Nu ben ik geen ervaren muziekcriticus. Ik kan hooguit goed klagen over muziek die ik uiterst ruk vind (ja kutmuziek, u weet wie u bent!). Dus moet ik het anders aanpakken. Goed. Stel je voor ik heb helemaal nergens zin in. Ik zit onderuit gezakt op m'n stoel een beetje te surfen en zie er al drie uur tegenop om m'n was naar de wasserette te brengen. Ik open het openingsnummer van mijn nieuw aangeschafte album en na vijfenveertig seconden begint de gitaar te spelen. Vanaf toen ging het snel; voor het nummer uitgespeeld was, stond het album op m'n MP3-speler en liep ik fluitend in de zon richting wasserette. Lopend inderdaad, want fietsen zou te snel gaan. Het zonnetje schijnt, Thom Yorke klaagt met z'n kopstem en ik lach naar alle vrouwen, zelfs de lelijkerds. Echt zinnige dingen kan ik er verder niet over zeggen. Het is Radiohead 2007. Nieuwer, hipper, mooier. Niet te electronisch, niet te gitarig, soms zelfs funky maar nog steeds met veel weegeklaag. Waarom ik Thom Yorke wel trek en andere zeikbandjes zoals the Smashing Pumpkins niet, snap ik ook niet, maar ik begrijp u heel goed als u het maar niets vindt. Jammer Kate Nash, u bent verstoten van mijn veelspeellijst! Zo en nu ga ik de was ophalen, uiteraard lopend.
(Ow, en hou je van covers, dan is dit een aanrader: http://www.amazon.com/Great-Jewish-Music-Serge-Gainsbourg/dp/B00000B73U )
