Vandaag samen met Wipi "de Tor", de grotere en handigere Volkswagenbroer van de Kever, opgehaald bij onze grote weldoener in Nieuw Vennep. Wat een ding! Aan alles is gedacht. Stromend water opgepompt uit een 20 liter jerrycan, koelkast die zowel op gas als op electriciteit kan werken, tweepits gasstel, luifel, bank dat in een bed verandert, volledige keukeninrichting met plastic wijnglazen, noodtoilet, de hele rimram.

Ik moet met hem maandag in mijn eentje de eerste 150 kilometer van Den Haag naar Zaltbommel rijden, dus het was maar goed dat ik vandaag eerst even een testritje kon maken. Zo'n zwaar, relatief oud dieselbusje rijdt namelijk nogal anders dan mijn huidige CVT-automaat. Ik stel me voor dat een vrachtwagen ook ongeveer zo rijdt. Net als bij een vrachtwagen is de eerste versnelling heel kort, je moet dus vrijwel gelijk doorschakelen naar de twee. De eerste versnelling is wat moeilijk te vinden dus je moet goed opletten dat je niet in de drie probeert op te trekken, want dat lukt niet. Hij heeft maar vier versnellingen en in de vierde haalt hij op de snelweg een comfortabele kruissnelheid van 100 kilometer per uur, al kan hij, als je hem op zijn staart trapt, ook best wel 105 .

Morgen ga ik de keukeninrichting eens bekijken en deze waar nodig aanvullen met mijn eigen arsenaal en dan kan maandag de pret beginnen. Ik kan haast niet wachten . Voor foto's van de Tor kun je alvast hier klikken!

Onlangs zijn Wipi en ik om de tuintafel gaan zitten met een laptop, een stel kookboeken, een campinggids en een grote kaart van Noord Italië om alvast te bepalen waar en hoe lang we gaan overnachten deze zomervakantie. We hebben ervoor gekozen om een korte twee weken te gaan (van maandag tot vrijdag), om voor zowel de heen- als de terugreis twee dagen te reserveren en om voornamelijk in de provincie Emilia Romagna te verblijven. We zijn alweer een paar weken verder, de meeste campings zijn geboekt, dus het wordt tijd voor een update!

