Het gebeurt niet vaak, maar soms valt m'n oog op zo'n prachtig gezicht dat ik een seconde of wat later beschaamd wakker wordt met het foute idee dat ik al een half uur kwijlend naar iemand hebt staan staren terwijl mijn brein opnieuw opstartte. Ik dank dan het spaghettimonster dat ik niet met m'n neus tegen een lantaarnpaal gelopen ben en kijk nog eens goed wie nu eigenlijk mijn resetknop indrukte. Dit fenomeen heet "attention adhesion" en schijnt een bekend fenomeen te zijn die niet alleen op mooie dames, maar bijvoorbeeld ook op dreigende elementen van toepassing is. De grote vraag bij dit verschijnsel is of het voortkomt uit een primaire reflex, of dat het een weldoordachte keuze van mij is waarbij dus hogere cognitieve functies zijn betrokken. Met andere woorden, gebeurt dit fenomeen vroeg of laat in de reeks stappen die we gebruiken om visuele signalen te verwerken.

Mooie gezichten zijn dus magnetisch, en magnetisme kun je meten moeten de auteurs van het artikel Can't Take My Eyes off You: Attentional Adhesion to Mates and Rivals hebben gedacht. Een stel heteroseksuele studenten werd voor een scherm gezet waarop eerst voor een seconde een X te zien is, dan voor een halve seconde in één van de kwadranten een foto van een mooie man, een mooie vrouw, een gemiddelde man of een gemiddelde vrouw, en vervolgens een cirkel of een vierkant in een ander deel van het scherm. Het was de taak van de proefpersoon om zo snel en accuraat mogelijk na te gaan of ze een cirkel of een vierkant aangeboden kregen. De tijd die er nodig is om van het gezicht weg te kijken en de vorm te identificeren is dan letterlijk een maat voor de aantrekkingskracht die van het gezicht uitgaat.

Bij het lezen van het artikel blijkt maar weer eens dat korte samenvattingen in populair wetenschappelijke bladen nogal kort door de bocht zijn. Daarin wordt bijvoorbeeld gesteld dat vrijgezellen vooral lang kijken naar aantrekkelijke exemplaren van het andere geslacht en dat gebondenen uit jaloezie vooral naar mooie figuren van hetzelfde geslacht blijven kijken. In het artikel zelf lijkt daar geen sprake van te zijn en ligt het allemaal veel ingewikkelder. Daar moet je de vrijgezel toch eerst geil maken voordat hij anders reageert, en moet je mensen in een relatie eerst jaloers zien te krijgen. Al met al valt me het attention-adhesioneffect een beetje tegen. De gemiddelde reactietijden zijn zo rond de 520±150 ms, terwijl de spreiding tussen de verschillende groepen en tussen mooi/niet mooi en man/vrouw vaak nog geen 30 ms is. Alleen de geilgemaakte vrijgezellen doen het goed, met een extra 100ms reactietijd. Dus al wordt de suggestie gewekt dat Esmarel hierboven bij mij een reflex teweegbrengt, lijkt me die 100ms extra wel heel weinig om mijn gestaar te verklaren .

Als ik iets niet kan, is het wel vrouwen versieren. Ik hoef ze maar aan te kijken of ik zie ze al denken: "daar heb je alwéér zo'n viezerik". Ben ik nummer vijf of zes vandaag, vraag ik me dan af, die een stuk van haar kostbare tijd wegrooft om te illustreren wat ze toch al lang wist: dat ze mooi genoeg is om lastig gevallen te worden door mannen. Zomaar een dame bij de billen grijpen en lepelen, of nog sterker, haar argumenten handmatig in de weegschaal leggen, zou niet eens in me opkomen. A dirty mind is a joy forever, maar laat m'n slachtoffer alsjeblieft beginnen met een goeie indruk van me.

Toch schijnt 30% van de dames in het uitgaanscircuit het 'grinding', plat gezegd 'droog kontneuken', een prima manier te vinden om het eerste contact te leggen en heeft zo'n 85% van de dames dit type ontmoeting al eens mogen meemaken. 3.5% heeft zelfs geen problemen met wat tettergetoeter ter vervanging van een begroeting. Geen wonder dat die dames al gapen voordat ik aan de koetjes en kalfjes kan beginnen . Dit alles is uiteraard weer te lezen in mijn favoriete wetenschappelijke tijdschrift "the Journal of Sex Research". Je kunt het natuurlijk omdraaien en zeggen dat de meerderheid het gedrag dus niet acceptabel vindt, maar dat maakt een blog alweer een stuk minder boeiend .

