Edith gaat weg. En niet zomaar weg en dan na een paar maandjes weer terug. Nee flink weg, drie jaartjes lang weg, op z'n minst. Ver weg ook trouwens. Ik zal moeten gaan sparen als ik haar ooit wil bezoeken. En als ik ergens slecht in ben, is het vrouwen versieren, en sparen.

Mijn vrienden doen dat niet zo vaak. Weg gaan. Zeker niet de hele goede, de “beste” zoals kleine kinderen zeggen. Ze verhuizen of jij verhuist eens een tiental kilometers weg, je verliest elkaar eens uit het oog, hebt het te druk. Maar echt weg, dat halen de meesten niet in hun hoofd. Daarvoor moeten ze Edith heten. Die heeft eerst twee keer geoefend met een half jaartje wegwezen en dan weer terugkomen en dacht, dat kan ik langer. Dat wegwezen dus. Dat beviel wel.

Nu was het wel elke keer leuker, ná dat terugkomen. Maar dat maakt het wegwezen er niet leuker op. Dat na zes halve jaren terugkomen moet wel minstens zes keer zo leuk zijn als het na een half jaar terugkomen, anders heeft het weggaan weinig zin lijkt mij zo. Voor mij dan. Arme ik .

Nou ja, wat ik wil zeggen is, ik ga je gigantisch missen Edith! Veel geluk in het wilde westen !

Je weet dat je te veel achter je computer zit als de houtnerf op het fineer van je bureaublad zodanig door het veelvuldig heen en weer bewegen van je muis vervaagd is tot één grote witte vlek, dat je optische muis op dit favoriete stukje tafel niet genoeg details kan herkennen om zijn bewegingen af te leiden.

Je weet trouwens dat je een luie donder bent, als je er pas na een week of vier achterkomt dat dit de reden is dat je muis zo klote reageert . Wat een bizarre vorm van slijtage ook!

Zo, ik heb van de reis naar Italië wat foto's online gezet. Hier vind je foto's van Genua, Florence, Siena en Venetië. Verderop gaat deze blog over Hamburg, waarvan je hier wat foto's kunt vinden.

Donderdag was de dag van de terugreis en ik was eigenlijk best moe en had zin om weer naar huis te gaan. Als je immers maar kort de tijd hebt per locatie ben je verplicht veel te doen en te zien, terwijl het veel te warm was om je in te spannen en ik zonder airco ook slecht sliep. De hitte had me al vroeg het bed uit en ik besloot nog wat van de ochtend te maken door de ellende van de vorige dag bij het Gugenheim goed te maken met wat renaissancekunst in het Gallerie dell' Accademia. Op de wat oudere, met goud ondersteunde schilderijen na (god wat lelijk) een indrukwekkende collectie die me ook ditmaal weer flink aan het nadenken zette over religieuze kunst. De arme Jezus en Maria afbeelden alsof het de materieel rijkste inwoners van 16e eeuws Venetie zijn is nog tot daar aan toe, jezelf als opdrachtgever aan hun hand laten intekenen getuigt vooral van een walgelijke ijdeltuiterij en heeft mijns inziens weinig meer met religie te maken. In de Accademia hing ook het Feestmaal in het huis van Levi dat eerst voor het laatste avondmaal moest doorgaan, maar dat uiteindelijk hernoemd werd vanwege de Duitsers die natuurlijk niet aanwezig waren tijdens deze historische gebeurtenis (om over de dwerg maar te zwijgen ).

