Maar waar koop je die dingen? Niet bij één van de grootste kookgereedschapspeciaalzaken van Nederland in elk geval: DOK (een nieuw samenwerkingsverband tussen Duikelman, Oldenhof en Kookpunt in een gigantische winkel). Aargh wat een ballentent; een wereld van verschil met de Duikelman in Amsterdam. Het wordt tijd dat de staat meer loonbelasting heft op tienerarbeid en de loonbelasting op "vrouwen van middelbare leeftijd die nog weten hoe je vleesch lardeert" afschaft. Ik wil mensen die verstand hebben van de producten die ze verkopen in de supermarkt, de kookwinkel en de electronicazaak, geen jonge blagen die nog te dom zijn om voor de duvel te dansen. Anyhoo, een rijsmandje is geen tulband, springvorm, bakblik, of al het andere dat de truttebel en haar 25-jarige manager me lieten zien (en ze wist ook al niet wat een pizzasteen was), dus naar het compleet tegenovergestelde van de DOK een paar honder meter verderop: En Garde. Klein, heel klein, maar fijn. Twee man personeel, waarvan één mijn moeder had kunnen zijn. Check. Pizzasteen, check. Rijsmandjes, das gek, in alle jaren dat ze bij En Garde werkte had er nog geen één klant naar gevraagd en die ochtend was ik de tweede waarvoor ze een setje in Duitsland moest bestellen. Maar ze kon ze tenminste bestellen.
Veel te duur natuurlijk. Maar volgens mij word je als kookliefhebber sowieso ontzettend genaaid. Snijplankje bij de Ikea 5 euro, bij DOK of En Garde kun je dezelfde kwaliteit niet onder de 50 euro krijgen. Ow, en ik zocht nog een pizzaschepje, want als ik deeg overhoud gaat er altijd wat tomaat en kaas over en het is altijd een drama de pizza op de steen te krijgen. Maar 25 euro? Voor iets dat me meteen een splinter bezorgde toen ik het oppakte en dat ik met een figuurzaagje zelf uit een beetje triplex kan maken? No way. Dan maar knutselen.