Mocht u zich afvragen waar deze blog in godsnaam over gaat: ik probeer zo min mogelijk te verklappen, maar mogelijk bevat het boek hier rechts binnenkort ook een plaatje van een doorbuigende penis .

Nog een beetje “nagenietend” van de sfeer tijdens de koffietafelgesprekken van vandaag, bedacht ik me dat ik het vanmiddag had over een "penisartikel" dat het uiteindelijk nooit tot baschie.nl heeft geschopt. Het waarom ervan was me een beetje ontschoten, maar nu daagt het me alweer: op twee mei, bij het lezen van een samenvatting van dit artikel op de website van de New Scientist, klonk het gewoon te mooi om waar te zijn. Dit moest een 1-aprilgrap met 31 dagen verlengsnoer zijn! Nergens op de website van de "Journal of the Royal Society Interface" kon ik het originele artikel terugvinden, niet bij de "early online articles", noch in het laatste nummer. Het DOI-nummer leek legitiem, maar er leek een stijgende trend te zitten in de laatste vier cijfers van dit nummer, en artikelen met zowel eerdere als latere nummers waren wél online te vinden. En zelfs als het artikel zou bestaan, dan zou het toch op zijn minst geschreven moeten zijn door een zonderlinge wetenschapper die zich iets geks in het hoofd heeft gehaald en door de mazen van de peer-review is geglipt.

Nope! Blijkbaar pas een dag later was het bericht online te lezen. En het is niet zomaar een gekke kerel, nee, het handelt zich hier om een heus review-artikel. Even voor de niet-wetenschappers onder de bloglezers: een review-artikel wordt meestal geschreven door een oude rot in het vak die de kennis die tot dan toe in dat vakgebied is verzameld even samenvat in een wat groter artikel. Het is zeg maar de schakel tussen wetenschapsartikelen, die op de grens van de kennis opereren, en het boek, dat alle min of meer onbetwiste kennis canoniseert. Ergo het bestaan van dit review-artikel wijst op het bestaan van een complete school van "klassieke penismechanici".

Helaas verschaft de UvA ons geen toegang tot het originele artikel, maar ik vermoed dat u al genoeg plezier kunt beleven aan de samenvatting van the New Scientist. Wat moeten die redacteuren een lol hebben gehad tijdens het schrijven ervan . Zeg nu zelf. Zou u ook niet hebben getwijfeld bij het lezen van de zinsnede: “a research urologist and professor of aerospace engineering at Boston University”.

Een man die in 1984 door een autoongeluk in een coma belandde is na 19 jaar ineens weer wakker geworden. Nu gebeurt dat wel vaker, maar het interessante in dit geval is dat de hersenen van de man zich na het ongeluk op een aantal punten opnieuw ingericht hebben. De hersenen hebben compleet nieuwe verbindingen gemaakt en er zijn nieuwe structuren te vinden die in gezonde hersenen helemaal niet voorkomen.

Toen de man ontwaakte en voorgesteld werd aan zijn twintigjarige dochter was het wel even schrikken: Hij dacht dat hij nog 19 was, zijn dochter nog een baby en Reagan nog president. Heeft hij ff pech .

De universiteit van Utah heeft een geweldige flashsite gemaakt waar je op een grappige wijze kunt leren wat het effect is van verschillende soorten drugs zoals Alcohol, LSD en Heroïne op de hersentjes van voor pampus liggende muizen.

No animals were harmed in the making of this website.

Het is een beetje rustig qua wetenschappelijk nieuws momenteel, er wordt weinig spannends over mijn favoriete onderwerpen gepubliceerd. Dan maar een wat oudere uit de kast trekken.

Ik kwam een paar dagen geleden dit tegen. In dit artikel wordt gesteld dat de helft van de wereldbevolking met "vaste" brandstoffen zoals mest, hout en kolen kookt en dat deze manier van stoken soms resulteert in het inhaleren van een hoeveelheid rook vergelijkbaar met 40 sigaretten per dag.

Het gebruik van vaste brandstoffen leidt tot zo'n 1.5 miljoen doden per jaar, waarvan 900.000 uit Sub-Saharisch (zeg je dat zo?) Afrika en Zuid-Oost Azië afkomstig zijn. Blijkbaar is deze manier van koken verantwoordelijk voor meer doden onder kinderen jonger dan vijf jaar, dan malaria of AIDS! De wereldgezondheidsorganisatie WHO stelt dat een investering van 13 miljard (billion?) euro tot een halvering van het jaarlijkse slachtofferaantal in 2015 kan leiden. Doen denk!

Voor iedereen die geïnteresseerd is in de werking van het middel dat de Britse mannen gekregen hebben tijdens hun medicijntest, heeft Nature een wat diepgaander stuk in zijn Newssectie. Kort samengevat omzeilt het "medicijn" de extra beveiliging die ervoor zorgt dat T-cellen alleen reageren op daadwerkelijke bedreigingen voor het lichaam. De heren zijn trouwens van de apparaten die orgaanfuncties overnemen afgehaald. Hun dagelijkse voortgang is te volgen op de site van hun ziekenhuis.