Klopt wel ongeveer. En weer een nieuwe blog; wat ben ik toch productief!

Ik heb niet zoveel met kerst, pasen of koninginnedag, maar ergens ben ik wel dol op jubilea. Verjaardagen van mezelf en voor mij belangrijke mensen (sorry Jesus en Beatrix) zijn erg leuk om te vieren. Hoe lang je al gestopt bent met roken, of een mooi rond aantal geschreven blogjes vieren heeft wel iets en... oud-en-nieuw, de kalenderverjaardag, heeft voor mij altijd iets heel speciaals gehad. Misschien is het de getallennerd in me, maar ik denk eerder dat ik het wel fijn vind om af en toe stil te staan bij wat ik gedaan heb, dat achter me te laten, en opnieuw te mogen beginnen. Een beetje als het vervellen van slangen: Out with the bad, in with the good! Niet dat er ene drol verandert, maar dat is vast de romanticus in mij.

Dus, geen kerstkaartje van Baschie, maar wel een nieuwjaarswens voor alle trouwe lezertjes van mijn bescheiden blogje . Een heel gelukkig nieuwjaar!

Je kunt niet jong genoeg met bier beginnen: kleine kinderen vinden het namelijk veel te bitter. Gelukkig is daar al jaren geleden wat op gevonden: Shandy, volgens de verpakking een "frisdrank met vruchten- en plantenextracten en bier" met maar 0.5% alcohol. Het smaakt eerlijk gezegd nog het meest naar 7up/sprite/spa groen, maar het is wel net zo mooi geel als bier en heeft haast net zo'n mooie schuimkraag. Ik kwam het eergisteren voor het eerst in misschien wel vijftien jaar tegen in de supermarkt en móest het meenemen.

Wow! Het spul neemt je vijftien tot twintig jaar terug . Ineens sta ik trots buiten een zalencentrum met een flesje nepbier in mijn hand terwijl de "grote mensen" binnen een bruiloft of een grote verjaardag vieren. Maaaaam!? Waar is m'n klappertjespistool!?

Mijn computer is tevens m'n mediaspeler. Het lawaaiige ding moet dus altijd aan staan om 's avonds met een gedownload televisieprogramma, muziekje of hoorspel in slaap te kunnen vallen. Hij is aangesloten op mijn gigantische televisie, zodat ik ook vanaf de bank of mijn bed kan kijken, maar zonder afstandbediening is dat totaal niet handig en m'n computer is op die momenten nauwelijks voor iets anders bruikbaar. Een extra media-pc zou fantastisch zijn, maar ik heb geen 600 euro of meer in de kast liggen. Een andere optie is een stand-alone dvd-speler te gebruiken en de films op DVD of CD te branden, maar dat is ook niet handig en binnen een jaar verzuip je in die (ook niet goedkope) schijfjes. Dan zijn er nog kleine kastjes die media kunnen streamen via het netwerk, maar daarvoor moet je PC wel aanstaan, en dat is nu precies wat ik probeer te voorkomen.

Enter de Freecom Mediaplayer 35, een veredelde externe harde-schijfbehuizing met multimediale pretenties en precies wat ik zocht. De specificaties klonken echter tè goed, het ding verenigt functies die je alleen op veel duurdere apparaten aantreft, en aangezien de prijs niet gering is, liet ik Abdon de hete kolen uit het vuur halen. Die was tevreden en toen bleek dat ik een paar honderd gigabyte meer hardeschijfruimte nodig had om mijn werk-PC te kunnen backuppen en thuis tijdens de kerst aan m'n proefschrift te kunnen werken, had ik genoeg smoesjes verzameld om de aanschaf te verantwoorden.

Zoals gezegd is het eigenlijk gewoon een redelijk geprijsde externe USB-2 harde schijf, die je als zodanig op je computer aan kunt sluiten en kunt gebruiken. Voor de honderd euro die je extra betaalt functioneert hij als een mediaspeler die je op je TV en je stereo kunt aansluiten. Hij kan dan niet alleen de mediabestanden vanaf z'n eigen harde schijf afspelen, maar kan ook (net als die kleine apparaatjes waarover ik het net had) via het netwerk media vanaf je computer streamen. Hij is zelfs via het netwerk als externe harde schijf te benaderen, zodat je hem verder van je computer af kunt zetten dan USB toelaat. Het ding is niet eens zo heel lelijk, is ongeveer zo groot als een interne CD-romspeler, en wordt geleverd met een afstandbediening waar het apparaat niet altijd even goed naar luistert. De beeldkwaliteit en het geluid zijn fantastisch, de gebruikersinterface sober maar goed bruikbaar en volgens mij zelfs door je oma te gebruiken. Daarnaast maakt het ding alleen bij het zoeken naar een film een beetje lawaai (harde-schijfgeratel) en is hij vanaf een meter afstand stiller dan m'n computer vanaf vijf meter.

