Je kent ze wel, die foto's met een enorm lange sluitertijd, waarbij de voorgrond stilstaat en op de achtergrond de sterren netjes een draai om de poolster maken. Helaas kan ik met mijn digicam dit soort foto's niet maken: mijn maximale sluitertijd is 8 seconden, mijn diafragma is nauwelijks in te stellen en hij lijdt flink aan warmteruis ("dark noise"). Ow ja, en ik zit niet op de camping, noch in mijn niet bestaande achtertuin. Aan de andere kant, iedereen maakt dit soort foto's, saaaaaai.

Vanavond heb ik het eens omgedraaid. Ik heb mijn camera vijfentwintig 8 secondenlange opnames laten maken, in intervallen van 15 seconden, en deze met Matlab zodanig over elkaar geschoven dat de sterren op dezelfde plek blijven en de aarde beweegt. In zes minuten is de draai van de aarde redelijk op te vatten als een lineaire beweging, dus meer dan wat schuiven had ik niet nodig.

Ik heb "image stacking" al vaker gebruikt (en hetzelfde Matlab scriptje), om de ruis te verminderen bij mijn astrofoto's, al waren de sluitertijden toen een stuk langer (gekoelde, speciaal voor dit doeleinde uitgeruste camera met enorme pixels) en een "equatoriaal opstestelde telescoop". Zo'n telescoop staat op een statief waarin één van de assen exact parallel aan de draaias van de aarde staat en met een motor kan zo'n telescoop precies tegenovergesteld aan de aardrotatie bewegen, zodat je een ster netjes kunt volgen. Omdat een CCD maar een beperkt aantal fotonen kan tellen (de belichtingstijd is dus beperkt), en het volgsysteem niet perfect werkte, moest ik een scriptje schrijven om opeenvolgende foto's over elkaar te plaatsen, rekening houdend met kleine verplaatsingen van de sterren in de foto.

In de foto uit mijn raam zie je het sterrenbeeld Orion, Stier en het zevengesternte (M45 of de Pleiades). Om de sterrenbeelden wat beter te zien, en vooral om M45 beter uit te lichten heb ik de foto wat overbelicht en de sterrenbeelden ingetekend.