Groeten vanuit een zonnig Genua! Vandaag is een prachtige dag, waarin nog helemaal niets is misgegaan . Dat was zondag wel anders. Eerst vergat ik m'n posterbuis, zodat ik nog snel even op en neer van het metrostation naar huis moest en daarmee was ik natuurlijk te laat voor m'n metro. Niet getreurd, want bij aankomst had ik nog 1.5 uur, tijd zat (dacht ik). Al netjes ingechecked hoefde ik alleen nog maar m'n bagage af te leveren, maar ja, juli he, dus stervens druk. En niet alleen druk, een of andere dikke debiel voor me hield de bagagemadam zeker twintig minuten aan de praat. Blijven lachen Bas, je hebt tijd zat. Tot mevrouw aan de balie riep dat ik nu wel moest gaan rennen, want anders haalde ik mijn boardingtijd niet. "U zit niet gunstig meneer, gate B22 is helemaal aan de andere kant". 50 minuten voor de tijd al boarden, hoor ik u denken. Dat dacht de KLM schijnbaar ook, en dus lieten ze het boarden 25 minuten te laat beginnen. Voor niets gerend, maar daarmee was ik in elk geval wel op tijd.

Het voordeel van zo'n bus naar je vliegtuig, de reden van het vroege boarden, is dat je het vliegtuig eens mooi van dichtbij kunt bekijken. 't Was prachtig weer en ik heb tonnen foto's van dat mini-fokkertje 100 gemaakt. Ik zat ver voorin, prachtig bij het raam, dus kon alles prima zien. Helaas heb ik Zwitserland door een wolkendek gemist, maar misschien heb ik op de terugweg meer geluk. Eenmaal op Milan deed zich een rare situatie voor. Allemaal echte "mannetjes" (gespierd, zonnebrilletje, hempjes aan, schaapachtig voor zich uitkijkend en maar kletsen) stonden om ons vliegtuig, en geen van hen "wilde de trap bevestigen" volgens de hoorbaar geergerde piloot. Er moest een zesde of zevende "mannetje" ingereden worden om de trap na een kwartiertje te bevestigen.

Op Milan kwam mijn koffer na ongeveer een drie kwartier netjes over de band rollen, mijn posterbuis deed er nog eens drie kwartier extra over. M'n biologische buurvrouw met geologische posterbuis van haar man die nog even op de conferentie in Schotland blijft, heeft haar bagage vermoedelijk nog steeds niet. Net als mijn hotelgenoot en m'n professor overigens. Met een bus werd ik naar het centraal station gebracht, maar aangezien ik geen idee had waar ik was of waar ik moest uitstappen sprak ik een olijke jonge, duits sprekende, Italiaans/zwitserse meid aan. Die tolkte netjes voor me en bracht me naar de ticketservice van het centraal station. Daar moest ik het echter zonder haar taalvaardigheden doen, dus bleek ik een ticket gereserveerd te hebben van een trein naar Genua die over 5 minuten zou vertrekken vanaf een voor mij onbekend perron in een trein met een voor mij onbekende eindbestemming. Weer rennen dus! Wagon 7, stoel 14 was aan het eind van de trein, dus verwacht een slanke, afgetrainde Bas bij terugkomst .

Milan centraal is een schoonheid vergeleken bij Genua centraal en ik moest naar Genua Brignole. M'n trein vertrok vanaf wat de woonkamer van de teenage mutant ninja turtles in de ondergrondse leek, maar dan versierd met alcoholisten. Die zou ik nog vaker aantreffen in de nauwe steegjes van Genua. Na wat rondvragen vond ik een leuke jonge dame die Engels genoeg kon om mij te verzekeren dat dit niet de metro was, maar een echte trein, die volgens de omroepen uitviel en de volgende had 15 minuten vertraging. Alles had geloof ik vertraging want het centrale omroepsysteem is geen moment stil geweest.