Voor die prijs kan het ding helaas niet perfect zijn. Wat betreft muziek speelt hij alleen MP3, ogg en wma, qua foto's alleen jpeg, en video's moeten in mpeg1 (.mpg of .dat), mpeg2 (.mpg of .vob) of mpeg4 (.avi, d.w.z. divx of xvid) aangeleverd worden. De streams van uitzendinggemist.nl (.asf of .wmv) kan hij dus niet afspelen. Daarnaast is het inderdaad een redelijk snelle externe USB-2 harde schijf, maar laat hij het via het netwerk een beetje afweten. Aanvankelijk kon het apparaat alleen media via het netwerk afspelen, en daarvoor is geen hoge snelheid nodig. Toen hij middels een firmware-update ook als externe netwerkschijf benaderbaar werd, bleek hij met maar 1 a 2 megabyte per seconde te kunnen lezen en schrijven (vergeleken met 20mb/s via USB). Het ding hapert ook tijdens het afspelen van films, als je via het netwerk tegelijkertijd probeert een groot bestand erop te zetten. Maar goed, je kunt niet alles hebben en ik kan prima met deze tekortkomingen leven.

Dus, heb je rond de 1000 euro over: koop een HTPC (home theater pc), heb je maar 200 euro: koop de Freecom . Owja, voor honderd euro meer kun je de MediaPlayer-350 kopen, met wireless netwerk en HDMI-output. Maar ja, als je een TV met HDMI kunt betalen, kun je vast ook een HTPC betalen, toch?

Poeh, ik begin net een beetje bij te komen van wat vooral een erg Duitse ervaring was. Veel eten en drinken, punkrock en je niet druk hoeven maken om je dikke buik, je bent niet de ergste van het stel . Het helpt vast ook niet dat ik 4 december thuiskwam, 5 december sinterklaasgeborreld heb en net thuiskom van de ACMM-borrel.

God wat haat ik treinen. Hoe langer ik er in zit, hoe erger ik ze haat. Ik zie er vast heel vriendelijk uit, maar waarom moet dat verliefde stelletje in een anderszins halflege trein, precies achter mijn gereserveerde plekje gaan zitten (zodat ik niet achterover kan leunen) en stinkchips eten, onderwijl vier uur lang ritselend en dom lachend. Ik heb netjes van te voren flink gegeten, en ga bij aankomst opnieuw los, maar die zes uur in de trein, eet ik niets dan Fishermans Friends. Het inzicht dat eten in de trein niet alleen stinkt, maar ook nog eens veel lawaai maakt, heeft de rest van de trein niet. Nee, men lijkt zo'n reisje juist aan te grijpen om eens flink te gaan picknicken; ritsel ritsel, smak smak, stink stink. Ik ben overduidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt , de volgende keer moet er gewoon weer een leuke vriend mee, of ik pak het vliegtuig. Gelukkig kon ik in Osnabrück overstappen naar een totaal volgepakte trein; althans zo leek het. Want tich coupé's later vond ik ineens een lege wagon, op een mooie brunette na dan. Maar helaas, wat me in Italië wel lukte, lukte me hier niet. Geen gesprek dus, en dan maar lezen. Een leuk boek over het onderbewustzijn, van Wipi gekregen, van m'n gebouwgenoot Ap Dijksterhuis, een enorme aanrader!

Ergens halverwege dat laatste stuk stapt er een eind dertiger in met een grappig, verlegen, klein zoontje. Meneer blijkt civielrechter te zijn en ook gepromoveerd in UvA. UvA? Kunnen die Duitsers niet gewoon de R en de J leren uitspreken, zodat ik Jura (rechten) had verstaan? Duits oefenen dus. En dat ging best goed. Meneer had de geweldige gewoonte om me direct, bij alles wat ik zei te verbeteren. Iets dat Sven en Nils nog moeten leren, want het is zeer leerzaam en ik hoef dan niet elke keer te vragen "sagt man das?". Maarja, Sven en Nils hebben dan ook nooit twee dagen lang alleen maar Duits tegen me hoeven praten. Leuk, al halfdroomde ik vanochtend in het Duits . De trein stopte niet zoals gepland in Hamburg Altona, maar meneer moest er ook heen, dus hij heeft me netjes aan het handje meegenomen.