• Zondag 9 augustus haal ik de camper op ergens in het Westen van het land en parkeer die bij mij voor de deur.
• Maandag 10 augustus vertrek ik heel vroeg uit Den Haag, haal Wipi op in Bruchem bij Zaltbommel en samen rijden we naar de Titisee in het zuiden van het Zwarte Woud, zo'n 700 kilometer verderop, waar we bij Camping Bankenhof overnachten. Ik vermoed dat we er bratwurst gaan eten, want ik kan zo gauw geen beter Duitsch culinair hoogstandje bedenken.
• Dinsdag 11 rijden we snel door naar Trento, weer zo'n 700 kilometer verderop, waar we wederom op een camping slapen. Onze camper heeft een 1.9 liter dieselmotor uit de jaren 90, maar hij is ook flink zwaar en best wel oud. 100 is echt het maximum en vermoedelijk is 80 een betere (en comfortabelere) kruissnelheid. De vriendin van Francesco komt uit Trento en ik hoop dat we er vroeg genoeg zijn om de door haar aangeraden Strangolapreti (spinazie-gnocchi) of spaetzle (duitse pasta) te maken of eten.
• Woensdag 12 begint de vakantie pas echt. We rijden naar Bassano del Grappa, de geboorteplaats van de druivenbrandewijn grappa, om daar boodschappen te doen (en grappa te proeven). Dan rijden we door naar Padua en afhankelijk van de tijd bezoeken we Padua, of gaan we direct naar de camping om voor een Italiaanse vriend van Wipi te gaan koken. Wat, dat weet ik ook nog niet .
• Donderdag 13 is de dag van de zee. We rijden in de godsvroegte weg van de camping, met een kater van alle grappa, richting Chioggia, een havenplaats net onder Venetië met een geweldige (en geweldig vroege) vismarkt. Ergens tegen de middag vertrekken we langs de zee naar het zuidelijker gelegen Comacchio, bekend van de bekende Comacchio paling. Dat de Comacchio paling vermoedelijk helemaal niet te eten is in de zomer is jammer, maar we gaan toch proberen er één te bemachtigen en deze op traditionele wijze op een barbecue op de camping te grillen.
• Vrijdag 14 augustus wordt een rustige dag. Op ons dooie gemakje leggen we de 30 kilometer naar de mooie, maar niet zo touristische stad Ferrara af. Omdat de stad niet zo touristisch is zijn de hotels redelijk goedkoop, dus daarom slapen we de komende nacht heerlijk in een echt bed met een echt dak en hebben we een eigen douche en een eigen toilet in ons eigen hotel. Hopelijk eten we hier Cappellacci (pasta gevuld met pompoen), proeven we hier mortadella en salama da sugo en zien we wat van de oude stad.
• Zaterdag 15 augustus reizen we af naar Bologna. Niet alleen is Bologna de hoofdstad van culinair Italië, het is ook nog eens omringd door grote culinaire steden zoals Ferrara, Modena, Reggio nell'Emilia, Mantova en Parma, steden en hoofdsteden van gebieden die we eigenlijk allemaal wel willen bezoeken. De afstanden tussen de steden zijn zo klein dat het weinig zin heeft onze camper en de tent bij elk van deze plaatsen neer te zetten. Ow ja, dat had ik nog niet verteld: de camper is echt maar net zo breed als een klein volkswagenbusje (1.20m) dus je moet elkaar wel erg lief vinden om samen in de camper te slapen. Als het niet regent slaapt één van ons dus in een extra tent. Om wat rust in onze kont te krijgen blijven we vier nachten op dezelfde camping.
• Zaterdag 15 tot woensdagochtend 18 augustus bevinden we ons dus in het hart van de Emilia Romagna. Hier gaan we zien hoe ze balsamicoazijn, parmaham en parmezaansekaas maken, we gaan lasagne, tortelloni en agnolini eten, en we gaan natuurlijk rondlopen door de prachtige oude stadjes, salami eten en hopelijk heel veel ingrediënten kopen om mee, en nieuwe mensen ontmoeten om voor te koken .
• Woensdag 18 augustus trekken we naar het Noordwesten van Italië. Hier houden we een slag om de arm, want we hopen eigenlijk in die eerste week zoveel goeie tips te krijgen over plaatsen die we "echt niet mogen missen" en gerechten die we "echt moeten proberen", dat we de lijkwade van Turijn links moeten laten liggen voor wat interessanters. In plaats van Turijn kan deze dag dus net zo goed Genova, Piacenza, Milano, Monza of het pauselijke Aosta inhouden. Alle suggesties zijn welkom!
• Donderdag 19 augustus is de vakantie in Italië afgelopen. We rijden rustig naar het noorden van Frankrijk en slapen vermoedelijk in Dijon, al was het alleen maar voor de mosterd.
• Vrijdag 20 augustus rijden we dan Nederland binnen, brengen we de camper hopelijk in goede staat weer terug naar die geweldige vriend van Wipi die hem aan ons gaat lenen en begint het inmaken van de citroenen voor de limoncello!

Ondertussen houden mijn ouders vakantie in mijn huisje in Den Haag, lekker dicht aan zee en redelijk in de buurt van de stad.

Zo, de voorpret is begonnen ! Willem Pieter heeft inmiddels een aantal verzekeringen geregeld en een voorlopige, bijna drieduizend kilometer tellende route opgesteld (met de klok mee). We rijden netjes om het dure en qua grenscontrole ingewikkelde Zwitserland heen (zo kunnen we tenminste 10 liter pure alcohol voor Limoncello meesmokkelen ), en rijden Italië binnen via Oostenrijk en weer uit via Frankrijk. Onderwijl doen we onder andere

