Het boekje gaat niet erg diep en leest makkelijk weg. Voor iemand die de evolutietheorie accepteert en er nog wel eens over discussieert kan het een welkome aanvulling op het arsenaal aan argumenten zijn. Het zal echter maar weinig twijfelaars overhalen en vermoedelijk geen enkele creationist. Dat zou fundamentalistisch geloof volgens mij gewoon te veel aantasten. Ook leunt het te veel op de status van de wetenschap en anti-evolutionairen moeten het vooral hebben van de "controverse" en de reputatie van wetenschappers als onethische lieden die de waarheid graag wat aandikken om fondsen te werven. Datzelfde zie je bij global warming. Al schrijft elke grote wetenschappelijke instelling of vereniging ter wereld dat global warming door mensen veroorzaakt wordt, dan haal je daarmee nog niemand over die het tegenovergestelde gelooft. Dat is echter precies wat dit boekje probeert.

Daar geloofde Dana met de mooie achternaam Pfefferle helemaal niets van. Zij volgde een stel apen op een rots met een richtmicrofoon, een poepschep (voor de hormooncontrole) en een verrekijker en meette onderwijl het mannelijke stoottempo, de ejaculatiepauze (wat dat dan ook mogen zijn), en het succespercentage (die weer afhankelijk was van deze pauze). Vreemd genoeg leek er nauwelijks een relatie tussen het geroep en de vruchtbaarheid te zijn, en leek de vrouw geen onderscheid te maken tussen de mannetjes; gluiperd of Brad Pitt, ze mochten beiden komen. Er scheen wel een relatie te zijn tussen het wat grove gesex van de mannetjes, en het roepen van de vrouwtjes, maar hoe ze het verschil tussen aanmoediging en exclamatie hebben kunnen vaststellen, werd me niet duidelijk. Er was geen relatie tussen stoottempo en het geroep. Nee, zegt Dana, het geroep is om duidelijk te maken aan iedereen, dat ieder mannetje wel een keer raakgeschoten heeft. Dit verhoogt de verwarring wie nu werkelijk de vader is en zorgt er daarmee voor dat alle mannetjes evenveel aandacht aan het nageslacht schenken. Daarnaast zou het vrouwtje juist een beetje aan zaadmanagement kunnen doen. Te veel vergen van het mannetje is slecht voor de kwaliteit van het product en gehaaid als vrouwen zijn hebben ze daar wat op gevonden.

Het copulatieroepen is niet alleen des berberaaps. Bij zeer veel primatensoorten houdt het vrouwtje de buren wakker, ook bij mensen. Wat heet, Stuart Semple heeft er zelfs een PhD-thesis getiteld "Female copulation calls in primates" over geschreven. Of het geschreeuw bij mensen meer doet dan de buren wakker houden, blijkt helaas niet uit het artikel. In de thesis zou er meer over uitgewijd worden schijnt, maar die kan ik niet vinden.

Terwijl bij apen het lid vermoedelijk ruwer is om het zaad van voorgangers uit de tegenspeelster te poetsen, is dit niet de reden waarom de bonenkever Callosobruchus Analis een steeds stekeligere snikkel ontwikkelt. Het NRC meldt dat deze verruwing juist plaatsvindt om langer te kunnen paren en daarmee niet alleen meer zaad af te leveren, maar in die tijd ook te voorkomen dat een ander mannetje erbij kan. Helaas is al dat stekelgeweld niet goed voor het vrouwtje, al doet de andere sexe nog zo haar best om zich aan te passen.

Met dank aan jeran voor de tip!

De deur openhouden vind ik nog wel te doen, en ooit wil ik nog eens, uiteraard om indruk te maken, mijn regenjas over een plas draperen en het object van mijn affectie aan de hand genomen eroverheen laten schrijden. Zelf in die plas gaan liggen gaat me echter toch wat te ver.

Mieren gaat blijkbaar niets te ver. Ze bouwen niet alleen bruggen en vlotten van hun eigen lichamen, ze vullen ook nog eens de gaatjes in de weg, blijkt uit recent onderzoek. En ze doen dat niet willekeurig, nee, ze pakken alleen de gaatjes waar ze precies in passen en gaan pas weg als er een tijd lang niemand meer op ze heeft gestaan. Dat is nog eens hoffelijkheid! En ik wed dat die mieren het niet eens doen om die avond niet alleen te slapen, zoals die verdomde Amerikanen .

De heren biologen waren zo gebiologeerd door het groots tussen de flippers, dat ze de vrouwtjeseend helemaal vergaten. En wat blijkt? Hoe groter en vreemder de piemel van de mannetjeseend, hoe complexer het oviduct (het vaginaequivalent in vogels) van het vrouwtje. Zo draait de vrouw van binnen soms ook als een kurkentrekker, en lijken enkele eendendames van binnen zelfs een beetje op een doolhof, met veel zijingangen die doodlopen. Draait het mannetje rechtsom, draait het vrouwtje fijn linksom en natuurlijk vice versa. Het vrouwtje heeft zichzelf dus effectief een soort verkrachtingsbevruchtingsbeveiliging ontworpen, waardoor alleen de mannen die er echt de tijd voor nemen (en van het vrouwtje de tijd krijgen, want de vrouwtjeseenden zijn eigenlijk wel monogaam), een fatsoenlijke kans krijgen om vader te worden.

Een mooi voorbeeld van hoe een vrouw de wetenschap kan helpen door buiten de doos te denken .