Wie van jullie heeft ooit wel eens in een net restaurant, nadat je een voorgerecht, een hoofdgerecht en een toetje hebt verorberd, diezelfde avond, in hetzelfde restaurant exact hetzelfde toetje nogmaals besteld? Willem Pieter dus. In Lissabon een aantal jaren geleden. Baba de camelo heette het, een mierzoete karamelmousse genoemd naar het op een zelfde manier druipende kwijlsel uit de bek van een kameel. Bij thuiskomst heb ik gelijk opgezocht hoe ik het maken moest, waarop ik teleurgesteld besloot dat het niets voor mij was. Een blik gecondenseerde melk drie uur lang koken tot het karameliseert klonk toen lang niet zo appetijtelijk als het smaakte. Gelukkig is Baschie nogal veranderd sindsdien en vanmiddag, toen ik in het Portugese winkeltje chouriço kocht en het basisingrediënt voor het slijm zag staan, heb ik dan toch maar de stoute schoenen aangetrokken. Tot verbazing van de blonde Portugese dame achter de kassa trouwens, die gelijk pretoogjes kreeg toen ze hoorde wat ik met het blik van plan was. Dit toetje was haar geheime genoegen geloof ik .

Goed, neem een blik van 370 gram gecondenseerde melk en plaatst die in een (snelkook)pan. Vul de pan tot over het blik met water aan en kook het blik op deze manier 2 tot 3 uur (of zoals ik deed, 45 tot 60 minuten op de hoogste drukstand in de hogedrukpan). Laat het blik iets afkoelen en splits 4 eieren. Klop de gekarameliseerde melk (net bebogeen! ) samen met de eierdooiers glad, klop het eiwit stijf en spatel het door de karamel zoals je dat ook bij een chocolademousse zou doen. Doe het in bakjes en laat het opstijven in de koelkast. Niet geschikt voor mensen die bang zijn om salmonella te krijgen, maar echt extreem lekker!