Morgen vanaf 14:37 zit ik in een trein naar het het land van Günter en Jever, met ergens tussen de vijftien en twintig cadeautjes — afhankelijk van of je samen ingepakte cadeautjes los telt of niet — en een lege maag. Als ambassadeur van het (oud-)Amsterdamsche volk zal ik unser geiler Sven bijstaan tijdens z'n promotie en, zoals het iemand met mijn soort, belangrijke ambt betaamt, me te goed doen aan Germaans bier, bradwurst, en hopelijk ook die donkere schone van het Mexicaanse restaurant dat Sven geregeld heeft , woef, woef, hubbah, hubbah, hubbah!

Nils, m'n oude rookmaat, of Nisse, zoals z'n luidsprekende vrienden hem noemen, zorgt voor m'n onderdak en ik baal nu al dat ik niet meer rook. Maar baschie is niet voor één gat te vangen, en heeft er iets op gevonden! Het is bijna vijf december, maareh, ssst, want Nils leest vast mee .

Owja, en m'n contract lag vanochtend ondertekend door m'n baas op de mat, dus mijn weekend kan sowieso niet meer stuk.

Sven, setz Im auf !!

Ik geloof dat het dit keer de mooie, voluptueus ronde bierbuiken van deze drie zwangere, bierdrinkende dames waren die mij via David attendeerden op deze blog. Valsspelen natuurlijk. Met kinderen verwekken krijg je een kinderbuik, geen bierbuik, maar het resultaat is eender genoeg om een bierfetisjist toch te doen watertanden .

Je kent het wel: je komt wat leuks tegen en denkt, als ik naar het root-domain ga, kom ik vast nog veel meer leuks tegen. Het eerste artikel dat je tegenkomt besluit je meteen te linkdumpen. Briljant denk je, een sexy reclamevideo met vage bosdieren, dat gaan baschie.nls lezertjes leuk vinden. Van het tweede artikel ben je zelfs nog meer onder de indruk. Veel visueler en praktischer heb ik de milieuproblemen rondom papiergebruik niet uitgedrukt gezien. Toegegeven, het derde artikel kende je al tijden, maar de vierde was ook al meteen blogwaardig. Hummer, now everyone will know.

Zo ga je nog even door. Eetstokjesreclame, glasschoonmaakmiddel, gezichtsreinigers geïnspireerd door mams, een goede manier om je laatste dag op het werk te vieren, of beddegoed waardoor je het als man beter uithoudt in bed. Het houdt maar niet op. Van dezelfde site negen van de vijftien artikelen linkdumpen. Kan niet veel beter denk.

En dus heb ik maar snel alle linkdumps weer gewist en er een blogje van gemaakt. Komt dat zien! Een briljante blog met een beroerde naam. CoolZ0r - Marketing Thoughts. Baschie.nl gaat hem zeker in de gaten houden voor u!

Hmm, volgende pagina . deze is oud, maar blijft leuk, en ik kende A-style en Amadeus nog niet . Een briljante manier om telemarketers af te wimpelen . Mooi verkeersbord tegen beschonken autorijden. There's always a way out (WTF?) .

Fietsers zijn kwaadaardig, vooral in Amsterdam. In toeristische gebieden hangen ze om het minste of geringste aan de fietsbel, ze laten voetgangers op zebrapaden niet voor en haaientanden in de buurt van een met stoplichten geregeld kruispunt worden compleet genegeerd. Ergerlijk zijn ook die gasten die, als het fietsverkeerslicht tien meter van het werkelijke kruispunt af ligt, doorfietsen tot de hoek, zodat automobilisten nauwelijks rechtsaf kunnen slaan en zodat je, als het verkeerslicht op groen springt, die trage lomperikken alsnog in moet halen. Wat is het punt van voorkruipen als je zo langzaam bent? Telefonerende fietsers zijn ook vreselijk. Niet alleen slingeren ze over het fietspad, ze kunnen met één hand nauwelijks remmen, laat staan optrekken van een kruispunt, en vallen regelmatig om in die situaties. Verbieden denk! Net als fietsen met een paraplu trouwens. Ze steken je ogen uit, zijn eenhandig net zo irritant als bellers en springen soms ineens op de rem als hun paraplu zich weer eens binnenstebuiten keert.

