Ik ga me voordoen als gelovige. Ik geloof reeds in placebo's en zelfbedrog. Maar vanaf nu geloof ik in sprookjes, in god, in homeopathie maar nog veel belangrijker, in Allen Carr, zijn methode, dat het gaat werken, en dat ik eigenlijk een niet-roker ben. En ik ga precies doen wat hij zegt. De komende dagen zal ik mijn ervaringen met Allen Carrs boek met jullie delen en daarom besteed ik er vandaag maar weinig aandacht aan. Wat ik nog wel kwijt wil, als dat nog niet duidelijk is, is dat ik pas mag stoppen van meneer Carr, als ik zijn boek uit heb. En die heb ik zondag uit, dus verwacht voor die tijd geen heroïsche daden!
Ook al ben ik vanaf nu een gelovige, de skepticus in mij heeft zich na 69 pagina's helaas nog steeds niet gewonnen gegeven, daarom vandaag alvast wat extra voorzorgsmaatregelen in de vorm van wat wellicht mijn langste blog tot nu toe is. Hierin beschrijf ik hoe mijn vorige stoppoging was, die ik een jaar lang volhield. Mocht je vinden dat baschie een overmatig emotioneel figuur is die veel te veel kijk geeft in zijn persoonlijke leven, back off en lees niet verder.
Waarom dan toch deze blog? Omdat, als Allens boek niet gaat werken, wat ik natuurlijk totaal niet geloof, het in de komende maand nog veel erger gaat worden met mijn blogs! Je denkt toch niet dat ik het ga opgeven hè? Als Carrs methode niet werkt, moet ik het maar op mijn tandvlees doen. Maar wat als ik nu weer veel te veel verlang van mijn omgeving? Wat als ik vergeet dat stoppen met roken gewoon vervelend is, niet meer niet minder? Of dat ik vergeet dat ik de vorige keer ook na een bepaald moment me gewoon een stuk beter voelde? Dan verplicht ik mezelf in elk geval de rest van deze blog te lezen.
De komende blogjes zullen dus gaan over Allen Carrs boek, maar na zondag volgt pas de echte ellende voor diegenen die last hebben van valse schaamte: mijn dagboek als gestopte, of zoals Carr het noemt, de "niet roker". Dit is vooral bedoeld om mij over een jaar niet weer te doen beginnen. Ook is het natuurlijk een leuke n=1 test van Carrs methode. Goed, als je nog niet voldoende afgeschrikt ben, dan nu mijn relaas.
Tweeëneenhalf jaar geleden besloot ik radicaal wat te doen aan mijn gezondheid. Ik woonde in Osdorp en fietste al zo'n twintig kilometer per dag, maar ik maakte daar ongeveer veertig kilometer van, ging thuis fitnessen, later zelfs hardlopen en had het plan opgevat om, als ik tien kilo minder woog, te stoppen met roken. De weg naar tien kilo afvallen geeft je een lekker lange periode om je voor te bereiden om te stoppen met roken en het feit dat je daadwerkelijk tien kilo bent afgevallen en blijkbaar goed bezig bent om er nog eens tien vanaf te gooien moest genoeg motivatie geven.
Bij de acht kilo eraf voelde ik me al zo goed en werden de aanmoedigingen van mijn omgeving zo sterk dat ik toen alvast besloot te stoppen. Na een avondje in de kroeg waren mijn sigaretten op en ik besloot te kijken wat er gebeurde als ik ze pas die volgende ochtend ging kopen. Iets dat anders nooit in me opgekomen zou zijn. Ik rookte nog liever de oude peuken uit mijn asbak, of fietste liever vijf kilometer naar de dichtstbijzijnde avondwinkel, dan dat ik een avond zonder sigaretten zou zitten, ook al is het twaalf uur 's nachts en zou ik tien minuten later naar bed gaan. De morgen brak aan, ik voelde me eigenlijk helemaal niet slecht, en besloot door te zetten.
De eerste dag was okay en vol te houden. Ik vertelde iedereen vol trots dat ik al X uur niet gerookt had en voelde me stoer. Die avond echter, gingen we naar de bioscoop en kon ik de film voor geen meter volgen, mijn gedachten dwaalden af, ik wilde naar buiten rennen en roken! De volgende week was het beste te vergelijken met een continue, extreme zenuwachtigheid die je compleet verlamde, gemengd met een steeds labieler worden waardoor je de zenuwachtigheid steeds slechter trekt en je het liefst de hele dag zou willen janken. Ik voelde me niet alleen waardeloos, ik werd ook nogal onzeker en labiel. Ik zocht bevestiging van iedereen die ik hoog had zitten en als ze niet snel genoeg precies zeiden of deden wat ik van ze verlangde, was ik extreem teleurgesteld en ging daar niet bepaald redelijk mee om.