Wanneer mannen en vrouwen vergeleken worden, wordt altijd aangehaald dat mannen veel visueler ingesteld zijn dan vrouwen. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, en suggereer niet dat ik de beschikking heb over massa's testosteron — sommigen menen zelfs dat ik meer weg heb van een lesbo in het verkeerde lichaam, dan van een hetero man — maar ik ben inderdaad één van die mannen die sterk beïnvloed wordt door wat ik liefkozend “vrouwelijke argumenten” noem. En zelfs al mag je er als man eigenlijk niet naar staren, toch dwalen m'n ogen nog wel eens af naar waar de redenvoering sluit. Wanneer ik dan roep dat een mooi koppie voor mij uiteindelijk veel belangrijker voor de aantrekkingskracht van een dame is, kan dit eenvoudig opgevat worden als een politiek-correcte uitspraak bedoeld om de dames nog enigzins het idee te geven dat ik geen viezerik ben.

Gelukkig ondersteunt de nieuwste wetenschap mijn voorliefde voor gezichten als iets typisch mannelijk. Uit onderzoek blijkt dat mannen eerst naar het gezicht kijken, en dan pas naar het zuiden duiken, en dat ze ook langer en vaker het gezicht opzoeken dan vrouwen. Rest de vraag: stel evolutie had mannen ook iets aantrekkelijks boven hun buik gegeven, zouden we vrouwen dan ook continu op steelse blikken kunnen betrappen ?

Er schijnt geen dertiger op TV te zijn zonder botox in haar voorhoofd, geen vagina in de Playboy nog echt, geen modefoto zonder Photoshop en geen modebladredactie zonder gratis behandeling door een plastisch chirurg. Geen wonder dat zelfs de mooiste vrouwen zich niet mooi vinden; en toch raar dat zoveel mannen daar blijkbaar anders over denken .

Ik loop voortdurend achter de feiten aan omdat ik nauwelijks TV kijk, dus ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen dat ik vandaag een documentaire aanraad die precies een maand geleden op televisie is uitgezonden: Beperkt Houdbaar, van Sunny Bergman (klik hier voor een directe link naar de film). Natuurlijk gaat het in zo'n documentaire over onzekere jonge meisjes, onzekere oude vrouwen, de mode-industrie en de plastische chirurgie, maar het is vooral de keuringsdienst-van-waarde-achtige manier waarop de documentaire gemaakt is die hem zo leuk maakt. Sunny, zelf 34 en langzaam onzeker over haar uiterlijk, gaat naar een schoonheidsbeurs, de redactie van een modeblad, een fotograaf en fervent photoshopper, een buikdanscursus en later een haman, naar de VS en aldaar naar een 350.000 dollar per maand verdienende plastisch chirurg gespecialiseerd in “vaginareconstructies”. Gedurende de documentaire komt ze er langzaam maar zeker achter dat het ideaalbeeld waaraan vrouwen zich tegenwoordig spiegelen gephotoshopt is en daardoor altijd onhaalbaar.

Met dank aan Patrick voor de tip!

Nederland, en om meer precies te zijn Groningen, heeft weer een prachtige kandidaat voor de igNobelprijzen erbij:

Magnetic resonance imaging of male and female genitals during coitus and female sexual arousal.

Oftewel: sex in een MRI-buis.

Ik kan het eigenlijk niet beter samenvatten dan ze zelf al hebben gedaan:

Objective: To find out whether taking images of the male and female genitals during coitus is feasible and to find out whether former and current ideas about the anatomy during sexual intercourse and during female sexual arousal are based on assumptions or on facts.
Design: Observational study.
Setting: University hospital in the Netherlands.
Methods: Magnetic resonance imaging was used to study the female sexual response and the male and female genitals during coitus. Thirteen experiments were performed with eight couples and three single women.
Results: The images obtained showed that during intercourse in the "missionary position" the penis has the shape of a boomerang and 1/3 of its length consists of the root of the penis. During female sexual arousal without intercourse the uterus was raised and the anterior vaginal wall lengthened. The size of the uterus did not increase during sexual arousal.
Conclusion: Taking magnetic resonance images of the male and female genitals during coitus is feasible and contributes to understanding of anatomy.

Het volledige artikel is hier te lezen, en is suitable for work zolang je niet te veel naar beneden scrollt .

Update
Ow wat stom. Ik dacht al dat er iets bekends aan dit verhaal zat. Het onderzoek is uit 1999 en won in 2000 reeds de prijs. Sorry!