Rond twaalf uur was ik weer terug bij m'n hotel om mijn koffer op te halen, zodat ik nog ruim genoeg tijd had om m'n gereserveerde trein naar Milaan centraal te halen, dacht ik. Maar laat het maar aan de Italianen over om je ook in het bezit van een overmatige hoeveelheid tijd zenuwachtig te laten voelen. De eerste waterbus kwam maar niet en de tweede deed er vreselijk lang over. Als ik overal zoveel pech zou hebben als hier zou ik weleens niet thuis kunnen komen vanavond. Als een geluk bij een ongeluk had de trein ook vertraging bij vertrek, zodat ik toch nog "op tijd" kon gaan zitten in mijn vier-persoons nisje. Ik prijsde me al rijk met het feit dat ik de vier stoelen helemaal voor mezelf alleen had, maar prijsde mezelf nog veel rijker toen een voor een de overige stoelen zich opvulden met vrouwelijk schoon. Mevrouw 1 was een slank, lang, donker en vooral elegant modepopje uit Milan, mevrouw 2 een jong, fris en fruitig ding met prachtige ogen en mevrouw 3 een wat ordinaire blondine met veel bekijks en weinig verbeelding onder de kin. Mevrouw 1 was m'n eerste slachtoffer en beantwoordde kordaat, vriendelijk glimlachend en correct mijn vragen, maar tot een echt gesprek kwam het maar niet, bij mevrouw 2 ging dat gelukkig een stuk beter. Ze beantwoordde mijn vraag in het Duits, vermoedelijk door mijn glorieuze bierbuik om de tuin geleid en ons gesprek vond daardoor dan ook zeker een uur in deze prachtige taal plaats, later overstappend op het Engels toen het in het Duits even te moeilijk werd. Vooraf hoopte ik natuurlijk dat de mooie ogen die zo naar mij glimlachten meer dan interessant konden worden, totdat haar conversatiestijl verraadde dat ze ver buiten de gedeeld door twee plus zeven viel; ik ben helaas vergeten het spreekwoordelijke kwartje aan haar te geven. Bij haar vertrek uit de trein werd ik voor het eerst tijdens m'n vakantie zelf aangesproken. Ditmaal door de ordinaire blondine die een mondeling tentamen "net-art" ging maken te Milan en die overduidelijk haar vrouwelijke argumenten nodig had om een voldoende binnen te slepen, wat ze in wat minder woorden ongeveer wel toegaf. You go girl!

Het grootste vliegveld van Milan is niet zo makkelijk bereikbaar. Je moet vanaf Milan Centraal de metro naar Milan Nord nemen en vanaf daar een 50 minuten durend boemeltje nemen naar Malpensa. Gelukkig was het me allemaal netjes op de conferentie uitgelegd en ging dit deel van de reis zelfs haast zonder vertragingen. De trein stond hooguit een paar keer stil in een leeg veld, maar ik zat tenminste al in de trein, mij kon niets gebeuren. In Malpensa was ik zelfs al te vroeg, zodat het me aanvankelijk niet lukte mijn bagage in te checken. De KLM moest als enige vliegtuigmaatschappij dinneren en deed dat zeker een uur langer dan gepland. Er waren uiteindelijk twee rijen, één voor business class en één voor de economy clas. De baliemedewerker voor Economy zat er het eerste uur nog niet, en ook de rij voor de business class was vrijwel leeg. Maar als je in de rij voor business class ging staan werd je bij aankomst bij de balie weggestuurd, "dit is de rij voor business class meneer". Ging je vervolgens in de economyrij staan werd je wel geholpen door de business-class balie. Toen ik dat eenmaal door had kon ik met deze kennis zeker nog twee stelletjes aan hun incheckbewijs helpen . Enige stress was nog aanwezig omdat onze vlucht, net als veel vertraagde en gecancelde vluchten, nog geen gatenummer had. Pas een half uurtje van te voren werd de gate bekend en pas op de geplande boardingtijd werd de hoeveelheid vertraging bekend, een half uurtje. De reden van de vertraging was een behoorlijke storm boven Zwitserland waar omheen gevlogen moest worden. Het is erg indrukwekkend om het naast en onder je te zien donderen! Ik landde uiteindelijk een half uur te laat in Amsterdam, maar kon door de Hollandsche efficientie binnen een kwartier m'n bagage ophalen. De NS gooide natuurlijk weer roet in het eten door de treindeuren letterlijk voor m'n neus dicht te gooien, maar ik was tenminste dicht bij huis.

De volgende dag stond in het teken van wassen, nieuwe schoenen kopen en afreizen naar Hamburg. Ik dacht rond vier uur dat ik nog tijd zat had, tot ik van Edith een SMSje kreeg met de boodschap dat de metro's naar Amsterdam Zuid, ons vertrekstation, niet reden. Op NS.nl bleek dat ik per direct moest gaan rennen en ik heb alles precies op het nippertje gehaald door de metro naar Duivendrecht te nemen. Toen we eigenlijk zonder verdere vertragingen rond kwart over tien in Hamburg aankwamen dacht ik al bijna dat mijn ongeluk met het openbaar vervoer nu eindelijk afgelopen was, maar helaas... Een paar overheerlijke Jevers later zouden we netjes alle drie in onze eigen slaapkamer slapen, compleet het feit negerend dat Hamburgs erotische dagen begonnen waren .

