Gisteren naar de voorstelling Fool Koller geweest in de Kleine Komedie aan de Amstel. Niet dat we ooit hadden gehoord van meneer Koller, of na het lezen van de recensies direct aan de telefoon hingen om kaartjes te bestellen. Deze kaartjes waren ons sort-of aangeboden, of correcter, we namen ze over, van diegene die wél wist wie meneer Koller was, maar die vlak voor de voorstelling ontvoerd zou worden voor haar eigen surpriseparty. Ze kwam een beetje laat, maar de verrassing was daardoor extra groot .

Fool Koller is een jubileumvoorstelling, een soort best-of, van Eric Koller, een superlenige clown zonder make-up. Zo'n voorstelling kan alle kanten op gaan, het kan akelig en pijnlijk worden, zoals een gemiddelde Lama's-aflevering met Sara Kroos , of geweldig uitpakken, zoals de oude theatershows van Rowen Atkinson. Gelukkig voor ons, pakte het geweldig uit! Meneer speelt moeiteloos een Schotse "strong man" met een lampenkap en een fles Coca-cola light, springt het publiek in — verkleed als hond — en snuffelt aan kruizen, speelt romantische scenes met een douchegordijn, speelt golf voor bijzienden met het publiek, en daarna bingo met een haperende microfoon en eindigt met een bellagio-hotelfontijn gespeeld met WC-eend, Spa rood en Glassex. Je had erbij moeten zijn . Pijnlijk werd het gelukkig alleen wanneer dat de bedoeling was. Wat is humor toch vreemd, er zijn daadwerkelijk mensen die blauw kunnen liggen om een creperende, oude man. Fenomenaal was z'n poppenkast, waarin hij afwisselend Jan, Katrijn en Bromsnor speelde. Alle bijbehorende cliché's waren aanwezig, zoals de starre beweging van de poppenkastpoppen, bromsnor die z'n knuppel altijd aan één kant van z'n lichaam vast heeft, en een "wie heeft de pannenkoeken gestolen" verhaallijn.

En als bromsnor het publiek vraagt wie de pannenkoeken gestolen heeft, wat doe je dan als kleuter, juist, je roept "Jan klaassen!!!". Gelukkig riep ik het heel zachtjes, want ik was de eerste keer de enige . Wat zijn kleuters eigenlijk ratten!