Op brignole had ik het zo gehad (het was inmiddels 19:40), dat ik maar een taxi genomen heb. De rit van m'n leven trouwens, door rood rijden en rechts inhalen zijn vermoedelijk de kleinste verbreken die hij tijdens mijn vervoer op z'n naam schreef. Volgens mij reed hij ook flink om, want op de kaart hoefde hij maar 1 rechte weg te volgen en ik kreeg de touristische route langs de zee. Maarja, hij had ongeveer 10 euro gezegd, dus dat moest wel kloppen natuurlijk . Aangekomen bij m'n hotel heb ik me opgefrist, enorm genoten van de airco, en toen ik genoeg afgekoeld was, op pad gegaan om een pizzatje te eten. Precies op dat moment kwam ik er achter dat m'n camera kwijt was. Vermoedelijk laten liggen in het vliegtuig (al zou ik zweren dat ik hem in mijn hand had voor vertrek), of gestolen. De lost&found mag ik vanmiddag nog bellen, en anders wordt het de interpolis.

Mijn hotel is dan misschien niet zo centraal gelegen, noch dichtbij het congrescentrum, dichtbij de zee en de promenade is het zeker! Aangezien ik maar geen leuk klein restaurantje kon vinden, zoals mij beloofd was door de hotelreceptie, ben ik toch maar eens gaan vragen waar de locals dan eten. Ik werd doorverwezen naar Bagni Italia, een redelijk grote eetgelegenheid met uitzicht op een zwembad en een verlicht zaalvoetbalveldje. Aldaar bestelde ik sphagetti alla vongole (schelpjes), vervolgens afrogati al whisky (roomijs met whisky) om te eindigen met een heerlijk glaasje grappa. Zo helemaal alleen eten is best saai, maar een praatje maken met het barpersoneel dat pas sinds kort Engels aan het leren is maakt veel goed.

Zo, genoeg gezeurd . Het is vakantie/werk/conferentie. Conferentie? Saai! Saaie en slechte praatjes met vooral veel te veel wiskunde en veel te veel verwachte voorkennis. Gelukkig zijn een aantal praatjes parallel, zodat je nog enigzins de kersen uit de stront kun plukken . Sommige sprekers zouden zich moeten aanmelden bij de CIA als terrorismebestrijder. Ik vertel je alles, als ik maar niet ooit nog eens naar hen hoef te luisteren. Aanvankelijk was ik ook redelijk alleen. Kende ik werkelijk niemand van de 1300? Gelukkig bleek in m'n hotel een Zwitserse jongen te verblijven die vorig jaar bij ons Molsim gevolgd heeft en waarmee ik tegenwoordig de bus neem. Ook kwam ik gisteren die vriend van Francesco tegen die laatst een praatje in A'dam gaf met z'n gebroken poot. We hebben al afgesproken onze vrije woensdag samen Genua onveilig te maken.

Op zoek naar een internetcafe kwam ik gisteren bij een pizzeria op de Piazza del Erbe terecht. Solo? Ja, sorry ober, solo. Ze zijn echt niet blij met je als je alleen reist en ook de locals die er graag hadden willen zitten keken me uiteindelijk met z’n achten weg. Gelukkig kwam de Zwitserse hotelgenoot Nicola met z’n twee collega’s uit Lausanne precies op dat moment ook een pizzatje zoeken op het terras. Van het internetten kwam niets meer en het werd zelfs gezellig .

Vanochtend werd ik ineens verliefd op Genua. In de ochtendzon is de oude stad net Alfama in Portugal, minus de huisvrouwen. Voor zevenen ‘s avonds is het er fantastisch toeven, erna voel ik me er eerlijk gezegd niet zo fijn, maar dat zal ook met het tuig op straat te maken hebben. Volgende keer dus een meer positievo blog, over het mooie, knusse Genua .

ps: gelieve m'n spelling voor lief te nemen. Ik had niet zoveel tijd vandaag. Ook plaatjes vanaf m'n telefoon krijg ik nog niet op de website, met de hete adem van hongere internetwolven in m'n nek.