Gisterennacht om half twee kreeg ik het hopelijk laatste smsje in een lange reeks smeekbedes om alsjeblieft stil te zijn. Ik heb namelijk een ongelijk gelegde houten vloer bedekt met uitgelubberd tapijt, en mijn bureaustoel stond precies naast een voormalig luik naar de benedenverdieping. Tijdens elke beweging die ik wilde maken met m'n bureaustoel moesten de wieletjes zich over richeltjes in de vloer en de ophopingen in het tapijt verplaatsen, en dat klonk voor de onderbuurvrouw ongeveer gelijk een gespierde Japanner die zich uitleeft op een ōdaiko-drum. Ik heb geprobeerd om na elven op een keukenstoel te gaan zitten, maar juist als je het meest lawaaiig bent (lees als je gedronken hebt) vergeet je dit natuurlijk. Een steviger tapijt, zeil of andere ondergrond zou ook nog een optie zijn geweest, maar dat is niet alleen heel erg duur, succes is niet eens gegarandeerd; ik zit immers nog steeds boven de slaapkamer van de onderbuurvrouw en na elven klinken alle geluiden vele malen harder dan normaal.

Toen ik vanochtend dan ook een vervolgmailtje op het smsje van gisteren kreeg stroomde de emmer over. Je bent 28 en mag na elven niet meer achter je computer zitten, omdat je hospita vindt dat je stil moet zijn? Amehoela! Ik heb zonder verder nadenken m'n bed en m'n bureau omgeruild, en maar zo goed en zo kwaad als het kon de rest van de meubels er op aangepast. Het resultaat is nog niet eens zo heel slecht, zoals je hier en hier kunt zien. Ik zit dit nu lekker dicht bij de koelkast te typen, kan feitelijk zonder m'n stoel uit te hoeven bij de magnetron , en de ondergrond is een stuk vlakker, dus ik ben veel mobieler. Het "werkgedeelte" is er qua ruimte flink op vooruit gegaan, en ergens lijkt de kamer hierdoor ruimer. In deze opstelling staat er geen bank midden in de kamer, maar is er veel verloren, loze ruimte. Loze ruimte die een ruim gevoel geeft, maar aan mijn "sociale ruimte" onttrokken is, aan mijn eettafel en zithoek. De zithoek voelt een beetje aan als een twaalf-vierkante-meter-kamertje in New York die je ondanks alles toch nog gezellig hebt weten te maken. Knus, maar totaal niet functioneel. Een voordeel is wel dat m'n bed nu zo onbereikbaar is, dat ik er ook geen rotzooi op kan gooien .

Jammer dat ik eigenlijk vanavond vroeg naar bed wil, kan ik niet eens testen wat de buurvrouw van mijn nieuwe opstelling vindt .

Nummer drie in de serie "Bluf your way, into PRE" (wat nog rijmt ook, als je de afkorting op z'n Hollands uitspreekt) staat online . Of zoals ze zelf zeggen:

We are pleased to inform you that your article has been published online today, 22 August 2007, in the August 2007 issue of Physical Review E (Vol.76, No.2).

Zie hier voor titel, abstract, etc. etc. Mankind draait zich nog even om, maar het is "a giant step" voor baschie! Ow, enneh, psssst -, het mag eigenlijk niet, maareh hier is het artikel gratis en voor niks te bekijken! U heeft het niet van mij .

Veel cooler dan Tux in ascii, cooler zelfs dan een getypte George Washington uit 1939, of een bunny-achtig uiltje uit 1948. Toen ik deze cd bij m'n onderbuurvrouw Marie tegenkwam viel mijn bek open. Op de CD spelen twee pianisten letterlijk het portret van Hedwig, een 70x55 centimeter door Jurriaan Andriessen handgeschreven partituur in 54 delen, waarvan een iets kleinere versie wordt geleverd bij de CD.

De wimpers zijn daadwerkelijk gebonden noten in een loopje, de wenkbrauwen vallen over de notenbalken heen en het loopje in de mond spant zelfs drie hele balken. De muziek zelf hobbelt een beetje tussen klassiek en "boogie" in en dat laatste had van mij niet gehoeven, maar wat een manier om je vriendin te laten zien wat je voor haar voelt. Erg indrukwekkend!

Deel twee is bijna altijd slechter dan deel een en dat geldt ook voor deze blog. Maar aangezien op z'n Southparks één van de meest succesvolle blogjes in de geschiedenis van baschie.nl was, kan ik het niet laten. Zie hier "vereeuwig jezelf met een suf tooltje deel II", oftewel "Op z'n Lego's".

Ga naar Reasonablyclever.com voor het suffe tooltje, bouw je eigen legomannetje en vereeuwig jezelf met een screenshot. Het schijnt al jaren oud te zijn, dus wie weet ben ik weer spuit 11. Mijn creatie is in elk geval hier te bekijken. Nu die van u nog .

Zaterdag heb ik voor het eerst de gay-pride botenparade van dichtbij bekeken en ik vond het eerlijk gezegd een beetje een flauwe bedoeling. Ik verwachtte een soort supervrolijk zomercarnaval met halfnaakte kerels en die waren er gelukkig ook, maar zag er toch vooral veel "sympathisanten": bedrijven en instellingen die alleen politiek correct aanwezig waren. Vooral ING had zichzelf tot doel gesteld om in oranje poloshirt te laten zien dat het niet alleen de heteromedewerkers zijn die door het werken bij een bank alle hoop op verder plezier in hun leven zien vervliegen, maar dat een financiële instelling zelfs de 10% "vrolijken" onder ons alle vreugde kan ontnemen.

Het waren dan ook niet de vooruitvarende boten die de gay-pride zo interessant maakte, maar de woonboot vol gebronste en vooral bronstige kerels waarnaast wij ons opgesteld hadden die me zullen bijblijven. Ik dacht eigenlijk dat ze niet bestonden, die stereotype leernichten die je voorbij ziet flitsen in George Michaels videoclips en die je al handgebarend de Y, de M, de C en de A ziet vormen samen met onder andere de indiaan, de bouwvakker en de motoragent. Nee, bij het scheldwoord nicht krijg ik beelden van "Geer en Goor": drama-queens die als kleine kinderen op een verjaardagsfeestje alle aandacht naar zich toetrekken en je geestelijk moe achterlaten. Maar zaterdag bleek de leernicht echt te bestaan en in de verste verte niet te lijken op een dramakoningin. Zijn dramakoninginnen strontvervelend, leernichten zijn juist wel schattig. Stoere mannen van rond de dertig, veertig jaar, zonnebankbruin, gespierd, vol Keltische tatoeages en lederen atributen die met uitgelaten bouwvakkersgefluit en een vrolijk dansje de varende homo's onthalen zonder al te verwijfd over te komen. Als ik op mannen zou vallen zou ik het wel weten, ik kocht een lederen politiepet .