Improviseren leek me the holy grail, maar oefenen geeft juist zelfvertrouwen, je weet dan immers waar alle valkuilen zitten. Ik heb nog nooit zo hard geoefend voor een praatje, als dit keer voor Veldhoven. Zeker acht keer heb ik het volledige praatje aan me voorbij laten gaan, van huis, alle bruggen nemend die de Amstel over zich dulde, tot aan m'n werk. En het ging uiteindelijk erg goed.
Volgens mij kom ik redelijk arrogant over als ik zo'n praatje geef. Als ik spreek, moet iedereen voor me wijken, anders werkt het niet. Twijfel maakt kleine mensen. Dus toen het goed ging, was er nog maar een ding dat me restte. Zuipen alsof dit de laatste Veldhoven ooit was. En ook dat lukte. Ik heb gedanst op muziek waarop ik beloofd had nooit te dansen. Au!