God wat haat ik treinen. Hoe langer ik er in zit, hoe erger ik ze haat. Ik zie er vast heel vriendelijk uit, maar waarom moet dat verliefde stelletje in een anderszins halflege trein, precies achter mijn gereserveerde plekje gaan zitten (zodat ik niet achterover kan leunen) en stinkchips eten, onderwijl vier uur lang ritselend en dom lachend. Ik heb netjes van te voren flink gegeten, en ga bij aankomst opnieuw los, maar die zes uur in de trein, eet ik niets dan Fishermans Friends. Het inzicht dat eten in de trein niet alleen stinkt, maar ook nog eens veel lawaai maakt, heeft de rest van de trein niet. Nee, men lijkt zo'n reisje juist aan te grijpen om eens flink te gaan picknicken; ritsel ritsel, smak smak, stink stink. Ik ben overduidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt , de volgende keer moet er gewoon weer een leuke vriend mee, of ik pak het vliegtuig. Gelukkig kon ik in Osnabrück overstappen naar een totaal volgepakte trein; althans zo leek het. Want tich coupé's later vond ik ineens een lege wagon, op een mooie brunette na dan. Maar helaas, wat me in Italië wel lukte, lukte me hier niet. Geen gesprek dus, en dan maar lezen. Een leuk boek over het onderbewustzijn, van Wipi gekregen, van m'n gebouwgenoot Ap Dijksterhuis, een enorme aanrader!

Ergens halverwege dat laatste stuk stapt er een eind dertiger in met een grappig, verlegen, klein zoontje. Meneer blijkt civielrechter te zijn en ook gepromoveerd in UvA. UvA? Kunnen die Duitsers niet gewoon de R en de J leren uitspreken, zodat ik Jura (rechten) had verstaan? Duits oefenen dus. En dat ging best goed. Meneer had de geweldige gewoonte om me direct, bij alles wat ik zei te verbeteren. Iets dat Sven en Nils nog moeten leren, want het is zeer leerzaam en ik hoef dan niet elke keer te vragen "sagt man das?". Maarja, Sven en Nils hebben dan ook nooit twee dagen lang alleen maar Duits tegen me hoeven praten. Leuk, al halfdroomde ik vanochtend in het Duits . De trein stopte niet zoals gepland in Hamburg Altona, maar meneer moest er ook heen, dus hij heeft me netjes aan het handje meegenomen.

Nadat ik Nils eens een flinke knuffel had gegeven en we samen in z'n appartementje een chocoladesigaret rookten, snelden we richting de Reeperbahn om met Sven eens een echt Hamburgs gerecht te eten. Labskaus, een soort stamppot met aardappelen, corned beef, ui en vooral rode bieten, zodat het geheel op een roze smurrie lijkt. Een augurkje, spiegeleitje en een zure haring maken het geheel af en het spul is verdomme geweldig! Zeker met een goed glas Jever, m'n favoriete pils. Aangesterkt verlieten we Sven weer met z'n voorbereidingen voor de grote dag en dronken we nog een glaasje in een leuk cafetje in Altona.

Promoveren in Duitsland is saai. Tenminste aan de TUHH. Je moet een wetenschappelijk praatje houden van een half uur in een piepklein collegezaaltje, die vijftien minuten voor je aan moet vangen nog bezet wordt door natuurkundenerds die maar niet op kunnen houden over een of andere geometrische constructie; je fatsoenlijk voorbereiden is er niet bij. Klokslag twee uur stormen de drie professoren binnen, kijken eens op de klok, fiew, op tijd, en gaan zitten. Je mag beginnen en na een half uurtje slepen ze je mee naar de werkkamer van je promotor, zodat je familie, vrienden en collega's zich een beetje moeten zien te vermaken op de gang van je afdeling. Na anderhalf uur komt het stel naar buiten, drinkt sect, krijg je een versierde hoed op en is het afgelopen. Geen toespraak van je promotor, niets. Sven zag dat gelukkig anders, en hij sleepte het hele gezelschap mee naar een Mexicaans restaurant. Lekker eten, bier, cocktails en tequilla. Het werd een zware avond. Nils had uit Amsterdam de cadeautjestraditie meegenomen, en overlaadde Sven. Ook had Nils van al Svens vrienden en collega's een flink lange film gemaakt, maar helaas was die nog niet DVD-klaar op de dag van de promotie. De luidstfeliciterenden waren echter nog net via de laptopspeakertjes te verstaan, dus Sven heeft de Hollandsche inzendingen prima kunnen horen . Owja, had ik al verteld dat Sven "mit Auszeignung", oftewel met lof / cum laude is gepromoveerd. Niet slecht!

Ik geloof trouwens dat ook meer dan de helft van mijn bagage op de heenweg uit cadeautjes bestond. Zo sleepte ik een Engelstalig kookboek Nederlands, een boek over de geschiedenis van Amsterdam, een boek over die gekke Hollanders in het algemeen, een Engels ondertitelde DVD van Zwartboek, Dogma en a Million Dollar Baby, en een karaoke DVD met de beste Hollandse hits mee. Ook moest Sven twee LP's uitpakken, alsmede S.V.E.N. in chocoladeletters, pepernoten, chocolademelk, Vifit, een Delfts-blauw molentje en satésaus. Een kaart van Edith en de felicitaties uit Amsterdam maakten het geheel af en Sven was onder de indruk . Die avond stopte de bierkraan maar niet, waren de tequila's niet aan te slepen en zorgde de jägermeister voor de broodnodige afwisseling. Toen de Mexicanen dichtgingen ging het hele gezelschap naar huis, en vervolgden Nils, Sven, Svens broertje en ik onze weg naar Svens favoriete café, waar z'n kroegmaten hem konden feliciteren.

Dat café leek nog het meest op een gekraakte buurtsupermarkt. Het was geloof ik een oud distributiecentrum geweest en werd nu door een stel punkrockers gerund. In het midden van de zaal stond pontificaal een pingpongtafel waaraan een soort estafetteafvalpingpong werd gespeeld, de verliezer van de finale drinkt een schnaps. De nodige teringherrie op de achtergrond, de vaag geklede duitsers en de grafitti op de muur maakten me zwaar overdressed, maar ik scheen de enige te zijn die zich daar druk over maakte. Sven had schijnbaar het personeel ingeschakeld en gezegd dat de Amsterdammer niets mocht betalen en het hem aan niets mocht ontbreken, en zo kwam het dat ik om vier uur (of was het vijf uur?) nog net met Nils z'n huis kon terugvinden.

De volgende dag een ontbijtje in Millers, het café met het inmiddels beroemde katerfrühstück (maar de asperine was op, maar goed voorbereid als ik was, had ik natuurlijk zelf bij!), en ik kon al weer gaan. Weer die kuttrein in, ditmaal met een kater. En nog vergeten een bratwurst te eten ook! Op Osnabrück hadden ze bockwurst, maar het is toch niet hetzelfde. Also, ich muß wieder zurück Sven und Nils. Ich will ein Bratwurst, und zwar so schnell wie möchlig! Danke für deine Gastfreundschaft Nils, und danke für al das bier, das Essen und die schnaps Sven! Bis Bald