesten van ons de eerste keer dat met scherp werd geschoten. Spannend dus. We begonnen met een rondje warmschieten op een halve cirkel. Daarna stelden we de korrel en het vizier zodanig af, dat een kogel die wordt afgevuurd op de roos ook daadwerkelijk daar terechtkomt. Tot slot moesten we driemaal een target (blikken torso) beschieten vanuit drie verschillende posities (liggend, knielend en staand) waarvan minimaal 2 uit 3 raak. Vanuit de eerste twee posities schoot ik 2 uit 3, omdat m’n korrel nogal scheef stond. Nadat die door de majoor was recht gezet, schoot ik 3 uit 3. Ik moet zeggen: zo’n wedstrijdje tegen jezelf geeft best een kick als het goed gaat. Grappig detail: tussen twee oefeningen door huppelde er ineens een konijntje vrolijk over de baan. Blijkbaar zijn die beesten zo geconditioneerd, dat ze geen enkele angst meer hebben voor onze kogels Na de schietoefening kregen we sportles op een touwbaan op hoogte en op de internationale hindernisbaan. Gelukkig viel de hoogte van de touwbaan best mee, zodat ik zonder veel vrees de oefeningen kon doen. Daar waar het echt spannend werd (over een smalle balk lopen op ongeveer 6 meter hoogte), was gelukkig een net gespannen. Gouden tip: blijf vooruit kijken!

De laatste dag van de afgelopen week was het vervelendst. Na de Co-tijd hadden we, verpakt in plastic zakken, van de ouderejaars wat te eten en drinken gekregen. Nu geldt er de regel dat je geen eten op je kamer mag hebben, met als uitzondering houdbaar eten in een afgesloten verpakking. Hoe het ook zij, tijdens een toevallige inspectie stuitte de kapitein op open zakken chips die op tafel lagen. Hiermee werd de regel overtreden en woensdagmorgen voor vertrek naar de schietbaan werd ons meegedeeld dat we daarom het komende weekend niet naar huis mochten, maar in tentjes op het terrein zouden slapen, omdat we het kasteel niet waardig waren. Wij baalden enorm en op vrijdagmiddag, na inspectie, was het dan zover. Met al onze uitrusting, met uitzondering van het ‘blauw’ (dat is het dagelijks tenue), moesten we in no-time op een grasveld verschijnen om onze tentjes op te gaan zetten. Zo bevolen, zo gedaan. Toen de tentjes stonden, moesten ze weer worden afgebroken en opnieuw (maar nu goed!) worden opgezet. Na dit circus traden we aan voor een mars, maar na een toespraak van de kapitein en adjudant, kregen we een les commandovoering. Na de les kregen we nog een resumé van de avond en mochten we (gelukkig!!) naar huis. Die nacht zou de 5e nacht in 6 weken worden dat ik weer in m’n eigen bed zou slapen... Of zoals een collega-cadet het uitdrukte: ‘Ik dacht dat ik aan een opleiding was begonnen, maar dit begint meer op een uitzending te lijken.’