Buiten op het terras bij Casa Penelope had mijn netbookje totaal geen bereik en aangezien ik nog steeds geen nieuwe slaapplek voor de volgende dag had gevonden, plofte ik ondanks het mooie weer na het eten lekker op de warme bank bij de receptie van 't hotel/agriturismo. Na een tijdje ging Atos, de man des huizes, de administratie doen aan de tafel naast me en kon ik eindelijk weer eens mijn Italiaans oefenen. Of hij nog goede Agriturismi in de buurt van Pontremoli, Garfagnana of Lucca kende? Jep, een aantal jaren geleden hielden ze zelf vakantie bij een kleine, biologische boerderij in "de buurt" (15 km hemelsbreed, 1 uur met mijn auto, om aan te geven hoe heuvelachtig het er is) van Pontremoli. Sindsdien hebben ze altijd contact gehouden en z'n Amerikaanse schoonzoon werkt er op 't moment zelfs als loonarbeider. Alhoewel niet helemaal op de route (buiten de lijn Pontremoli, Lucca), kan ik zo een aanbeveling niet afslaan! Geen idee echter hoe ik Roncole di Gotra 93, Albereto, in mijn GPS moet stoppen. Gelukkig kent iedere Italiaan in deze streken alle straten in een 20x20km vierkant uit z'n hoofd, dus Gotra inprogrammeren en dan verder vragen bleek een prima strategie.

Dit is werkelijk de middle of nowhere. De "grote stad" in de buurt is Albareto, met maar liefst 2241 inwoners. Bij het gehucht Gotra (149 inwoners) sla je een klein weggetje naast een bakkerij in, en dan moet je nog zo'n 10 minuten door de heuvels touren over waar de GPS geen andere naam voor kan vinden dan "weg". Bij "weg" linksaf op "weg" naar "weg". Behulpzaam! . Ow, en Roncole heeft 15 inwoners en twee agriturismi. Ik heb minimaal 10 huizen geteld, dus of bijna iedereen is vrijgezel hier, of de census informatie klopt voor geen meter. Anyhoo. Wat een prachtplek! Tegen de wand van een van de vele heuvels met een prachtig uitzicht op de valei ligt een opgeknapte natuurstenen boerderij uit achtiennogwat. Achter schockdraad lopen een twintigtal koeien rond, met stier (schijnbaar bepaalt de koe zelf wel wanneer ze van bil wil en wanneer niet, en heeft een stier geen bal te vertellen). Er zijn een stuk of 4 zwarte varkens van een zeldzaam ras waar men normaliter "culatello di zibello" van maakt, de kippen hier zijn gigantisch en lopen vrij rond, er is een tunnelkas met tomaten. Op de steile helling groeien groenten als pompoen, aubergine en courgette en er staat een paard die tien jaar geleden door een boer was afgedankt en hier zijn eigen stukje weiland kreeg om rustig te kunnen sterven maar die maar niet wil doodgaan en schapen in diezelfde wei om 't paard mantelzorg te bieden. Ik maak dezelfde fout als altijd: Vragen waar je mag betalen in plaats van parkeren (parcheggiare versus pagare), krijg een vreemde blik toegeworpen en de jongeman met baard vraagt dan in perfect Amerikaans of ik misschien Engels spreek. Benjamin, de schoonzoon van Atos, dus. Hij leidt me naar binnen en stelt me voor aan wat de meest interessante man van deze vakantie zou gaan worden, Gianlucca, die me in 't beste Engels dat ik tot nu toe van een Italiaan gehoord heb begroet door me voor te stellen aan een Nieuw Zeelandse (prachtige) jongedame. Ow, en er loopt nog een 73 jarige californiaanse dame rond die het voor elkaar krijgt om zeker over te komen terwijl ze continue naar bevestiging zoekt bij alles wat ze doet (en een prachtige jaren 70 bril en ditto kapsel). Wat moet je in godsnaam doen om Amerikanen te onlopen hier in Italie !? Anna en Blanche noemen zichzelf Wwoofers, en slapen samen in een kleine caravan op 't land naast de koeien. Ze werken in de morgen, zijn 's middags en 's avonds vrij, maar aangezien je helemaal nergens bent zonder auto hier, moeten ze maar hopen dat de eigenaren van de boerderij naar de "stad" gaan om aan hun toeristische gerief te kunnen komen. Anna kletst lekker door en nodigt me gelijk uit voor de lasagna die ze vanavond voor de boer en de Wwoofers gaat koken. Als ik Gianlucca vraag of ik kan blijven eten vanavond kijkt hij moeilijk en legt hij uit dat ik de enige gast ben, dat de vrouw des huizes er vandaag niet is, en dat ik dus zelf wat moet regelen. Maar als ik vertel dat ik al uitgenodigd ben door Anna verschijnt er een glimlach op z'n gezicht en vertelt hij me dat ik dan natuurlijk niet hoef te betalen voor het eten. Nog wat koffie met Blanche, maar dan is het over; het zijn gezellige dames, maar zij moeten werken en ik moet de buurt verkennen!

Ik leen wat folders en stippel een route uit langs een mij aanbevolen uitzichtpunt op de Passo di Centocroci vanwaar je zowel Liguria als Emiglia Romagna kunt zien liggen),rijd dan door naar Compiano, en rijd nog wat rond door de dorpjes ten noorden van Compiano. Niet handig trouwens, want je kunt niet zomaar op elk gewenst moment van de ene noordwaardse hoofdweg naar de andere rijden, aangezien beiden op andere heuvels liggen en je komt al gauw op wegen die te beroerd zijn om te kunnen begaan met een zware, lage sedan. Laten we zeggen dat mijn auto wat klappen heeft gehad, maar het heeft overleefd . Ik kom netjes een half uurtje voor etenstijd (acht uur in deze streken) thuis, duik de keuken in en babbel verder met de dames. Gianlucca is z'n vrouw Iris aan 't ophalen van 't station (een hele operatie hier) die uit haar moederland Zwitserland terugkomt met een lading worst! Fantastisch gegeten, gezellig gekletst, vroeg naar bed, morgen vroeg weer op.