• Trento, (Trentino Luganega, polenta)
• Verona, (bollito con la peperata, pastinada de caval)
• Vicenza, (Oca in Onto, gans in z'n eigen vet)
• Padova, (torresani allo spiedo, gigrilde duif)
• Ferrara, (mortadella, salama da sugo, paling van comacchio, cappellacci met pompoen)
• Bologna, (Tortellini in brodo, cannelloni ripioni di tortellini, scaloppine all'aceto balsamico, en nog veel veel meer)
• Modena, (aceto balsamico, torta di taglierini, torta barozzi, cotecchino/zampone)
• Parma,(culatello, agnolini in brodo, parmaham, mariola, zibello culatello, parmezaanse kaas)
• Placenza, (bomba di riso, pisare e fasò, faraona alla creta)
• Alessandria (gorgonzola)

aan. In de loop van de tijd hoop ik dit lijstje wat concreter te krijgen, wat meer informatie en wat links naar recepten of producten/boerderijen toe te voegen. De route kan natuurlijk nog veranderen als we onmisbare uitstapjes zoals Colonnata (vet spek) of Camogli (vis) gaan toevoegen (of niet). Ook zouden haast onmisbare festivals zoals het in de eerste 4 dagen van onze reis georganiseerde sagra della pappardella al cinghiale, oftewel het brede lintpasta met wild zwijn vleessaus festival, het schema kunnen omgooien .

Deze (dit?) blog is de laatste tijd hopeloos verwaterd tot een receptenlogboek. Ik heb niet geblogd over mijn "bedrijfsidentiteitsbrainstormsessie" op de Biesbosch, over mijn tweede cursus Italiaans, mijn zusjes bruiloft, niet haar mooie jurk, de vette auto's, de lekkere hapjes en de band die "Love is in the Air" speelde. Noch over de geniale Amsterdamse bieravond (en haast nog betere Italiaanse zomerdag die er aan vooraf ging) van een paar weken geleden, en ook al niet over de weekendtrip naar Hoegaarden, Leuven en Grimbergen. Niet verteld dat ik sinds bevrijdingsdag drie á vier keer per week fitness in Rijswijk en dat ik nu al tien kilometer kan droogroeien (maar dan wel de hele dag verlamd van de moeheid ben). Ook heb ik niet verteld dat Den Haag hele leuke kroegen en restaurantjes heeft en dat ik regelmatig iemand zo gek krijg die met mij uit te proberen.

Ik geef de schuld aan Facebook. Toen ik me ontzettend begon te ergeren aan andermans futiele en veel te frequente statusberichten besefte ik dat mijn blog natuurlijk niet heel anders dan hun irrante "getwitter" was. Zoals ik geen vrouwen versier omdat ik me heel goed kan voorstellen dat mevrouw geen versierder meer kan zien, zo dus ook geen statusberichten meer. Er is verdomme al geen krant meer te kopen waarin niet minstens 1 keer het woord "twitter" in voorkomt!

Voor de liefhebber is er echter toch nog hoop. Op een goeie avond waarin ik weer eens aan het klagen was dat ik geen nagel had om aan mijn kont te krabben viel ineens het kwartje. Een culinaire vakantie! En dan niet met het vliegtuig, in een hotel slapen en bij restaurantjes eten. Neen. Net als the Hairy Bikers, Keith Floyd en Jamie Oliver gaan we zelf koken en doen we ook net alsof we weten hoe we een culinair televisieprogramma moeten maken. In de komende paar weken maak ik een lijst van Italiaanse dorpjes waar bepaalde gerechten hun naam aan ontlenen, "brouwerijen" van de beste balsamicoazijnen, boerderijen die nog parmaham op de originele manier maken, stadjes waar dames op een tuinstoeltje buiten zitten en gevulde pasta's maken, regios waar truffels gevonden worden, plaatsen waar de salami's beter zijn dan waar ook ter wereld. Wipi maakt van die lijst wat de Engelsen een itinerary noemen, en in de tweede en derde week van Augustus lenen we een Volkswagen Caravelle Camper van een vriend van Wipi en gaan we op rondreis. Elke dag hebben we een doel. Of het nu het koken van een bepaald gerecht is, het bemachtigen van een cruciaal ingrediënt, of het bezoeken van een plaats waar men dat ingrediënt bereidt, en (vrijwel) elke dag hopen we verslag te kunnen doen van onze vorderingen, op deze (dit?) blog!