In Hamburg vooral veel gedaan. Een havenrondvaart met ditmaal vanwege het lage water wel de Speicherstadt. Een rondleiding door het prachtige gemeentehuis van Hamburg, die van binnen echt vele malen rijker en luxueuzer is dan je zou verwachten. Wat eten aan de Aster en een flinke trip gemaakt naar het Wedel-Schulau Willkommhöft, het punt waar de boten die via de Noordzee, over de Elbe de Hamburgse haven binnengaan of er weer uit vertrekken worden begroet of uitgezwaaid. Dit alles onder begeleiding van het automatisch hijsen van de vlag waaronder het schip vaart, een Duitse boodschap, als ook een boodschap in de taal van het land van herkomst, plus hun volkslied. Een ouderwets maar heel klein en lief gebaar aan de bemanning van schepen die het soms tientallen dagen zonder vaste grond moeten doen. Heel toevallig voer het tweede schip nog onder de Nederlandse vlag ook, zodat de boot met een onvervalst polygoonjournaalaccent werd uitgezwaaid. Prachtig! Nog even wat eten en onze Edith toestoppen in haar warme bedje en er kon eindelijk tot een uur of twee over tieten en bier gesproken worden in de lokale kroeg.

De volgende dag had drie hoogtepunten. Een lavalamp, de Hamburgse versie van Madamme Toussaud en das Dialog im Dunkeln. Tijdens het Dialog im Dunkeln word je in een groot, geblindeerd pakhuis in de Speicherstadt rondgeleid met een blindenstok en onder begeleiding van iemand die zich er wel veilig voelt; iemand die zijn hele leven al in het donker leeft. Veel duidelijker kun je volgens mij niet uitleggen hoe blinden zich voelen in "onze" visuele wereld. Eerst word je een parkje ingeleid. Je voelt steentjes onder je, soms gras, maait wat in het rond met je stok en knalt vooral veel tegen je medemens aan. Vervolgens ga je door onder andere een pakhuis met groenten, een woonwijk met auto's en een haven. Je gids rent van hot naar her alsof hij precies kan "zien" waar hij is en zet je allemaal zonder problemen precies waar je zijn moet, bijvoorbeeld op een bankje in een gesimuleerde rondvaartboot door de haven. "En hier links ziet u...." Grapjas . Aan het eind is het tijd voor een biertje in hun donkere bar, en een vraag- en antwoordronde met de gids. Erg jammer dat dan de twee minst Duits sprekenden van het groepje het vraaggedeelte geheel voor hun rekening moesten nemen! Stiller Deutscher sind doof!

Na het dialog im Dunkeln was er nog maar weinig tijd voordat onze trein weer terug naar Nederland zou vertrekken en de regen stortte met bakken tegelijk uit de hemel. Als Edith en ik nog eens door de regen moeten onder een kleine paraplu moeten we toch echt gaan oefenen. Zo'n paraplu is zo'n beetje zo breed als mijn schouders, de lengte van onze stappen kon haast niet verder uit elkaar liggen en ik zou zelfs nuchter de rechtelijntest van de Amerikanen falen. Gelukkig kwamen we onderweg een curry- en braadworsttent tegen om onze Hamburgexperience te vervolmaken.

Ik moet een Afrikaanse vrouw die zwarte magie kent flink op de teentjes hebben getrapt, want de trein had ook ditmaal weer 25 minuten vertraging, met een overstaptijd van 15 minuten bij Osnabruck niet genoeg om veilig thuis te komen. De conducteur keek zoals een dokter die je dossier bekijkt met de boodschap dat je nog drie maanden te leven hebt. Dat wordt een hotel in Osnabruck. De trein in Osnabruck zou eerst nog op ons wachten, maar toen hij dat niet deed werden we verzocht via Münster te reizen en aldaar de boemel naar Enschede te nemen. Dat zou met overstaptijden van 5 tot 7 minuten precies goed uitgekomen zijn, ware het niet dat er ergens op het traject tussen Münster en Enschede een bus reed, die effectief voor 30 minuten extra vertraging zorgde. Na 22:30 vertrekt er niets meer uit Enschede naar het westen, dus we waren gestrand en wij niet alleen. Gelukkig had Edith een goeie vriendin wonen in Enschede, met een rijtjeshuis, een slaapbank, een matras zonder kattenharen, een boel meloen en een koele harp, zodat mijn eerste strandavontuur uiteindelijk nog best gezellig was ook .