Nadat ik Nils eens een flinke knuffel had gegeven en we samen in z'n appartementje een chocoladesigaret rookten, snelden we richting de Reeperbahn om met Sven eens een echt Hamburgs gerecht te eten. Labskaus, een soort stamppot met aardappelen, corned beef, ui en vooral rode bieten, zodat het geheel op een roze smurrie lijkt. Een augurkje, spiegeleitje en een zure haring maken het geheel af en het spul is verdomme geweldig! Zeker met een goed glas Jever, m'n favoriete pils. Aangesterkt verlieten we Sven weer met z'n voorbereidingen voor de grote dag en dronken we nog een glaasje in een leuk cafetje in Altona.

Promoveren in Duitsland is saai. Tenminste aan de TUHH. Je moet een wetenschappelijk praatje houden van een half uur in een piepklein collegezaaltje, die vijftien minuten voor je aan moet vangen nog bezet wordt door natuurkundenerds die maar niet op kunnen houden over een of andere geometrische constructie; je fatsoenlijk voorbereiden is er niet bij. Klokslag twee uur stormen de drie professoren binnen, kijken eens op de klok, fiew, op tijd, en gaan zitten. Je mag beginnen en na een half uurtje slepen ze je mee naar de werkkamer van je promotor, zodat je familie, vrienden en collega's zich een beetje moeten zien te vermaken op de gang van je afdeling. Na anderhalf uur komt het stel naar buiten, drinkt sect, krijg je een versierde hoed op en is het afgelopen. Geen toespraak van je promotor, niets. Sven zag dat gelukkig anders, en hij sleepte het hele gezelschap mee naar een Mexicaans restaurant. Lekker eten, bier, cocktails en tequilla. Het werd een zware avond. Nils had uit Amsterdam de cadeautjestraditie meegenomen, en overlaadde Sven. Ook had Nils van al Svens vrienden en collega's een flink lange film gemaakt, maar helaas was die nog niet DVD-klaar op de dag van de promotie. De luidstfeliciterenden waren echter nog net via de laptopspeakertjes te verstaan, dus Sven heeft de Hollandsche inzendingen prima kunnen horen . Owja, had ik al verteld dat Sven "mit Auszeignung", oftewel met lof / cum laude is gepromoveerd. Niet slecht!

Ik geloof trouwens dat ook meer dan de helft van mijn bagage op de heenweg uit cadeautjes bestond. Zo sleepte ik een Engelstalig kookboek Nederlands, een boek over de geschiedenis van Amsterdam, een boek over die gekke Hollanders in het algemeen, een Engels ondertitelde DVD van Zwartboek, Dogma en a Million Dollar Baby, en een karaoke DVD met de beste Hollandse hits mee. Ook moest Sven twee LP's uitpakken, alsmede S.V.E.N. in chocoladeletters, pepernoten, chocolademelk, Vifit, een Delfts-blauw molentje en satésaus. Een kaart van Edith en de felicitaties uit Amsterdam maakten het geheel af en Sven was onder de indruk . Die avond stopte de bierkraan maar niet, waren de tequila's niet aan te slepen en zorgde de jägermeister voor de broodnodige afwisseling. Toen de Mexicanen dichtgingen ging het hele gezelschap naar huis, en vervolgden Nils, Sven, Svens broertje en ik onze weg naar Svens favoriete café, waar z'n kroegmaten hem konden feliciteren.

Dat café leek nog het meest op een gekraakte buurtsupermarkt. Het was geloof ik een oud distributiecentrum geweest en werd nu door een stel punkrockers gerund. In het midden van de zaal stond pontificaal een pingpongtafel waaraan een soort estafetteafvalpingpong werd gespeeld, de verliezer van de finale drinkt een schnaps. De nodige teringherrie op de achtergrond, de vaag geklede duitsers en de grafitti op de muur maakten me zwaar overdressed, maar ik scheen de enige te zijn die zich daar druk over maakte. Sven had schijnbaar het personeel ingeschakeld en gezegd dat de Amsterdammer niets mocht betalen en het hem aan niets mocht ontbreken, en zo kwam het dat ik om vier uur (of was het vijf uur?) nog net met Nils z'n huis kon terugvinden.

De volgende dag een ontbijtje in Millers, het café met het inmiddels beroemde katerfrühstück (maar de asperine was op, maar goed voorbereid als ik was, had ik natuurlijk zelf bij!), en ik kon al weer gaan. Weer die kuttrein in, ditmaal met een kater. En nog vergeten een bratwurst te eten ook! Op Osnabrück hadden ze bockwurst, maar het is toch niet hetzelfde. Also, ich muß wieder zurück Sven und Nils. Ich will ein Bratwurst, und zwar so schnell wie möchlig! Danke für deine Gastfreundschaft Nils, und danke für al das bier, das Essen und die schnaps Sven! Bis Bald