"We zijn alweer over de helft terwijl ik echt het gevoel heb dat we pas net begonnen zijn. Door de relatief lange afstanden, de moeilijke bereikbaarheid van sommige toeristische steden, de camper die je niet al te hard op de staart wil trappen en de drukte op de wegen maken we lange dagen waarin we veel op de weg zitten. Gelukkig is het uitzicht fantastisch, is de hete wind die door het geopende raam van de camper binnenkomt heerlijk, en hebben we geen haast. De dagen vliegen dan ook voorbij. Hier in de kleine achtertuin van ons rustige hotelletje in Ferrara heb ik eindelijk wat tijd om achter een computer te zitten en een blogje te schrijven." Niet dat we ooit tijd vonden om dat blogje af te schrijven trouwens, daarvoor waren we veel te druk bezig vanalles en nog wat te zien . Ik ben inmiddels al lang thuis, maar zal jullie ons geschrijf van de afgelopen paar dagen niet onthouden. Ow, en nog even dit:

Dit jaar geen vakantiekaartjes. Mea culpa, mea culpa, maxima culpa!

Waar de eerste dag toch vooral kilometersvreten over grote Hollandse en Duitse snelwegen was, was de tweede dag van de Titisee in het Zwarte Woud naar Trento in het noorden van Italie vooral bochtig bergopwaarts rijden. Iets waar de Tor niet altijd even blij mee was; in de tweede versnelling ingehaald worden door twintigtonnige vrachtwagens op de snelweg blijft een geweldige ervaring. En waar currywurst een “authentiek culinair tintje” aan de maandag gaf, stond dinsdagmiddag de grootste specialiteit van zuid-Duitsland op het menu: taart, en dan vooral de scharzwalderkirschtorte natuurlijk. Het terrasje in het centrum van Lindau bleek uiteindelijk toch niet te kunnen leveren, maar de banketbakker bij het terrasje om de hoek wel en met de camper heb je altijd je eigen lunchtafel bij je. Na het verslaan van zowel de Brennerpas als de doodsbenauwde haarspeldbochtjes die naar onze camping leiden kon rond 19:30 het vermoedelijk meest uitdagende campingkookwerk van deze vakantie beginnen: Spaetzle met speck-roomsaus en zuurkool. Geen van ons beiden had ooit spaetzle gemaakt en we hadden ook niet de speciale spaetzlemachine, dus het werd improviseren door het plakkerige deeg in een plastic zak met een paar gaatjes te stoppen. Gegarandeerd uren kliederplezier, maar het resultaat mocht er zeker wezen! Zware, stevige kost voor een zware dag.

Woensdag was de eerste geheel Italiaanse dag waarin we minder dan honderdvijftig kilometer van Trento naar Padova zouden afleggen via Bassano dal Grappa, de geboorteplaats van Grappa, een gedistilleerd drankje gemaakt van het afval van de wijnmakerij: de schillen. Eerste doel: een Grappamuseum in het midden van de stad, tweede doel: grappa inkopen en boodschappen doen voor die avond. Het voordeel van het bezoeken van net wat minder bekende steden in het midden van augustus is dat je er nauwelijks toeristen ziet, met als nadeel dat je er dan ook nauwelijks Italianen ziet. Italianen gooien hun winkels tussen 12:30 en 15 of zelfs 16 dicht, iets waar we steeds tegenaan lopen als we tussen de middag een stadje op onze route bezoeken. Maar dan maar doen als de Italianen doen: lunchen: Bruschetta, en dan niet de tandvleesvernietigers die je in Nederland kunt kopen, maar een belegde, bijna twintig centimeter grote, ovale boterham uit de oven. Superlekker! Samen nog even in een klein specialiteitenwinkeltje wat worst en grappa ingeslagen, en toen op naar Padova. Vlak voor Padova hebben we onze eerste supermarkt bezocht en wow, ik ben verliefd. Goedkope groenten (van die langwerpige saustomaten voor 60 cent per kilo!), een visafdeling zo groot als de twee visboeren bij mij om de hoek bij elkaar, heerlijke worsten en speksoorten, meters en meters pasta, gedroogde bonen, koffie, olijfolie, geweldig. Helaas waren de vongole op, maar de frutti di mare misto was een prima tweede keus voor de risotto van die avond. De radicchio die ik erbij serveerde was zo ontzettend bitter dat het de risotto overheerste, maar ik kon me niet beheersen een groente te bereiden waar ik zoveel over gehoord had maar die ik nooit heb mogen proeven.

Donderdag zee- en visdag. In de ochtend eerst naar Chioggia, een soort kleinvenetie met een plezierhaven, een geweldige vismarkt en lunchen met gegrilde tong, paling en tarbot. Hier zouden we afspreken met Francesco die z’n vriendin naar Nederland aan het verhuizen is, maar die afspraak hebben we samen maar laten varen omdat we ondervonden dat Chioggia inkomen echt een drama is voor de automobilist met haast. ’s Middags met een modemodelwaardige vriendin van Wipi in Sottomarina aan de zee gezeten. De stranden zijn hier veel dieper dan in Nederland, misschien omdat ze niet begrensd worden door de duinen, en zijn supernetjes ingedeeld in brede, afgebakende stroken zand beheerd door strandtenten. Ieder z’n eigen paar ligstoelen, onder de veel te regelmatig opgestelde parasols. ’s Avonds door naar een massacamping in de buurt van Comacchio. Wat een ellende! Honderden Hollanders, Duitsers en Fransen die niets anders doen dan televisiekijken, zwemmen en barbequeen. Neem een achterbuurt, vervang de muren van de huizen door tentdoek en caravanplastic, en verplaats alle toilets naar een centrale locatie in het midden. We zijn gauw naar het dorp in de buurt gevlucht en in een vriendelijk restaurantje gaan zitten waar we spaghetti alla scoglio (vongole, langoustine, garnalen en inktvis) hebben gegeten.