Maandag was ik dus om 16:00 uur thuis, Edith een stuk later, die bleek namelijk precies met die vriendin die ons onderdak bood afgesproken te hebben om maandag te ontmoeten. Nogal toevallig en ik verdenk haar nog steeds ervan de zwarte magie op ons te hebben losgelaten. Dinsdagavond Wipi over de vloer, morgen verven bij Patrick, hopelijk overmorgen een biertje drinken met wat Amsterdammers, dus het duurt nog wel even voordat ik rust vind . Zum wohl!

Alleen naar Siena afgereisd en meteen wordt duidelijk dat Siena lang niet zo toeristisch als Florence is. Het station ligt op 2 km afstand van het centrum, alles is opengebroken en niets wijst erop hoe je naar dat centrum zal moeten komen. Niemand trouwens ook niet . Uiteindelijk maar gewoon achter de Italianen aangewaggeld, geeft altijd het beste resultaat. Siena is echt een geniale stad. Mooi, net buiten het centrum redelijk rustig en super gelijkvormig. Alles lijkt hier bij elkaar te horen. Om de een of andere reden schijn ik altijd te moeten klimmen, hopend op een mooi uitzichtpunt en dat was me dit keer ook weer gelukt. Zittend in een hoog parkje naast een Engelse meneer die een prachtige tekening aan het maken was van hetzelfde tafereel dat ik mocht aanschouwen en wiens vriendin, later bleek, een mooie Italiaanse studente uitlegde dat ze toch echt een onvoldoende had. Sorry schoonheid.

Met de schoonheid zit het trouwens wel goed. Was Genua vooral het land van de billen, ben ik toch weer helemaal borstenman sinds de temperatuur boven de 30 graden is. Halleluja! God was niet zozeer een intelligent ontwerper, als wel een bijzonder kapabele beeldhouwer met oog voor vrouwelijk schoon. Mocht ik mijn rib kunnen terugkrijgen, Hij mocht hem houden! En waar komt gods creatie beter tot z'n recht, dan bij het volkje dat in de rennaissance volgens mij het meeste geld van allemaal heeft stukgeslagen om de Heer te eren. Wat een belachelijke overdaad! Als Hij groot is, snapt hij ook wel na het eerste gouden poortje of het eerste schilderijtje dat het jullie menens is, die Duomo is echt te veel mensen. Ooit van het gouden kalf gehoord? Maar goed, het is allemaal even indrukwekkend en even prachtig en dat geloof in het hoge levert in elk geval mooi cultuurgoed op, al was het vast ten koste van wat arme stumpers die het echte werk moesten doen.

En ik wilde ook het hoge opzoeken. Een of andere enge hoge boog vlak naast de Duoma ("panorama"). Ik heb niet gauw hoogtevrees, maar de eerste 5 minuten liep ik er met knikkende knieen rond. Het volgende uur (!!) heb ik er vrijwel in mijn eentje kunnen zitten, uitkijkend over de prachtige stad, verbrandend in de zon.

Van Siena naar Firenze gaat maar 1 trein per uur na zessen. Toeristische, grote stad? De trein natuurlijk op 2 minuten na gemist, met een prachtige eindsprint bij 35 graden, dus had ik netjes 58 minuten om m'n kleren te laten drogen. De drie boerensoepen van Florence geproefd (niet echt aan te raden overigens), en een Fiorentijnse (??) interpretatie van een goulash (wel aan te raden), om vervolgens eindelijk eens vroeg naar bed te gaan. Dacht ik. In m'n hotel werd mooie muziek gedraaid, zelfgemaakte limoncello werd uitgedeeld en de bank zat veel te lekker. Weer niet voor enen erin.

Dan natuurlijk de trein naar Venetie. Ik had online natuurlijk weer het verkeerde kaartje geboekt, vanaf het verkeerde station. Maar mij krijgen de Italianen niet meer stuk, dus ik was al een half uur te vroeg op het station met genoeg tijd om de trein in te halen. Een vriendelijke Indiase jongen die beter Italiaans dan Engels sprak probeerde een praatje aan te knopen in m'n coupé, wat meer leek op een gesprek met een geestelijk gehandicapte, maar dat wel zo z'n charme had. Dit leidde er uiteindelijk toe dat ik geleerd heb dat het leven niets waard is zonder vriendin. En bedankt meneer de Indiaan, wat een prachtige inleiding tot de stad van de liefde.