De eerste anderhalve week was het zwaarst. De verschijnselen hielden nog wel aan tot zeker drie weken tot een maand, maar de onzekerheid groeide, hoewel ik er gelukkig fysiek steeds beter mee om kon gaan.
Na zo ongeveer een maand, anderhalve maand was ik redelijk de oude en begon zelfs een soort opleving. Mijn conditie ging keihard vooruit, mijn longen voelden steeds schoner aan en alhoewel de drang naar sigaretten nooit weg ging, waren de ontwenningsverschijnselen compleet verdwenen. Ik was trots en enorm blij dat het achter de rug was. Zelfs in de kroeg, waar voor mij toch de grootste associatie met roken zit, had ik geen problemen. Ik was gestopt, blij, voelde me beter en wilde dit mijn vrienden en mijzelf nooit meer aandoen!
Een paar maanden nog hield ik het harde trainingsregime vol, maar topweer werd rotweer, mijn gewicht bereikte iets waar ik steeds tevredener mee was en ik had eigenlijk niets meer voor mezelf te bewijzen. De sleur kwam erin, ik werd lui, verhuisde naar de Amstel en werd nog luier. Ik vergat hoe zwaar het was om te stoppen met roken en vooral hoeveel beter je je voelt als je niet rookt, of hoe slecht je je eigenlijk voelt als je wel rookt. Altijd zweten, hoesten en naar adem smachten als je de vier trapjes naar je eigen kamertje omhoog loopt. Het was zomer, de zin in sigaretten was nog immer niet verdwenen, ik had wat gedronken en bietste een sigaretje. Dat beviel enorm, voelde heerlijk, zeker met wat alcohol in je mik, en ik was voor ik het wist weer verslaafd.
En nu zit ik hier. Tweeëneenhalf jaar later rook ik een sigaret, één van de twintig tot vijfentwintig die ik per dag rook, baal van het feit dat ik net een topfeestje heb gehad waarin ik de enige was die iedereen de volgende dag hun kleding deed wassen en die met 0,0 conditie futloos in zijn bureaustoel letterlijk ligt te bloggen tot hij een ton weegt. Baschie wil stoppen en heel gauw!
Wat je net gelezen hebt heeft me een boel redenen om nooit meer te stoppen gegeven: Een enorme klotetijd voor een maand en waar haal ik een maand vandaan in dit drukke laatste jaar van mijn promotie, het mijn omgeving de ellende willen besparen, en de angst dat het me vast toch weer niet lukt. Aan de pluskant beginnen zich echter nog veel meer dingen te verzamelen: Ik ben echt de enige in mijn directe omgeving die regelmatig rookt. Ik word herkend aan mijn hoest zoals Elske aan haar nies of jeran aan z'n lach. Ik moet gezellige avonden onderbreken met rookpauzes en kan nog wel wegsneaken in gezelschap van twee of meer personen, maar iemand in z'n eentje laten zitten terwijl ik mijn verslaving bevredig? Ik heb een klote conditie. Ik ben de sigaretten steeds meer beu, ze stinken, zijn eigenlijk helemaal niet lekker en doen eigenlijk verdomde weinig voor me, behalve ervoor zorgen dat ik er niet nog één wil.
Ook heb ik veel geleerd van de eerste keer serieus stoppen. Dat mijn vrienden echt wel voor me klaarstaan, maar dat mijn leven niet de hunne is en ik niet een 24/7 service mag verwachten. Dat ik misschien ook deze keer onredelijk word en dat ik deze blog nog eens in zijn geheel moet lezen als dat dreigt te gebeuren en dat zenuwachtigheid redelijk te verhelpen is met middeltjes als valeriaan.
Daarom ga ik zondagnacht stoppen met roken. Je moet toch ergens een moment kiezen, en zondag leek me de beste. In het weekend heb je immers geen afleiding. Dag twee en drie zijn het ergste en 's avonds rook ik vele malen meer dan overdag, dus het lijkt me leuk om op één van die avonden bijvoorbeeld naar de bioscoop te gaan, of wat af te spreken. Ik kook graag zoals u weet 
. Ik ga de hele week volplannen met tripjes naar vrienden en familie, of ze hier uitnodigen. Mocht u zich gebruikt voelen door deze berekenende strategie, zeg dan vooral nee en wacht een maand tot het ergste over is.
(Ow, en hou je van covers, dan is dit een aanrader: http://www.amazon.com/Great-Jewish-Music-Serge-Gainsbourg/dp/B00000B73U )