Zo, nu heb ik de fiets genoeg afgezeken en ik heb nog niet eens een auto. Dus nu maar gauw een lans breken voor de fietser, voordat het te laat is . Fietsen heeft ten opzichte van lopen en autorijden namelijk grote nadelen. Terwijl optrekken in een auto een kwestie van je voet laten zakken is, en in het geval van lopen je gewicht naar voren verplaatsen, moet je op een fiets aardig zwoegen om weer op snelheid te komen. Een stoplicht is daarom vele malen vervelender voor een fietser dan voor de andere weggebruikers. Daarnaast wordt je als het regent op een fiets veel natter dan Jan de wandelaar met paraplu of een automobilist met dak. Ik verbaas me dan ook altijd weer dat de verkeerslichten fietsers geen voorrang geven als het hagelt, regent en/of onweert. Terwijl de fietser milieuvriendelijk verkleumt, draait de automobilist z'n verwarming nog eens een graadje hoger, zet z'n ruitenwissers wat sneller en laat z'n voet zakken.

Tot vandaag ! Als deze test succesvol blijkt tenminste. Gauw invoeren in Amsterdam denk !

Gisteren was ik nog erg zenuwachtig. M'n presentatie was veel te lang, eerder 45 minuten dan de gevraagde 10 minuten, en veel te veel gericht op een specialistisch publiek; de standaardvragen die gesteld worden op een sollicitatie leken me veel te moeilijk en zou ik nog wel in de broek van m'n pak passen!? Om negen uur dus maar eens 10x "vertel eens iets over jezelf" geoefend, en daar kreeg ik al weer wat meer zelfvertrouwen van. Niet eens zo heel slecht geslapen vannacht, en om 7 uur weer op.

De broek paste, en ik kon m'n anderhalf uur durende reis naar Capelle aan de IJssel beginnen. Een uur te vroeg uiteraard, want de NS zou maar zo roet in het eten kunnen gooien. Een boemeltje heeft geen toilet, en plassen is nou net iets dat je vooral moet doen als je zenuwachtig bent. Rotterdam Alexander heeft twee toiletten: één in een dicht eetcafé en één zelfreinigend exemplaar wiens deur niet open kan. De volgende metrostop, Capelse Brug, was niet veel beter, maar een Mc. Donalds op 10 minuten lopen zou het wel doen en ik had toch een uur stuk te slaan. Halverwege verdween ik echter beschaamd in de bosjes, waarbij ik me troostte dat ik op dat moment vermoedelijk de best geklede viaductpilarenpisser van Rotterdam en omstreken was. Voor de vorm ging ik toch maar even door naar de Mac en haalde een dubbele espresso en een brownie.

Het bedrijf in kwestie zat op een open, troosteloos bedrijventerrein, ergens tussen Capelle en Rotterdam. Maar ik zou toch voornamelijk voor klanten werken, en alleen tussen projecten door daar verblijven. Nergens koffie te krijgen, dus maar gewoon binnengestampt. Ik werd gehaald en in een klein kamertje gezet; het zweet brak me uit. Ik was veel te vroeg, het duurde dus wat lang, en dus had ik genoeg tijd om mezelf tot orde te roepen en nonchalant uit het raam te kijken. M'n eerste gesprekspartner, één van de vier managers van het bedrijf en diegene die ik gesproken had aan de telefoon, kwam binnen en vanaf dat moment waren alle zenuwen over. Zij zochten een goede wetenschappelijk-software-engineer, ik ben een goede wetenschappelijk-software-engineer; klaar. Het werd een leuk gesprek waarin ik vertelde wat ik zoal allemaal geprogrammeerd en gemodelleerd had, en waarin hij probeerde te achterhalen met wat voor figuur hij van doen had. Daar gebruikte hij inderdaad wel wat van de "standaard" sollicitatievragen voor, maar hij schaamde zich ervoor, zoals het een echte techneut betaamt: "niet je slechte eigenschappen, dat klinkt zo negatief, waar moet je nog aan werken". . Aan het eind van het gesprek zei hij ineens dat "hij het wel aan durfde", "joepie", dacht ik, "een C++ test" vervolgde hij. Dus kreeg ik een stel A4tjes met ongeveer vijftien vragen, waarbij een deel multiple choice vragen over abstracte, haast taalkundige eigenschappen van C++, en een ander deel m'n kennis van het geschreven C++ toetste. Van te voren werd verteld dat de toets heel moeilijk zou zijn, maar ik vond het alleszins meevallen en ik wist maar twee vragen niet. De een was ik letterlijk vergeten, de ander nooit tegengekomen.

