Vrijdagavond, 18:45, Centraal Station, spoor 2. Half acht heb ik met Arjen, Mathijs en Floor afgesproken op Utrecht Centraal, om naar een concert van de Magic Numbers in Tivoli te gaan. Een trein rijdt het perron op, en de borden boven het perron geven netjes de trein van 18:58 naar Heerlen, via Utrecht, aan. Iedereen stapt uit en een dame vraagt of ik van de spoorwegen ben. Ik stel de dame teleur, mijn jas lijkt inderdaad wel wat op die van de NS of het GVB, maar ik heb geen verstand van treinen. Ik stap in, neem plaats in een lege wagon en begin wat te lezen in mijn nieuwe reisgids over Lissabon. Lissabon zou ooit gesticht zijn door Odysseus. Interessant, maar waarom is deze trein leeg, en waarom lees ik "Eindbestemming: Amsterdam Centraal" op de informatieborden in de trein? Ik doe de deur nog eens open, kijk naar buiten, zie niets vreemds op de grote borden, en bedenk dat die informatieborden het vrij vaak bij het verkeerde eind hebben. Aandachtig lees ik verder, tot opeens het licht uitvalt. Dat gebeurt ook wel vaker, maar ik controlleer de deuren tòch even. De deuren gaan niet open, dus ik zit opgesloten, zal wel een stroomstoring zijn.

De lichten springen weer aan, de trein bromt, en we rijden weg. Tien minuten vroeger dan gepland, dus dat is vast niet goed. Net buiten Centraal wordt het weer donker. Wat zenuwachtig loop ik naar de deur, zodat ik op Amstel direct over kan stappen op de latere trein. Maar Amstel rijden we voorbij, Duivendrecht trouwens ook. Ik loop helemaal naar voren, om op de deur van de machinist te kloppen, maar aangezien ik in één van de middelste treinstellen sta, is daar natuurlijk niemand. Dan maar helemaal naar achteren. Vooral de stukjes waar de trein scharniert, zijn wat aan de enge kant, en het lijkt volkomen willekeurig voor welke deuropening er nu een glazen deur hangt, en voor welke niet. Ook niemand. Ik bel Arjen dat ik wat later kom, en bel 0900-8008 voor een nummer van de NS. Ze heeft er maar één en verbindt me door naar een onverstaanbare computerstem die het nummer twee keer herhaalt. Ik versta het nummer elke keer maar half, en toch is dat samen niet één. Dan maar Evert bellen. Mijn mobiele telefoon had maar een half uurtje in de oplader gezeten voor ik vertrok, en begon aardig leeg te raken. Arjen heeft mijn kaartje, hoe krijg ik hem te pakken als ik zodirect met een lege telefoon zit? Ook Evert kan geen nummers van de NS voor mijn doeleinde vinden, maar heeft het briljante idee om de politie te bellen.

Inmiddels ben ik alweer voorbij Breukelen en sta ik in de wacht bij de politie van Utrecht. Na een minuut of vijf kijken hoe mijn batterij leegloopt en zoeken naar het treinstelnummer in het donker, word ik eindelijk te woord gestaan door een vriendelijke meneer die mij vraagt of ik misschien in slaap ben gevallen. Hij verbindt me door met de spoorwegpolitie, we rijden Utrecht binnen en de lichten springen weer aan, 19:20, mooi op tijd! Met het licht aan kan ik eindelijk het treinstelnummer doorgeven aan de spoorwegpolitie. Ze hangen op met de belofte dat ze me terugbellen. Garanderen dat ik er uiteindelijk in Utrecht Centraal ook uit kan, doen ze helaas niet. Hij stopt op Utrecht centraal! Mooi tussen twee perrons in en de deuren nog vergrendeld, maar ik ben in ieder geval op bestemming. Mijn telefoon gaat, maakt u zich maar geen zorgen, alles komt goed, maar u moet wel even tien minuten wachten tot er iemand bij u is. Dan maar tien minuten vrolijk zwaaien naar passanten op het perron. Door mijn jas zal niemand denken dat ik daar vast zit, ik controlleer gewoon de kaartjes in een rangerende trein.

Een flink reflecterende machinist loopt me tegemoet. "U kunt er hier niet uit meneer, er is geen perron". Hij is blijkbaar helemaal van voren gekomen en is buitenom van het ene naar het andere treinstel geklommen. Hij verdwijnt weer, start na twee minuten de trein, en rijdt hem net ver genoeg een wissel op, zodat mijn deur bij het perron is. De deuren ontgrendelen, ik loop perron 15 op, zwaai een paar honderd meter in de verte naar de machinist, en ga Arjen maar eens opzoeken. 19:35, Arjen staat er, en ik ben de eerste. Woei! Even was ik bang dat ik mezelf een retourtje rangeerterein had bezorgd.