Is 34 a 35 graden warm in Florence, in Venetie is diezelfde temperatuur niet te harden! Het is daar in het noorden tussen al het water natuurlijk veel vochtiger, het feit dat de waterbus overdekt is en voller is dan een potje met pieren helpt ook niet echt mee. Gelijk douchen dus bij Hotel Doni zonder airco. Handdoek niet nodig, je bent voor en na het drogen net zo nat. Maar goed, Bas laat zich niet kennen en strompelt bezweet het hele eiland tegen de klok in af op zoek naar verkoeling. Het warme weer jaagt alle verstandige mensen weg, dus het is hier nog best druk, maar in de buitenwijken waar vrijwel alleen lokalen rondrennen is het goed te doen. Tja, hoe omschrijf je venetie zonder superlatieven te gebruiken? Zal ik dan maar zeggen dat het in elk geval de mooiste stad is die ik ooit heb gezien? Echt niet vanwege alle kerkjes en kathedralen, die overdaad komt je na een tijdje eerlijk gezegd zelfs een beetje de strot uit, nee vanwege de woningbouw, de kleine steegjes en pleintjes, de kleuren, de ramen, de kanalen. Wel word ik ontzettend ongelukkig van het navigeren hier. Geen kaart is gedetailleerd genoeg om alle straatjes en steegjes te bevatten, straatnamen hebben 4 of 5 woorden en het is at random onder welk woord ze in de lijst achterin staan. Wat dacht je van een straat die S. bla bla heet op het bordje en die je onder Santo, niet S. noch San, noch bla moet opzoeken. Aaaaargh. Ik heb zelfs 3 kaarten van de stad en geen van allen geeft dezelfde straten of pleinen weer. Echt ideaal.

Venetie is WEL een stad van buitenzitten en terrasjes. Tuurlijk hebben Florence, Genua en Siena terrasjes, maar vaak maar een tafeltje of 4, honderden meters van elkaar. De venetianen bouwen terrasjes waar je nodig hebt. Bankjes, die zouden ze meer moeten bouwen. Plaatsen waar je kunt zitten zonder je handen in de hondenpis (tja) te plaatsen, of waar je je blauw moet betalen. Het eerste bankje in de schaduw dat ik vond dus gelijk genomen, net als een olijke lokale die me wat handige tips voor de volgende dag gaf. Tip 1 was gelijk een goeie, koop een waterbuskaart voor 48 uur en ga wat rondvaren. Eerst over het kanaal 's avonds, en later naar de eilandjes in de buurt. Direct lijn 1 richting Lido gepakt, en anderhalf uur met een stel Canadese dames over rare Ierse dansjes, Vancouver en mijn favoriete Canadese kok Rob Feenie gesproken. Topavondje en eindelijk wel vroeg naar bed, helaas zonder de Canadesen, maar dat was ook een beetje m'n eigen schuld .

Poe, we zijn alweer bij vandaag. Eilandendag. Vier uur lang rondvaren en rondwandelen tussen de eilandjes Murano, Purano en Triporte (ofzo). De eerste is mwoah, de tweede is Marken on steroids en een aanrader voor iedereen die z'n camera eens flink de kost wil geven (:nocheer en de laatste is een plaats voor een soort op de PC Hooft shoppende kampers. Niets te doen, moving on.

Op aanraden van Daniele nog even naar het Gugenheim gevaren, alwaar ik me blauw heb gelachen. Een prachtige tentoonstelling van twee mannen die blijkbaar allebei into stellages en vochtige goedjes zijn. De een met als liefhebberij boter en honing, de ander met als specialisme "vaseline". Ja, "vaseline". In een van de filmpjes hangt meneer naakt in een soort klimmersharnas boven een soort badkuip met vaseline, hijst zichzelf naar beneden en stopt, jawel, zijn neus, ogen, oren, anus, penis en alle lichaamsopeningen die ik verder nog vergeten ben dicht, om zich zo af te sluiten "als een soort explosief vat". En dat is dan niet eens het grappige. Het grappige is hoe mensen serieus dit soort belachelijke onzin kunnen beschrijven als een "metafoor" voor vanalles en nog wat. Geniaal! Het Gugenheim is verder niet heel groot, bevat wat werken van grote, moderne kunstenaars die ik grotendeels onooglijk vind en volgens mij vaak niet echt het grote werk van de bekende kunstenaars zijn, maar ik kan me vergissen.

