Wipi behoeft eigenlijk al geen inleiding meer op m'n blog, maar om te voorkomen dat toevallige voorbijgangers denken dat ikzelf zo stoer ben, dan toch maar dit schuingedrukte stukje tekst. Een klimrekje is niet goed meer voor meneer, meneer heeft rotsen en ravijnen nodig om z'n pis lauw te krijgen. Wat is het volgende Wipi, bungeejumpen uit een helicopter?

De afgelopen week stond in het teken van grensverleggende activiteiten. Hiervoor zijn we woensdag afgereisd naar de Belgische Ardennen. Naar Marche-les-Dames om precies te zijn. Daar ligt langs de Maas het klimtrainingscentrum voor commando's waar wij allerlei klim- en klauterwerk hebben verricht. Het doel hiervan was het herkennen van eigen en andermans angsten en het daarmee leren omgaan. In vier dagdelen werkten we daar naartoe. Angstaanjagend detail: de Belgische koning Albert I is op 17 februari 1934 in Marche-les-Dames van een rots gevallen en ter plekke overleden...

Woensdagmiddag stond in het teken van het herkennen van je eigen angsten. Wij begonnen met de zogenaamde Route du Risque; een riskant klimpad door het bos. Al vrij vroeg kwamen we een spannend onderdeel tegen. Gezekerd aan een kabel moesten we over een smalle brug lopen en aan het einde daarvan een sprong maken over een ravijn naar de overkant. Zelf vond ik dit niet zo heel eng. Ik bleef me gewoon concentreren op de overkant. Daardoor kon ik me niet druk maken over de diepte waar ik in zou kunnen storten bij eventueel uitglijden. Maar het belangrijkste feit waardoor ik me redelijk op m'n gemak voelde was wel dat we tussen de bomen liepen. Zolang ik om me heen een dak van bladeren zie, vind ik het allemaal niet zo eng. Het onderdeel dat me deze dag de meeste angst inboezemde was de zogenaamde Indianenbrug. Dat zijn twee boven elkaar gespannen stalen kabels over een ravijn. Op de onderste ga je staan en aan de bovenste houd je je vast. Zo schuifel je voetje voor voetje naar de overkant. Op de klimbaan in Oirschot of Breda vind ik dat een eitje, maar met een ravijn van enkele tientallen meters onder je is het toch een ander verhaal. Aan het einde van de dag evalueerden we e.e.a.. Zonder schroom vertelden we elkaar onze ervaringen en leerden we elkaars angsten beter kennen. Gelukkig gold voor de meesten dat ze niet erg angstig waren geweest. Dat zou de volgende dag wel anders zijn...

