De eerste dag heerlijk buiten zitten op het balkon, al was het na een roseetje en een overheerlijke soep met pangafiletballetjes al gauw te koud, bleef niet ongestraft. Wel dertig muggen hadden zich toegang tot de huiskamer verschaft.

Nog onervaren en daardoor sloom waren de eerste muggen van het seizoen zo uit de lucht te meppen en ook op de muren bleven ze lang genoeg zitten om zich slachtoffer te kunnen noemen. Aldoor spiedde mijn oog voor kleine vlekjes op behang en muur, en er één spotten was er één doden, tenminste, als ze niet ondersteboven aan het plafond hingen. Ik ben niet zo lang, en na een paar wijntjes ben ik veel te onhandig voor heldendaden op stoelen en tafels. Dus bij de zwaartekracht tartende exemplaren verwittigde ik de wat handigere vrouwelijke muggendoders, die vervolgens de halsbrekende toeren op zich namen. Net nadat één der dames een streepje achter haar naam had gezet en weer veilig met beide benen op de grond stond, vloog er een mug achter haar langs. "Stil staan!", maande ik en beraadde me op de nu te volgen stappen. Voorzichtig bracht ik mijn handen achter haar rug, klaar om toe te slaan. De mug had overduidelijk geen zin om te sterven en besloot, ter provocatie, precies op de billen van de moordenares van z'n voormalig vriendje te landen. Wat een slimme mug! Terneergeslagen gaf ik mij over en zei "Eh, dit kan natuurlijk echt niet!", tegelijkertijd vertwijfeld kijkend naar mijn disgenoten. Hoe de eigenares van de billen begreep dat de mug aldaar geland was snap ik nog steeds niet, maar het antwoord luidde redelijk duidelijk "doe maar!". "Weet je het zeker?", stamelde ik nog, maar ze was vastberaden. Het klonk "Pats!" en vol trots presenteerde ik, op de houten tafel, de meest zacht en tevreden gestorven mug ooit. Hiermee is voor eens en voor altijd bewezen dat er zoiets bestaat als een uiterst functionele billentik, maar dat de omstandigheden wel uiterst nauw komen .