Gezien m'n eerder getoonde interesse in grappige promotieonderwerpen, immer lijdend aan het hier- had- mijn- promotie- natuurlijk- ook- over- kunnen- gaan-syndroom, kan ik het bericht dat op 11 oktober de inmiddels 62-jaar-oude Schotse schaakcomputeruitdager en ontwikkelaar van awardwinning artificial intelligence software David Levy uitgerekend in Maastricht gaat promoveren op "intieme relaties met kunstmatige partners" natuurlijk niet laten schieten. Ik heb eerlijk gezegd niet zo veel zin om nieuwsberichtjes in eigen woorden te gaan overtikken, dus lees DeMorgen als je weinig tijd, en Trouw als je veel tijd hebt. Waarom de Schot juist in Maastricht promoveert? Vanwege het liberale klimaat in Nederland natuurlijk. Laten we dat vooral zo houden .

Pavlov heeft weer eens een beest aan het kwijlen gekregen en zijn liefde gaat nu eens niet door de maag. De hond is ditmaal een kwartel, het belletje een peeskamer en het lekkers een gewillig kwartelwijfje.

Normaal hebben twee mannetjes die kort na elkaar met hetzelfde kwartelvrouwtje van bil gaan evenveel kans om de vader van haar kroost te worden. Laat men nu ieder van vijf opeenvolgende wilde nachten voorafgaan door een kort verpozen in een speciaal ingerichte kamer, dan associeert het mannetje deze ruimte met "vozen-in-het-verschiet" en presteert hij het de zesde keer om maar liefst in 72% van de gevallen de vader te worden, tegenover de magere 28% kans die het niet-geconditioneerde heerschap moet aanvaarden.

De conclusie die men in Science trekt is dat het Pavlov-mannetje in de anticipatie van deze amoureuze aangelegenheid iets met z'n sperma uitvogelt, bijvoorbeeld de concentratie zwemmertjes of het volume verhoogt. Maar kan de verklaring niet veel eenvoudiger? Is het niet logischer om aan te nemen dat het mannetje dat níet zes dagen lang aan z'n zelfverzekerdheid met het schonere geslacht heeft mogen werken, zich gewoon een hoedje schrok toen hij dat gewillige schoon daar plotseling zo smachtend op hem zag wachten? Is het niet mogelijk dat deze overrompelde, minder ervaren knaap hierdoor gewoon slecht presteerde onder de lakens en dat hij daardoor wat van zijn zaad verprutste tijdens z'n gepruts?

Als je een plaatje moet verkleinen, bijvoorbeeld om als thumbnail te kunnen dienen of om het plaatje weer te kunnen geven op het kleine schermpje van een mobiele telefoon, heb je twee mogelijkheden: bijknippen (croppen) of herschalen. In het eerste geval verlies je het overzicht, maar bewaar je de details van het belangrijkste deel van je plaatje, in het tweede geval bewaar je het overzicht, maar verlies je de details. De Israelische computernerd Ariel Shamir heeft een indrukwekkend algoritme verzonnen dat allebei doet.

Het algoritme is eigenlijk best slim bedacht: Voor elke pixelkolom die een plaatje smaller moet worden verwijdert het algoritme het pixelbrede pad van bovenaan tot onderaan het plaatje, waarover de gradiënt minimaal is. Mocht dat een beetje vaag klinken, dan moet je deze video maar eens bekijken, waarin het haarfijn uitgelegd wordt. Niet erg nuttig voor "mooie foto's", maar wel koel .

Karl Kruszelnicki is een soort bloggende Mythbuster die in de boeken en artikelen duikt in plaats van aan het uitproberen slaat zoals Adam en Jamie dat op Discovery Channel doen. Deze week heeft Karl een geweldig stukje over gapen geschreven waarin hij uitlegt dat zuurstof er niets mee te maken heeft, dat met bepaalde medicijnen sommigen zelfs erecties en orgasmes krijgen tijdens het gapen, dat normaliter verlamde mensen tijdens het gapen soms ineens wel hun armen bewegen en dat superattente musici, topsporters en zelfs vechtvissen gapen alvorens een prestatie te leveren.

Interessanter is echter bij welke 50% u hoort na het lezen van de laatste zin van dit artikel . Ik moest toch zeker vier keer tijdens het lezen van het berichtje en nog eens een stuk of acht tijdens het schrijven van dit blogje, om maar niet te spreken over het moment dat het plaatje bij dit blogje gezocht moest worden... Empathisch, of toch gewoon veel te laat op de UvA aan het werk? .

Misschien komt het omdat ik vroeger zo veel Suske en Wiske gelezen heb, maar ik ben dol op alliteraties. Struikel je dan over een artikel waarin Geert Wilders' partij middels kamervragen voorstelt om undercoveragenten als lokaas in te zetten bij het vangen van Marokkaanse potenrammers, dan zie je mij na vergeefs peinzen over een mooie alliteratie op lok al gauw op synoniemen.net homo invoeren.

Utrechtenaar begint dan wel niet met een l, maar trok wel gelijk mijn aandacht; ik dacht altijd dat Amsterdam de homohoofdstad van Nederland was. Wat blijkt? Voordat meneer Goedhart in de dertiger jaren hoofdredacteur van het Utrechts Nieuwsblad was, heetten de Utrechters nog gewoon Utrechtenaar. Meneer de redacteur stoorde zich echter zo aan de connotatie met de Utrechtse homoseksuelenaffaire van 1730, dat hij besloot zijn eigen volkje voortaan de Utrechters te noemen.

Ik kan me vaag herinneren dat Utrechters niet graag Utrechtenaar genoemd willen worden, al was me de precieze reden daarvoor ontschoten. Maar dat Utrecht onze achttiende-eeuwse Sodom en Gomorra was, was mij geheel onbekend. Het ingestorte middenschip van de Utrechtse Domkerk werd een homo-ontmoetingsplek en na klachten van de koster bleek dat er elders in de republiek ook geflikkerflooid werd. Dit zette een kettingreactie in werking die tientallen homoverdachten het leven heeft gekost. Maar goed dat de katholieken de oorlog verloren hebben.