Edith promoveert volgende week en ik ben samen met Elske gevraagd om naast haar te gaan staan en nog mooier te wezen dan ik normaal al ben. Niet zomaar mooier trouwens, feestelijk doch stemmig mooier. Normaliter trek je dan als man een rokkostuum aan, maar mijn ervaring leert dat mensen met mijn postuur en vooral buikomvang er niet bepaald charmant van af komen in een gehuurde billentikker. Daarnaast beschik ik dan wel over een mooi linnen jasje, die met een nieuwe pantalon en een stropdasje nog best tot iets feestelijks kan worden omgetoverd, maar dat is eigenlijk dan toch nog te casual en niet echt geschikt om later bijvoorbeeld mee te gaan soliciteren.

Er moest dus een pak gekocht worden en de laatste tien dagen heb ik dan ook over vrijwel niets anders gesproken. Bij de gedachte alleen al aan het moeten staan in een krap pashokje, met een ongeduldige verkoper, een overhemd strak om je strot, een warm colbertjasje om je schouders en een pantalon die altijd veel te smal en veel te lang is, breekt me het zweet al uit. Hoeveel moet ie kosten, welke kleur, lijntjes of geen lijntjes, welke stof, welke winkel, aaaaaaargh! En tot overmaat van ramp zit mijn kledingadviseuse ook nog eens in de VS. Hele online handleidingen pakkenkopen heb ik gelezen, tientallen tips heb ik gekregen van elke pakdragende man in mijn omgeving en urenlang heb ik klaaggezongen met mijn schuitgenoten.

Edith was gisteren al aan de beurt en haar zoektocht beloofde weinig goeds. Waar zij te klein is, ben ik te groot. Vandaag zou Elske de aanval inzetten, dus ik besloot dat ook voor mij de tijd gekomen was. Gewapend met twee extra paar sokken, een bus deodorant, een handdoek, een gestreken overhemd en een paar nette schoenen trok ik naar de Kalverstraat. Aangezien ik voor tienen was om de hitte voor te blijven, ging ik eerst naar de Bijenkorf. Aldaar bleek al gauw dat ik eigenlijk te ‘breed’ (‘diep’ zo je wil) ben voor de standaardpakken. Ik moet maatje 56 hebben en het liefst met een paar centimetertjes meer aan de broekband, mede mogelijk gemaakt door een vakkundig kleermaker. Ook de jasjes van de 56jes vallen vaak iets te klein uit, zodat ik echt geluk moet hebben met een ruim vallend exemplaar. Helaas is 56 de grootste maat die de Bijenkorf verkoopt, gaan zaken als We, Mexx, Esprit en P&C maar tot 54 en stelde de Setpoint al helemaal teleur door een wel heel suffe collectie zesenvijftigers. Bijenkorf had in elk geval nog een grijs McGreggorpak voor 270 euro (na kortingen) dat wel mooi zat, al hun andere pakken die ik kon betalen vielen nogal lelijk om de schouders en zaten nogal strak om mijn borst.

Uit pure wanhoop ben ik uiteindelijk naar Don Ferit gegaan met de eerlijke boodschap dat ik een pak zocht voor onder de 350 euro. Heel weinig voor deze sjieke zaak. De jonge, strak geklede Italiaan keek me even moeilijk aan, maar besloot toen toch werk van me te maken. Eigenlijk best gaaf! Je krijgt allemaal verhalen over wol, draaddikte, pasvorm van de schouders, hoe je het beste je bovenste knoopje dicht krijgt, etc. en het moet gezegd: zo'n Italiaans "super140"-pak (het eerste Hugo Boss pak dat die draaddikte gebruikt kost volgens de verkoper zo'n 1100 euro ), voelt fantastisch en kreukt absoluut niet! Ik paste ternauwernood in hun "Italiaanse" 56ers, de 58 zat al beter, al was dan de broek wat te wijd. Hier werd duidelijk dat een tweeknoops mij verreweg het beste stond, drie knopen en de Italiaanse pakken maakten een travestiet van me. 450 zou ik kwijt zijn voor een blauw streepje, 350 voor effen zwart. Daar kwam dan 100 voor de goedkoopste overhemd, 50 voor ditto stropdas en 50 voor een riem bij. Ik wist niet dat "breed" zijn zoveel geld moest kosten! Over breed gesproken. High and Mighty verkoopt grote maten. Die zagen me al aankomen. Schatte zowel de Italiaanse als de Bijenkorf verkoper me een stuk kleiner dan 56 in, zo vond meneer van de grote-matenwinkel mij veel te klein voor zijn winkel. Zijn kleinste pak bleek mij ietsje te groot, maar het scheelde niet veel en achteraf bleek dat grote maten eigenlijk net zo duur zijn als Italiaanse pakken .

Nadien ben ik even naar mijn werk en huis gegaan om advies in te winnen. Terwijl ik normaal een gat in mijn hand heb, bleek ik nu de meest conservatieve te zijn. Ma vond 300 tot 400 erg normaal en och, als het pak nu echt mooi is, mag het best wat meer kosten. M'n buurvrouw vond het zelfs goedkoop en ook uit andere moederlijke bronnen hoorde ik dat 400 euro geen vreemde prijs is voor een mooi pak. Daar gaat m'n vakantie! Wil je trouwens echt hulp tijdens het pakkenkopen, vraag Jarek! Vanaf nu is hij mijn grote pakkenheld, maar dat terzijde. Het plan van actie was nu wachten op Elske, samen met de dames langs al onze kandidaten lopen, en met elkaars hulp te beslissen, desnoods voor een pak van 450 euro. Je moet toch iets!?

Ik was echter uit frustratie aan het Googlen geslagen en kon na het vinden van wat extra kostuumwinkels, echt niet meer wachten. Nog twee zaken zou ik bezoeken, dan nog even bij de Bijenkorf langs om ook even in het duurdere segment waarin Don Ferit zich begeeft te kijken. De eerste zaak was echter al gelijk raak. Suitable, hoe toepasselijk ! Alle pakken zijn 100% wol, de prijzen liggen zo rond de 200 euro en van elk pak is er wel een maat 56. Na vijf pakken passen had ik eindelijk een jasje die perfect zat. Hij is navy blauw, bijna zwart, en heeft circa 5 mm brede stroken met omhoog en omlaag geweven "haaievinnen". Een blauw overhemd schijnt erbij te horen, maar ik wilde absoluut een paarse of bordeaurode stropdas erbij, dus werd het uiteindelijk een roze overhemd. Als een kind zo blij heb ik een modeshowtje gelopen voor al m'n buurvrouwen en moesten er ook nog foto's gemaakt worden. Waarom je maar zo weinig ziet? Ten eerste om de spanning er in te houden, ten tweede omdat ik erg suf keek op de foto en ten derde omdat m'n broek nog bij de kleermaker ligt .