Niet alleen de reis, ook de voorbereiding zal op deze blog te volgen zijn. En aangezien we nu middenin die planningsfase zijn aan u de vraag: wat mogen we absoluut niet missen in (noord)Italië en wat zou u niet willen missen op baschie.nl? Wat moeten we zien, proeven, koken, bakken, vooral vermijden, importeren naar Nederland??

Zo, ik heb van de reis naar Italië wat foto's online gezet. Hier vind je foto's van Genua, Florence, Siena en Venetië. Verderop gaat deze blog over Hamburg, waarvan je hier wat foto's kunt vinden.

Donderdag was de dag van de terugreis en ik was eigenlijk best moe en had zin om weer naar huis te gaan. Als je immers maar kort de tijd hebt per locatie ben je verplicht veel te doen en te zien, terwijl het veel te warm was om je in te spannen en ik zonder airco ook slecht sliep. De hitte had me al vroeg het bed uit en ik besloot nog wat van de ochtend te maken door de ellende van de vorige dag bij het Gugenheim goed te maken met wat renaissancekunst in het Gallerie dell' Accademia. Op de wat oudere, met goud ondersteunde schilderijen na (god wat lelijk) een indrukwekkende collectie die me ook ditmaal weer flink aan het nadenken zette over religieuze kunst. De arme Jezus en Maria afbeelden alsof het de materieel rijkste inwoners van 16e eeuws Venetie zijn is nog tot daar aan toe, jezelf als opdrachtgever aan hun hand laten intekenen getuigt vooral van een walgelijke ijdeltuiterij en heeft mijns inziens weinig meer met religie te maken. In de Accademia hing ook het Feestmaal in het huis van Levi dat eerst voor het laatste avondmaal moest doorgaan, maar dat uiteindelijk hernoemd werd vanwege de Duitsers die natuurlijk niet aanwezig waren tijdens deze historische gebeurtenis (om over de dwerg maar te zwijgen ).

Rond twaalf uur was ik weer terug bij m'n hotel om mijn koffer op te halen, zodat ik nog ruim genoeg tijd had om m'n gereserveerde trein naar Milaan centraal te halen, dacht ik. Maar laat het maar aan de Italianen over om je ook in het bezit van een overmatige hoeveelheid tijd zenuwachtig te laten voelen. De eerste waterbus kwam maar niet en de tweede deed er vreselijk lang over. Als ik overal zoveel pech zou hebben als hier zou ik weleens niet thuis kunnen komen vanavond. Als een geluk bij een ongeluk had de trein ook vertraging bij vertrek, zodat ik toch nog "op tijd" kon gaan zitten in mijn vier-persoons nisje. Ik prijsde me al rijk met het feit dat ik de vier stoelen helemaal voor mezelf alleen had, maar prijsde mezelf nog veel rijker toen een voor een de overige stoelen zich opvulden met vrouwelijk schoon. Mevrouw 1 was een slank, lang, donker en vooral elegant modepopje uit Milan, mevrouw 2 een jong, fris en fruitig ding met prachtige ogen en mevrouw 3 een wat ordinaire blondine met veel bekijks en weinig verbeelding onder de kin. Mevrouw 1 was m'n eerste slachtoffer en beantwoordde kordaat, vriendelijk glimlachend en correct mijn vragen, maar tot een echt gesprek kwam het maar niet, bij mevrouw 2 ging dat gelukkig een stuk beter. Ze beantwoordde mijn vraag in het Duits, vermoedelijk door mijn glorieuze bierbuik om de tuin geleid en ons gesprek vond daardoor dan ook zeker een uur in deze prachtige taal plaats, later overstappend op het Engels toen het in het Duits even te moeilijk werd. Vooraf hoopte ik natuurlijk dat de mooie ogen die zo naar mij glimlachten meer dan interessant konden worden, totdat haar conversatiestijl verraadde dat ze ver buiten de gedeeld door twee plus zeven viel; ik ben helaas vergeten het spreekwoordelijke kwartje aan haar te geven. Bij haar vertrek uit de trein werd ik voor het eerst tijdens m'n vakantie zelf aangesproken. Ditmaal door de ordinaire blondine die een mondeling tentamen "net-art" ging maken te Milan en die overduidelijk haar vrouwelijke argumenten nodig had om een voldoende binnen te slepen, wat ze in wat minder woorden ongeveer wel toegaf. You go girl!