Nu zou toch wel de lunch komen? Maar nee, de volgende manager bood me een kop koffie aan, en vervolgde met het nakijken van m'n C++ toets, wat korte vragen over m'n programmeerervaringen, en begon toen een verhaal over het bedrijf waar ik zou gaan werken. Het klonk allemaal bijzonder goed, de bedrijfsfilosofie spreekt me aan, de open en professionele bedrijfsvoering, de manier waarop met mensen wordt omgesprongen. Na wat vragen van mijn kant vonden we het wel welletjes en mocht ik wederom naar het toilet. Bij terugkomst had ik m'n oordeel. We bieden u een leuke baan aan, met een goed salaris, allerlei extraatjes, en een auto waarmee je ook privé mag rijden, zelfs de benzine wordt vergoed. Ik zou er nog even over nadenken, meneer wees me naar de deur, en Baschie speelde Gene Kelly rond een verlaten lantaarnpaal in Capelle aan de IJssel, in navolging van de beroemde scene in Singing in de Rain. Stom dat ik m'n paraplu heb laten liggen trouwens .

Update
En ik heb JA gezegd . Baschie heeft een nieuwe baan en mag 1 maart beginnen .

Zo, m'n artikel is opgestuurd en Peter en Annalisa, de twee professorische (niet te verwarren met provisorische) co-auteurs, kwamen me extra nog even vertellen dat ze er een goed gevoel over hadden — Annalisa zei zelfs dat ze erg teleurgesteld zou zijn als onze letter het blad niet zou halen — en ik ben er eigenlijk ook wel redelijk tevreden mee. PRL, zoals het blad afgekort wordt, is voor mijn gevoel toch een beetje het hoogst haalbare voor een natuurkundige en één keer in dat blad staan zou toch wel een prachtige afronding van m'n wetenschappelijke carrière zijn.

“Maar wacht, dat is niet alles! Bij deze publicatie krijg je meer!” ”Dat is geweldig Mike, vertel!?“ Nou, ten eerste mag/moet ik een praatje geven in Veldhoven, op de eerste dag, rond vier uur 's middags, in dezelfde sessie en hooguit een uurtje of twee eerder dan Elske, negen dagen voor m'n contract afloopt eind januari. ”Dat is geweldig Mike, maar er was meer?“ Ja, donderdagmiddag heeft een vriend van Elske m'n e-mailadres aan een potentiële werkgever gegeven, die me vervolgens terugmailde met een verzoek om m'n CV. Die verstuurde ik om 17:45 die avond en om 8:45 de volgende ochtend had ik deze meneer al aan de telefoon. M'n CV was indrukwekkend, ik zou prima bij de functie en het bedrijf passen en een kennismakingsgesprek kon ik maar beter achterwegen laten. Solliciteren was het advies. Woensdag, 14 november om 11 uur sta ik dus, in pak, met een 15 minuten durende presentatie zonder projector, m'n diploma en cijferlijst, op de stoep in Capelle aan de IJssel, of all places. M'n eerste sollicitatie! W00h000 !

“Wow, dat klinkt fantastisch Mike!”. Ja! En afgelopen vrijdag was de laatste dag van de loopbaanoriëntatiecursus. Wat een timing en wat ben ik blij dat ik de cursus niet tegelijkertijd met Edith en Elske gedaan heb, omdat ik onderwijsverplichtingen had. Natuurlijk zou het gezellig zijn geweest, maar ik zou lang niet zo open hebben gestaan voor het idee van een nieuwe baan, netwerken, jezelf verkopen bij een sollicitatiegesprek etc. De laatste les was sollicitatietraining en die ging echt beschamend goed! M'n hoed is even flink vol veren gestoken en woensdag kan daardoor vast niet meer stuk! db