Na een matige nacht slapen brak de tweede dag aan. Vandaag zouden we twee dagdelen klimmen. 's Morgens langs een steile wand, 's middags volgens de Via Ferrata of IJzeren Weg. Het thema bij het wandklimmen was het herkennen van andermans angsten, het thema bij de Via Ferrata was het omgaan met je eigen angst.
Mijn eerste onderdeel 's morgens was abseilen van zo'n meter of 60. Behoorlijk hoog, maar je gaat de goede kant op: naar beneden . Van dit dagdeel vond ik dit het minst eng, dus ik maakte i.i.g. een goede start. Ik merkte wel dat ik enigzins kramp kreeg in m'n linkerarm terwijl je die eigenlijk nauwelijks hoeft te gebruiken bij abseilen: stress. Ongemerkt span je daardoor tijdens het afdalen je spieren aan. De volgende keren heb ik daar op gelet en nam de kramp flink af. Het wandklimmen was het spannendst. Eén route was behoorlijk lastig met een paar punten waar een aantal medecadetten behoorlijk lang over deed of zelfs op bleef hangen. Omdat het niet erg opschoot, besloot ik eerst wat thee te drinken om daarna gelijk door te kunnen. Nadat ik eerst nog tweemaal langs een ladder omhoog was geklommen en abseilend was afgedaald, moest ik de moeilijkste route langs de steile wand klimmen. Op de een of andere manier komt het bij mij altijd zo uit dat de simpelste routes al door anderen worden gebruikt en de moeilijkste overschieten... Hoe dan ook, ik heb geen klimvrees en omdat mijn route geheel vrij was, kon ik gelukkig zonder oponthoud naar boven. Dat ging heel aardig en boven gekomen voelde het als een overwinning. Onderweg deed ik nog een interessante observatie. Een medecadet bleef behoorlijk lang op een bepaald punt hangen. Waar ikzelf op dat soort moeilijke punten extra ijverig om me heen ga zoeken naar steunpunten, zie je dat anderen juist berusten en de tijd nemen. Ook heb ik gezien dat de cadet met misschien wel de meeste vrees buitengewoon dapper de strijd met zichzelf aanging en de steilste wand bedwong. Hulde! Dit was een leerzame ochtend: boven mezelf uitgestegen op de steile wand en observaties gedaan van stress/angst bij anderen.
's Middags zou het akeligste onderdeel van deze GVA aanbreken: de Via Ferrata. Bij de Via Ferrata moet je je een route voorstellen langs steile wanden die zijn voorzien van ijzeren stijgbeugels, stalen pijpen, bruggetjes en een slingertouw. Terwijl ik dit schrijf, staat het zweet alweer in m'n handen. Deze route deed mij nog het meest denken aan gevaarlijke stukjes klimwerk in actiefilms. Geregeld stonden we op smalle richels langs grote dieptes of hingen we aan een slingertouw boven een ravijn. Ik heb duizend angsten uitgestaan. Tijdens deze tocht waarbij je jezelf moest blijven motiveren en je dus niet op anderen mocht richten, heb ik geleerd wat nu precies mijn eigen hoogtevrees inhoudt. Mijn hoogtevrees ontstaat namenlijk wanneer ik op hoogte niets kan doen dan afwachten. Dus wanneer een voorganger uit angst of moeite met een hindernis vertraagt en ik daardoor op een richel moet blijven staan of aan een stukje steile wand moet blijven hangen, dan raak ik in paniek. Want ik wil dóór! Hoe eerder beneden, hoe liever het mij is. Gelukkig zijn er op de Via Ferrata stukjes waar je anderen kunt inhalen en ik was dan ook heel erg blij dat een aantal medecadetten mij die ruimte gaf. Anderzijds heb ik natuurlijk ook geprobeerd mijzelf te vermannen en te blijven staan of zitten waar ik op dat moment ben. Dan probeer ik een beetje te ontspannen en sluit m'n ogen bijvoorbeeld als ik stevig zit. Dat lukte heel aardig, maar het liefste ben ik toch beneden. Aan het einde van deze dag hielden we o.l.v. de instructeurs weer een evaluatie. Het meest leerzame van deze evaluatie was het inzicht dat ik kreeg in andermans copingstrategieën en manieren van motiveren. ‘s Avonds was buitengewoon relaxt. We konden lekker douchen, een filmpje kijken en zelfs een pilsje drinken! En onze sergeant-majoor was natuurlijk weer de liefste met drie lieveheersbeestjes op z’n arm en een traktatie voor mij .

Na een goede nacht slapen brak de laatste dag aan. Die stond in het teken van het motiveren van anderen terwijl je zelf ook onder spanning staat. Ze begon met een pittige klim van een meter of 40. Gelukkig wel minder steil dan die van de tweede dag. Buddiesgewijs gingen we omhoog. Mijn buddy, die mijn type hoogtevrees goed in de smiezen had, liet mij bewust voorgaan zodat ik hem wel moest coachen. Hij presteerde het zelfs om me af en toe te laten wachten! Op de een of andere manier lukt me dat heel aardig als iemand dat netjes vraagt, zelfs terwijl ik mij met angst aan een rots klem. Ik had niet verwacht dat ik dat voor elkaar zou krijgen. Op de top van de klim bevond zich het beruchte kippebruggetje. Dat is een steile balk met dwarslatjes en zonder leuningen over een diep ravijn. Zelf had ik hier ondanks de enorme windvlagen niet zo’n moeite mee, maar anderen hadden hier toch wat angstige momenten. Ik probeerde mijn buddy wat te motiveren en na een korte aarzeling maakte hij ook de oversteek. De rest van de ochtend was minder eng, alhoewel de helicopterafdaling vanaf de Indianenbrug mij nog wel wat angst inboezemde. Na een lange afdaling aan een kabel over een vijver zat het klimwerk erop. Het einde van onze GVA echter nog niet... We besloten de ochtend met een korte, maar hevige mentale training. Terwijl we dachten dat alles erop zat, moesten we als peloton een pittige heuvel van 12% binnen een zeer korte tijd bedwingen. Hangend en wurgend kwamen we boven aan. Eindelijk mochten we de bus in naar huis! De afgelopen drie dagen waren zeer leerzaam geweest.