Het grootste vliegveld van Milan is niet zo makkelijk bereikbaar. Je moet vanaf Milan Centraal de metro naar Milan Nord nemen en vanaf daar een 50 minuten durend boemeltje nemen naar Malpensa. Gelukkig was het me allemaal netjes op de conferentie uitgelegd en ging dit deel van de reis zelfs haast zonder vertragingen. De trein stond hooguit een paar keer stil in een leeg veld, maar ik zat tenminste al in de trein, mij kon niets gebeuren. In Malpensa was ik zelfs al te vroeg, zodat het me aanvankelijk niet lukte mijn bagage in te checken. De KLM moest als enige vliegtuigmaatschappij dinneren en deed dat zeker een uur langer dan gepland. Er waren uiteindelijk twee rijen, één voor business class en één voor de economy clas. De baliemedewerker voor Economy zat er het eerste uur nog niet, en ook de rij voor de business class was vrijwel leeg. Maar als je in de rij voor business class ging staan werd je bij aankomst bij de balie weggestuurd, "dit is de rij voor business class meneer". Ging je vervolgens in de economyrij staan werd je wel geholpen door de business-class balie. Toen ik dat eenmaal door had kon ik met deze kennis zeker nog twee stelletjes aan hun incheckbewijs helpen . Enige stress was nog aanwezig omdat onze vlucht, net als veel vertraagde en gecancelde vluchten, nog geen gatenummer had. Pas een half uurtje van te voren werd de gate bekend en pas op de geplande boardingtijd werd de hoeveelheid vertraging bekend, een half uurtje. De reden van de vertraging was een behoorlijke storm boven Zwitserland waar omheen gevlogen moest worden. Het is erg indrukwekkend om het naast en onder je te zien donderen! Ik landde uiteindelijk een half uur te laat in Amsterdam, maar kon door de Hollandsche efficientie binnen een kwartier m'n bagage ophalen. De NS gooide natuurlijk weer roet in het eten door de treindeuren letterlijk voor m'n neus dicht te gooien, maar ik was tenminste dicht bij huis.

De volgende dag stond in het teken van wassen, nieuwe schoenen kopen en afreizen naar Hamburg. Ik dacht rond vier uur dat ik nog tijd zat had, tot ik van Edith een SMSje kreeg met de boodschap dat de metro's naar Amsterdam Zuid, ons vertrekstation, niet reden. Op NS.nl bleek dat ik per direct moest gaan rennen en ik heb alles precies op het nippertje gehaald door de metro naar Duivendrecht te nemen. Toen we eigenlijk zonder verdere vertragingen rond kwart over tien in Hamburg aankwamen dacht ik al bijna dat mijn ongeluk met het openbaar vervoer nu eindelijk afgelopen was, maar helaas... Een paar overheerlijke Jevers later zouden we netjes alle drie in onze eigen slaapkamer slapen, compleet het feit negerend dat Hamburgs erotische dagen begonnen waren .

In Hamburg vooral veel gedaan. Een havenrondvaart met ditmaal vanwege het lage water wel de Speicherstadt. Een rondleiding door het prachtige gemeentehuis van Hamburg, die van binnen echt vele malen rijker en luxueuzer is dan je zou verwachten. Wat eten aan de Aster en een flinke trip gemaakt naar het Wedel-Schulau Willkommhöft, het punt waar de boten die via de Noordzee, over de Elbe de Hamburgse haven binnengaan of er weer uit vertrekken worden begroet of uitgezwaaid. Dit alles onder begeleiding van het automatisch hijsen van de vlag waaronder het schip vaart, een Duitse boodschap, als ook een boodschap in de taal van het land van herkomst, plus hun volkslied. Een ouderwets maar heel klein en lief gebaar aan de bemanning van schepen die het soms tientallen dagen zonder vaste grond moeten doen. Heel toevallig voer het tweede schip nog onder de Nederlandse vlag ook, zodat de boot met een onvervalst polygoonjournaalaccent werd uitgezwaaid. Prachtig! Nog even wat eten en onze Edith toestoppen in haar warme bedje en er kon eindelijk tot een uur of twee over tieten en bier gesproken worden in de lokale kroeg.

