Ze zetten altijd twee prikken aan de basis van de teen, waarbij er meer volume verdoving in je grote teen gaat, dan je kleine teen groot is; je blijft je verbazen dat het toch elke keer weer past. Daarna slageren ze wat aan je teen met de eeuwige vraag of hij wel goed genoeg verdoofd is, en het vervelendste is vaak het uitwerken van de verdoving: teen hoger houden dan je heup, anders gaat hij driftig kloppen. Hmm. Eigenlijk zag ik er toch wel een beetje tegenop.

De dokter-in-opleiding zette de eerste twee spuiten, die trouwens veel minder pijn deden dan ik me van vroeger kon herinneren. Helaas voelde ik vijf minuten later nog steeds een naaldje in mijn huid en prik nummer drie en vier deden al veel meer aan vroeger denken. Twee kleine tenen is misschien wel één grote teen, dus ik denk dat de teen al aardig vol zat. De "echte" huisarts, een kleine, ietwat oude, vriendelijk ogende man, kwam wat later binnen en ging gelijk aan de slag. Doet dit pijn, nee, dit, nee, dit, nee, dit, AI. Nog twee spuiten dus, voor een totaal van zes: mooi, hoe meer verdoving, hoe minder last ik er later van krijg.

De huisarts is een man van weinig woorden en naar het scheen van nog minder tijd. Waar mijn vroegere huisarts uitgebreid vertelde waar hij mee bezig was en zelfs eens trots aan het eind vroeg of ik mee wilde kijken, omdat hij, zo vond hij, toch een aardig staaltje vakmanschap had afgeleverd, zo werkte deze huisarts in noeste stilte. Toch wel fijn, zo'n dikke buik waar je niet omheen kunt kijken, want het enige dat me af en toe herinnerde aan het feit dat ik onder het mes lag, waren de bebloede plastic handschoentjes van de dokter. Ik vertelde hem lachend dat hij het deed voorkomen alsof het reuze eenvoudig was, en dat was het volgens hem ook, maar je moest natuurlijk wel grondig zijn, en hup daar ging Willem Bever weer. Rats, flats, "linker helft klaar", rats, "grmbl, je hebt dikke nagels", flats, bats, "rechter helft klaar" en voor ik het wist had ik verband om mijn teen en kon ik gaan. Mijn getaway-car stond al klaar en binnen twee minuten was ik thuis.

Ik heb voor vier dagen Thaise curries in het vooruit gekookt zodat ik dit weekend nauwelijks van mijn kont af hoef dus het enige dat ik nu nog hoef te doen is paracetamolletjes slikken en een paar dagen mijn benen hoog houden. Hmm, ik mag vast geen bier, want anders zou dit nog best een fijn weekend kunnen worden .