Zo, ik heb van de reis naar Italië wat foto's online gezet. Hier vind je foto's van Genua, Florence, Siena en Venetië. Verderop gaat deze blog over Hamburg, waarvan je hier wat foto's kunt vinden.

Donderdag was de dag van de terugreis en ik was eigenlijk best moe en had zin om weer naar huis te gaan. Als je immers maar kort de tijd hebt per locatie ben je verplicht veel te doen en te zien, terwijl het veel te warm was om je in te spannen en ik zonder airco ook slecht sliep. De hitte had me al vroeg het bed uit en ik besloot nog wat van de ochtend te maken door de ellende van de vorige dag bij het Gugenheim goed te maken met wat renaissancekunst in het Gallerie dell' Accademia. Op de wat oudere, met goud ondersteunde schilderijen na (god wat lelijk) een indrukwekkende collectie die me ook ditmaal weer flink aan het nadenken zette over religieuze kunst. De arme Jezus en Maria afbeelden alsof het de materieel rijkste inwoners van 16e eeuws Venetie zijn is nog tot daar aan toe, jezelf als opdrachtgever aan hun hand laten intekenen getuigt vooral van een walgelijke ijdeltuiterij en heeft mijns inziens weinig meer met religie te maken. In de Accademia hing ook het Feestmaal in het huis van Levi dat eerst voor het laatste avondmaal moest doorgaan, maar dat uiteindelijk hernoemd werd vanwege de Duitsers die natuurlijk niet aanwezig waren tijdens deze historische gebeurtenis (om over de dwerg maar te zwijgen ).

Rond twaalf uur was ik weer terug bij m'n hotel om mijn koffer op te halen, zodat ik nog ruim genoeg tijd had om m'n gereserveerde trein naar Milaan centraal te halen, dacht ik. Maar laat het maar aan de Italianen over om je ook in het bezit van een overmatige hoeveelheid tijd zenuwachtig te laten voelen. De eerste waterbus kwam maar niet en de tweede deed er vreselijk lang over. Als ik overal zoveel pech zou hebben als hier zou ik weleens niet thuis kunnen komen vanavond. Als een geluk bij een ongeluk had de trein ook vertraging bij vertrek, zodat ik toch nog "op tijd" kon gaan zitten in mijn vier-persoons nisje. Ik prijsde me al rijk met het feit dat ik de vier stoelen helemaal voor mezelf alleen had, maar prijsde mezelf nog veel rijker toen een voor een de overige stoelen zich opvulden met vrouwelijk schoon. Mevrouw 1 was een slank, lang, donker en vooral elegant modepopje uit Milan, mevrouw 2 een jong, fris en fruitig ding met prachtige ogen en mevrouw 3 een wat ordinaire blondine met veel bekijks en weinig verbeelding onder de kin. Mevrouw 1 was m'n eerste slachtoffer en beantwoordde kordaat, vriendelijk glimlachend en correct mijn vragen, maar tot een echt gesprek kwam het maar niet, bij mevrouw 2 ging dat gelukkig een stuk beter. Ze beantwoordde mijn vraag in het Duits, vermoedelijk door mijn glorieuze bierbuik om de tuin geleid en ons gesprek vond daardoor dan ook zeker een uur in deze prachtige taal plaats, later overstappend op het Engels toen het in het Duits even te moeilijk werd. Vooraf hoopte ik natuurlijk dat de mooie ogen die zo naar mij glimlachten meer dan interessant konden worden, totdat haar conversatiestijl verraadde dat ze ver buiten de gedeeld door twee plus zeven viel; ik ben helaas vergeten het spreekwoordelijke kwartje aan haar te geven. Bij haar vertrek uit de trein werd ik voor het eerst tijdens m'n vakantie zelf aangesproken. Ditmaal door de ordinaire blondine die een mondeling tentamen "net-art" ging maken te Milan en die overduidelijk haar vrouwelijke argumenten nodig had om een voldoende binnen te slepen, wat ze in wat minder woorden ongeveer wel toegaf. You go girl!