De volgende dag had drie hoogtepunten. Een lavalamp, de Hamburgse versie van Madamme Toussaud en das Dialog im Dunkeln. Tijdens het Dialog im Dunkeln word je in een groot, geblindeerd pakhuis in de Speicherstadt rondgeleid met een blindenstok en onder begeleiding van iemand die zich er wel veilig voelt; iemand die zijn hele leven al in het donker leeft. Veel duidelijker kun je volgens mij niet uitleggen hoe blinden zich voelen in "onze" visuele wereld. Eerst word je een parkje ingeleid. Je voelt steentjes onder je, soms gras, maait wat in het rond met je stok en knalt vooral veel tegen je medemens aan. Vervolgens ga je door onder andere een pakhuis met groenten, een woonwijk met auto's en een haven. Je gids rent van hot naar her alsof hij precies kan "zien" waar hij is en zet je allemaal zonder problemen precies waar je zijn moet, bijvoorbeeld op een bankje in een gesimuleerde rondvaartboot door de haven. "En hier links ziet u...." Grapjas . Aan het eind is het tijd voor een biertje in hun donkere bar, en een vraag- en antwoordronde met de gids. Erg jammer dat dan de twee minst Duits sprekenden van het groepje het vraaggedeelte geheel voor hun rekening moesten nemen! Stiller Deutscher sind doof!

Na het dialog im Dunkeln was er nog maar weinig tijd voordat onze trein weer terug naar Nederland zou vertrekken en de regen stortte met bakken tegelijk uit de hemel. Als Edith en ik nog eens door de regen moeten onder een kleine paraplu moeten we toch echt gaan oefenen. Zo'n paraplu is zo'n beetje zo breed als mijn schouders, de lengte van onze stappen kon haast niet verder uit elkaar liggen en ik zou zelfs nuchter de rechtelijntest van de Amerikanen falen. Gelukkig kwamen we onderweg een curry- en braadworsttent tegen om onze Hamburgexperience te vervolmaken.

Ik moet een Afrikaanse vrouw die zwarte magie kent flink op de teentjes hebben getrapt, want de trein had ook ditmaal weer 25 minuten vertraging, met een overstaptijd van 15 minuten bij Osnabruck niet genoeg om veilig thuis te komen. De conducteur keek zoals een dokter die je dossier bekijkt met de boodschap dat je nog drie maanden te leven hebt. Dat wordt een hotel in Osnabruck. De trein in Osnabruck zou eerst nog op ons wachten, maar toen hij dat niet deed werden we verzocht via Münster te reizen en aldaar de boemel naar Enschede te nemen. Dat zou met overstaptijden van 5 tot 7 minuten precies goed uitgekomen zijn, ware het niet dat er ergens op het traject tussen Münster en Enschede een bus reed, die effectief voor 30 minuten extra vertraging zorgde. Na 22:30 vertrekt er niets meer uit Enschede naar het westen, dus we waren gestrand en wij niet alleen. Gelukkig had Edith een goeie vriendin wonen in Enschede, met een rijtjeshuis, een slaapbank, een matras zonder kattenharen, een boel meloen en een koele harp, zodat mijn eerste strandavontuur uiteindelijk nog best gezellig was ook .

Maandag was ik dus om 16:00 uur thuis, Edith een stuk later, die bleek namelijk precies met die vriendin die ons onderdak bood afgesproken te hebben om maandag te ontmoeten. Nogal toevallig en ik verdenk haar nog steeds ervan de zwarte magie op ons te hebben losgelaten. Dinsdagavond Wipi over de vloer, morgen verven bij Patrick, hopelijk overmorgen een biertje drinken met wat Amsterdammers, dus het duurt nog wel even voordat ik rust vind . Zum wohl!