Ik heb haast mijn hele jeugd bij een fanfare gespeeld, maar ben gestopt toen het heen en weer reizen tussen m'n geboortestad en de studentenstad waar ik vanaf m'n negentiende woonde me te veel werd. De fanfare betaalde m'n instrument, dus toen ik de fanfare opgaf, gaf ik helaas ook m'n trompet op. De laatste paar van die jaren speelde ik op een relatief dure trompet en als arme student kon ik zo'n zelfde kwaliteit toeter natuurlijk niet terugkopen. Snobist, schooier en luilak die ik ben besloot ik dan maar geen trompet te kopen en zo eindigde mijn tot dan toe best vruchtbare "muziekcariëre".

Nu, een jaar of tien nadat ik gestopt ben, heb ik dus nog steeds geen trompet gekocht. Ik roep al een tijdje dat zodra m'n Italiaanse les afgelopen is ik een trompet (of andere kopertoeter, trombone!!!) ga kopen (desnoods een tweedehandsje van minder dan 500 euro), dat ik les ga nemen in jazztrompetimprovisatie bij bijvoorbeeld een conservatoriumstudent en dat ik dan eindelijk weer eens actief met muziekmaken bezig ga zijn. Maar "helaas", Italiaans gaat dit jaar gewoon door. Weliswaar met een andere groep, met een andere lesmethode, maar hoe dan ook, ik ben nog lang niet uitgeleerd!

Muziekles moet dus nog even wachten. Enter de mondharmonica. Van vroegâh had ik het beeld van een dikke, grote mondharmonica, twee rijen gaten boven elkaar, waar je eigenlijk alleen een trein op na kon doen. Als je er hard op blies kreeg je er misschien wel een akkoord met veel valse lucht uit, maar je kreeg in elk geval nooit de toon die je wilde. Afgeschreven als potentieel muziekinstrument dus. Tot ik een paar weken geleden het smeulende gevoel dat de mondharmonica eigenlijk een supergaaf bluesinstrument is tot google zoekactie vertaalde. Ik ben namelijk dol op fluiten. Ik fluit alle deuntjes mee. Maar ik fluit vals. Ontzettend vals. Telkens als ik een mondharmonica hoorde moest ik denken aan dat fluiten. Mondharmonica is als meefluiten met muziek, maar dan zuiverder, luider, met de mogelijkheid om akkoordjes te maken, en sexier. Hoe doen die gasten dat? Het kan niet al te moeilijk zijn, het klinkt immers even relaxed als iemand die onder de douche staat mee te fluiten met het deuntje in zijn kop. Bleek dat de meeste blues- en rockmuzikanten op een piepkleine "diatonische harmonica" spelen, een "harpje" met 10 gaatjes (maar 1 rij hoog). Door te blazen door de gaatjes krijg je 10 tonen, en door te zuigen krijg je 10 andere tonen. Naburige gaatjes zijn zo gestemd dat als je ze tegelijkertijd blaast of zuigt, er een akkoord klinkt. Omdat ieder gaatje van de harmonica een deel van een akkoord speelt zitten niet alle noten op je harmonica, je kunt dus niet zomaar alle nummers spelen, maar als je liedje in dezelfde toonsoort is als je harmonica, is alles voor de mondharmonicabakker-in-het-bezit-van-een-harmonica-in-die-majeur-toonsoort. Trouwens, echte bluesbikkels buigen hun tonen. Met buigen verander je het volume van je mondholte met je tong en je keel zodanig dat de toon ineens een halve of zelfs een hele toon zakt, doordat het rietje in je harmonica verder doorbuigt (vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan).

Het gave van die "diatonische tiengaterige mondharmonica" is dat alle noten op je mondharmonica zuiver zijn. Heb je een diatonische mondharmonica in C (het c-tje staat ergens in een hoekje gegraffeerd) en is het liedje ook in C, dan maakt het niet uit wat je toetert op je mondharmonica, het klinkt in elk geval niet vals of verkeerd. Erg veelbelovend voor beginners! Ik begrijp echter nog niet helemaal hoe de individuele tonen zijn gestemd. Vanaf gat 4 heb je (op een diatonische "Richter-tuned") een hele majeurtoonladder in de toonsoort van je harmonica (de standaard "do re mi fa so"), daaronder en daarboven lijken de tonen met veel grotere stappen van elkaar verwijderd te zijn. Het verschil tussen de laagste en hoogste toon is daardoor wel gigantisch (een paar octaven) dus je hebt in elk geval een prima bereik. Met buigen kun je schijnbaar van een C-harmonica een G-bluesharmonica maken, en dat klinkt dan nog beter ook, maar ook dat is nog te gevorderd voor deze meneer. Hoe dan ook, nog het geniaalst zijn de prijzen van die dingen. Wil je alle liedjes in alle majeurtoonladders mee kunnen spelen heb je natuurlijk eigenlijk 12 harmonica's nodig. Vaak zijn er voor bijvoorbeeld Oost-Europeaanse volksmuziek nog 4 of 5 mineurharmonica's verkrijgbaar, plus een aantal basharmonica's voor de lage tonen, dus dat maakt al met al tegen de 20 benodigde apparaten. Maar alleen de allerbesten hebben ze allemaal en zoals gezegd, met een beetje "buigen" kom je een heel eind. Waar in de trompetwereld de beste trompettisten spelen op apparaten die in de tienduizenden euro's lopen, de beste gitaristen special edition gitaren laten ontwerpen die qua prijs niet onder doen voor deze speciale trompetten, lopen de beste bluesmuzikanten weg met Hohner Marine Band special 20's (waarvan ik er net twee heb gekocht) van 25 euro per stuk, Oskar Lee's van 35 per stuk, of Suzuki's van 50 euro per stuk. Als trompettist zou ik nooit hetzelfde instrument als mijn idolen kunnen betalen, een mondharmonicaïst speelt vanaf een paar tientjes al op hetzelfde instrument als zijn held.

Anyhoo, kort samengevat, ik ben weer aan het toeteren en ik weet zeker dat de buren erg blij met mij en m'n tiengaterige herriemaker zullen zijn . Ow, en sorry voor het gebrek aan blogs hier. Ik mag niet bloggen over werk, en veel meer dan werken doe ik helaas niet .