Ik zit nu aan mijn vierde (of misschien aan het eind van het schrijven alweer vijfde) schnaps van vandaag. Drie glaasjes schnaps vanochtend om ongeveer tien uur te Nittel, Duitsland, aan de Moesel vlak bij de grens met Luxemburg, en de rest tijdens het schrijven van dit stukje. Schnaps die je buiten Nittel vermoedelijk niet eens kopen kan. Lokaal product, kan ik als foodsnob pochen, gemaakt door een mevrouw die een van mijn tantes van moeders kant had kunnen wezen. Klein, stevig, kort donker haar, bril, vriendelijk gezicht. De dag ervoor had ik haar mirabelle schnaps gedronken na het eten (ik bestel normaal zoiets als Grappa, maar als er iets lokaals aanwezig is ga ik graag voor iets beters!) en ik was zo enthousiast over dit product dat ik een flesje ervan mee naar huis moest en zou nemen. De ober die avond verzekerde me dat ik de volgende dag ergens in het dorp mijn aankopen kon doen.

Bij 't uitchecken de volgende ochtend dus even gevraagd waar de slijter zat die de ober de vorige dag had aangeraden. Geen slijter, volgens de hoteleigenaar, mevrouw stoker zelf. Hij belde even naar mevrouw Fochs: Twee "Gäster" waren geïnteresseerd in haar schnaps, of ze die Vormittag thuis was. Weinstraße 20, net tien huizen verwijderd van datzelfde hotel aan diezelfde straat. Meer dan een plakkaat aan de wand van een woonhuis tussen nummer 22 en nummer 20 was er niet, en aanbellen had geen effect. Mevrouw was even bij de rijdende bakker, de Duitse variant van onze ouderwetse melkboer. 10 uur is immers niet Vormittag. Maar we hielden vol, en de mevrouw die bij thuiskomst uiteindelijk hallo riep vanaf nummer 22 deed de garagedeur bij nummer 20 van binnen open. We stapten een kleine L-vormige ruimte binnen. Links een bar vol flessen van iets sterkers met ernaast een vitrinekast vol medailles en bekers, gewonnen bij verschillende schnapsconcours, en rechts een honderdtal flessen op tafels, klaar om verkocht te worden. Gele pruimenschnaps, de fameuze Mirabelle van gisteren, blauwe pruimenschnaps waarvan ik alweer de naam vergeten ben, twee soorten appelschnaps (een met kruiden, een zonder), Williams schnaps met peren en twee speciale schnaps op basis van wijnrestproducten. De Weintrester, feitelijk een Duitse grappa, gemaakt door de restsuikers in de schillen die overblijven na het persen van de druiven (de pomace in het Engels) te fermenteren, en de Weinhefe, voor zover ik het technische Duits begreep dat mevrouw bezigde het destillaat van het gist en de aanhangende wijn die je uit de wijn filtert aan het eind van het fermenteerproces. Vooral dat laatste was mevrouws expertise. Ze distilleerde dat zelfs twee maal, gooide veel van wat er aan het begin en aan het eind uit de ketel komt lopen weg, om een zo mooi mogelijk product te verkrijgen, en had daarmee al jaren een gouden medaille gewonnen op het landelijk concours. Het was haar medicijn. In gist zaten bepaalde olieën, en die zaten nu ook in deze schnaps, en ze waren geloof ik goed voor je maag.

Nee, ze deed de distillatie niet in deze ruimte, maar verderop. Ze wees naar buiten, de straat in. Ze bracht het alsof er een industrieel complex aan nummer 20 vast zat. In plaats daarvan liep ze de deur uit waarmee wij binnengetreden waren en nog geen meter later opent ze de deur van een ruimte van 3x3 meter. Een prachtige koperen ketel met roest vrij stalen accesoires, ongeveer naar dit ontwerp, met dubbele bodem, in dit geval gestookt op olie, nam haast de de helft van de ruimte in beslag. Leuk zo'n ketel, maar buiten bedrijf is buiten 't hart zegt het aangepaste spreekwoord, en er moet natuurlijk wel geproefd worden. Graag had ik alles geproefd, maar toen ze rond kwart over tien om te proeven al een vol glas Weinhefe inschonk, durfde ik dat al niet meer aan. Ik moest immers naast de übergetrainde Wipi nog de stad Trier en de natuur van Luxemburg verkennen, en dat kan ik vast niet met 6 glazen schnaps in mijn ochtendmik volhouden. Dus ik richtte me op de twee wijnrestproducten. Weinhefe en Weintrenner. Exact dezelfde oorsprong, net een ander punt in de levenscyclus van de wijn, een behoorlijk groot verschil in smaak. De Weinhefe ruikt frisser, fruitiger, zachter, de Weintrester smaakt duidelijk alcoholischer, rauwer, heeft een veel sterkere geur, maar is vermoedelijk nog steeds een van de beste en meest geraffineerde grappa's die ik ooit geproefd heb. Ik ben met twee grote flessen naar huis gereden en heb er nu al spijt van, ik schrijf haar telefoonnummer op en als ik ooit nog eens in de buurt kom neem ik wel het gehele sixpack aan smaken mee!