Het grootste vliegveld van Milan is niet zo makkelijk bereikbaar. Je moet vanaf Milan Centraal de metro naar Milan Nord nemen en vanaf daar een 50 minuten durend boemeltje nemen naar Malpensa. Gelukkig was het me allemaal netjes op de conferentie uitgelegd en ging dit deel van de reis zelfs haast zonder vertragingen. De trein stond hooguit een paar keer stil in een leeg veld, maar ik zat tenminste al in de trein, mij kon niets gebeuren. In Malpensa was ik zelfs al te vroeg, zodat het me aanvankelijk niet lukte mijn bagage in te checken. De KLM moest als enige vliegtuigmaatschappij dinneren en deed dat zeker een uur langer dan gepland. Er waren uiteindelijk twee rijen, één voor business class en één voor de economy clas. De baliemedewerker voor Economy zat er het eerste uur nog niet, en ook de rij voor de business class was vrijwel leeg. Maar als je in de rij voor business class ging staan werd je bij aankomst bij de balie weggestuurd, "dit is de rij voor business class meneer". Ging je vervolgens in de economyrij staan werd je wel geholpen door de business-class balie. Toen ik dat eenmaal door had kon ik met deze kennis zeker nog twee stelletjes aan hun incheckbewijs helpen . Enige stress was nog aanwezig omdat onze vlucht, net als veel vertraagde en gecancelde vluchten, nog geen gatenummer had. Pas een half uurtje van te voren werd de gate bekend en pas op de geplande boardingtijd werd de hoeveelheid vertraging bekend, een half uurtje. De reden van de vertraging was een behoorlijke storm boven Zwitserland waar omheen gevlogen moest worden. Het is erg indrukwekkend om het naast en onder je te zien donderen! Ik landde uiteindelijk een half uur te laat in Amsterdam, maar kon door de Hollandsche efficientie binnen een kwartier m'n bagage ophalen. De NS gooide natuurlijk weer roet in het eten door de treindeuren letterlijk voor m'n neus dicht te gooien, maar ik was tenminste dicht bij huis.

De volgende dag stond in het teken van wassen, nieuwe schoenen kopen en afreizen naar Hamburg. Ik dacht rond vier uur dat ik nog tijd zat had, tot ik van Edith een SMSje kreeg met de boodschap dat de metro's naar Amsterdam Zuid, ons vertrekstation, niet reden. Op NS.nl bleek dat ik per direct moest gaan rennen en ik heb alles precies op het nippertje gehaald door de metro naar Duivendrecht te nemen. Toen we eigenlijk zonder verdere vertragingen rond kwart over tien in Hamburg aankwamen dacht ik al bijna dat mijn ongeluk met het openbaar vervoer nu eindelijk afgelopen was, maar helaas... Een paar overheerlijke Jevers later zouden we netjes alle drie in onze eigen slaapkamer slapen, compleet het feit negerend dat Hamburgs erotische dagen begonnen waren .

In Hamburg vooral veel gedaan. Een havenrondvaart met ditmaal vanwege het lage water wel de Speicherstadt. Een rondleiding door het prachtige gemeentehuis van Hamburg, die van binnen echt vele malen rijker en luxueuzer is dan je zou verwachten. Wat eten aan de Aster en een flinke trip gemaakt naar het Wedel-Schulau Willkommhöft, het punt waar de boten die via de Noordzee, over de Elbe de Hamburgse haven binnengaan of er weer uit vertrekken worden begroet of uitgezwaaid. Dit alles onder begeleiding van het automatisch hijsen van de vlag waaronder het schip vaart, een Duitse boodschap, als ook een boodschap in de taal van het land van herkomst, plus hun volkslied. Een ouderwets maar heel klein en lief gebaar aan de bemanning van schepen die het soms tientallen dagen zonder vaste grond moeten doen. Heel toevallig voer het tweede schip nog onder de Nederlandse vlag ook, zodat de boot met een onvervalst polygoonjournaalaccent werd uitgezwaaid. Prachtig! Nog even wat eten en onze Edith toestoppen in haar warme bedje en er kon eindelijk tot een uur of twee over tieten en bier gesproken worden in de lokale kroeg.