Morgen hoop ik rond 16:00 aan te komen in Milan. Ik ga geen moeite doen om Milan verder te ontdekken, maar ga eens kijken of ik me door de bureaucratische molen van de Lost and Found kan slaan. Hopelijk ben ik dan zo net voor middernacht in Amsterdam, om de volgende dag na een snel wasje om 17:00 uur naar Hamburg te vertrekken. Avanti!

Vrijdagavond nog even in stijl afscheid genomen van Genua met Daniele. Heerlijk een lasagnette met hertenvlees gegeten en een gestoomde eendenborstfilet in rodewijnsaus met puree en rucola. Perfect klein restaurantje in een heel rustige uithoek. Zo mooi ga ik ze niet meer vinden in het veel te toeristische Florence ben ik bang.

Gisteren rond drie uur aangekomen in Florence en meteen al verdwaald, suf, want m'n hotel is maar 300 meter van het station verwijderd. Ik dacht dat ik niet opgewassen zou zijn tegen gemiddeld 34 graden, maar het valt me nog wel mee. Ik zweet niet zo veel als verwacht, maar echt nadenken lukt niet meer en onthouden al helemaal niet. Verwacht dus geen moeilijke namen van interessante gebouwen die ik gezien heb, ik weet ze echt niet meer. Je leert je gewoon zo min mogelijk druk te maken en zo langzaam mogelijk te bewegen. De zon lijkt hier haast wel het kleine jongetje met de loep die op mieren jaagt: in de schaduw stikt het van de mensen, maar waar de zon de bodem haalt, lijkt de straat haast leeggegumd. Ik weet dat ik hier in het hart van de Italiaanse cultuur ben, dat het hier stikt van de beste musea ter wereld en dat ik hier de meest prachtige gebouwen van binnen kan zien, maar het kan me eerlijk gezegd maar weinig schelen. Met dit weer wil je niet twee uur in de rij in de volle zon staan. Met dit weer denk je sowieso niet aan de grote meesters. Schilderen wso. Ijsjes wil ik, en ijskoud water of bier. Schaduw, mooie dames en een licht briesje. Af en toe een mooi gebouw, een leuk steegje of een terrasje waar ze je niet proberen uit te zuigen.

Dus sjok ik rustig door de straten van Florence, haast te loom om onder de indruk te raken van het vele moois dat ze hier honderden jaren geleden gebouwd hebben. Ik heb de kaart haast elke tien meter nodig, en dan nog neem ik de verkeerde afslagen, dus ik heb dat ook maar opgegeven en loop meestal in "general directions", blij als ik toevallig wat leuks tegenkom. Het helpt vast ook niet dat ik gisteren pas om vier uur ging slapen trouwens. Pascal, de zwitserse postdoc en z'n reisgezellin, een wiskundige Oostenrijkse die tegenwoordig in Zweden woont belden of ik mee wilde eten en dat liep een beetje uit de hand . Op je slippers in een hippe Italiaanse disco grappe drinken, 't is weer eens wat anders .

Vandaag dus vooral rondgekuierd, en aan het begin zelfs heel actief een soort van heuvel beklommen om een mooi uitzicht vanaf de overkant van de rivier te hebben. Een beetje dom om je zo in te spannen met dit weer om 12 uur 's middags, maar gelukkig had ik m'n pet bij me. San Miniato al Monte heette het stokoude kerkje waarop ik lekker in de schaduw op een koele, marmeren verhoging tegen de muur kon liggen om af en toe, als ik mijn ogen open deed, de stad van een afstand te aanschouwen zonder een luidruchtige Amerikaan te hoeven horen. Heerlijk. Ik verveel me trouwens geen moment hoor, daarvoor werken mijn hersenen te langzaam . Onthaasten noemen ze het geloof ik.

Morgen misschien naar Siena met Pascal. We zullen zien. Vanavond maak ik het in elk geval niet meer zo laat . Het hotel is trouwens een echte aanrader! Gratis espresso, supergoedkope bar, leuke mensen achter de receptie, meerdere grote boekenkasten met een boekenruilsysteem, leuke kamer met airco, een prima badkamer en vooral een fantastische lokatie. Ik mag dan misschien weinig enthousiast klinken in dit blogje, de "rough guide" die dit hotel noemde was veel te negatief. Het valt me trouwens op dat de rough guide sowieso een beetje sjacherijnig schrijft over Florence. Misschien dat de schrijver het gewoon ook veel te warm had.