De volgende dag had drie hoogtepunten. Een lavalamp, de Hamburgse versie van Madamme Toussaud en das Dialog im Dunkeln. Tijdens het Dialog im Dunkeln word je in een groot, geblindeerd pakhuis in de Speicherstadt rondgeleid met een blindenstok en onder begeleiding van iemand die zich er wel veilig voelt; iemand die zijn hele leven al in het donker leeft. Veel duidelijker kun je volgens mij niet uitleggen hoe blinden zich voelen in "onze" visuele wereld. Eerst word je een parkje ingeleid. Je voelt steentjes onder je, soms gras, maait wat in het rond met je stok en knalt vooral veel tegen je medemens aan. Vervolgens ga je door onder andere een pakhuis met groenten, een woonwijk met auto's en een haven. Je gids rent van hot naar her alsof hij precies kan "zien" waar hij is en zet je allemaal zonder problemen precies waar je zijn moet, bijvoorbeeld op een bankje in een gesimuleerde rondvaartboot door de haven. "En hier links ziet u...." Grapjas . Aan het eind is het tijd voor een biertje in hun donkere bar, en een vraag- en antwoordronde met de gids. Erg jammer dat dan de twee minst Duits sprekenden van het groepje het vraaggedeelte geheel voor hun rekening moesten nemen! Stiller Deutscher sind doof!

Na het dialog im Dunkeln was er nog maar weinig tijd voordat onze trein weer terug naar Nederland zou vertrekken en de regen stortte met bakken tegelijk uit de hemel. Als Edith en ik nog eens door de regen moeten onder een kleine paraplu moeten we toch echt gaan oefenen. Zo'n paraplu is zo'n beetje zo breed als mijn schouders, de lengte van onze stappen kon haast niet verder uit elkaar liggen en ik zou zelfs nuchter de rechtelijntest van de Amerikanen falen. Gelukkig kwamen we onderweg een curry- en braadworsttent tegen om onze Hamburgexperience te vervolmaken.

Ik moet een Afrikaanse vrouw die zwarte magie kent flink op de teentjes hebben getrapt, want de trein had ook ditmaal weer 25 minuten vertraging, met een overstaptijd van 15 minuten bij Osnabruck niet genoeg om veilig thuis te komen. De conducteur keek zoals een dokter die je dossier bekijkt met de boodschap dat je nog drie maanden te leven hebt. Dat wordt een hotel in Osnabruck. De trein in Osnabruck zou eerst nog op ons wachten, maar toen hij dat niet deed werden we verzocht via Münster te reizen en aldaar de boemel naar Enschede te nemen. Dat zou met overstaptijden van 5 tot 7 minuten precies goed uitgekomen zijn, ware het niet dat er ergens op het traject tussen Münster en Enschede een bus reed, die effectief voor 30 minuten extra vertraging zorgde. Na 22:30 vertrekt er niets meer uit Enschede naar het westen, dus we waren gestrand en wij niet alleen. Gelukkig had Edith een goeie vriendin wonen in Enschede, met een rijtjeshuis, een slaapbank, een matras zonder kattenharen, een boel meloen en een koele harp, zodat mijn eerste strandavontuur uiteindelijk nog best gezellig was ook .

Maandag was ik dus om 16:00 uur thuis, Edith een stuk later, die bleek namelijk precies met die vriendin die ons onderdak bood afgesproken te hebben om maandag te ontmoeten. Nogal toevallig en ik verdenk haar nog steeds ervan de zwarte magie op ons te hebben losgelaten. Dinsdagavond Wipi over de vloer, morgen verven bij Patrick, hopelijk overmorgen een biertje drinken met wat Amsterdammers, dus het duurt nog wel even voordat ik rust vind . Zum wohl!