Zo, het weekje Genua zit er al weer bijna op. Ik skip de laatste paar uurtjes van de conferentie om even lekker te relaxen en een blogje te schrijven. Weg van al die luidruchtige fysici . De eerste blog beloofde geloof ik weinig goeds, maar het is allemaal goedgekomen. Het enige dat me nog steeds echt irriteert zijn de slechte kutcomputers hier (aaargh, klote Italiaanse taalinstellingen / windows / internet explorer, hoe kan iemand browsen zonder tabs!! / muis met vastgeroest balletje, een 17" tft met 1280x1024 op 1024x768 draaien, bah )

Maar goed, we moeten typen met de keyboards die we hebben en de internetdame in de doorschijnende blouse maakt veel goed. Eerst de vervelende dingen uit de weg helpen voor de euforie losbarst. De conferentie dan maar. Statistische fysica is saai. Dodelijk saai. En onbegrijpelijk. Moeilijk. Suf. Vervelend. Zeker in praatjesvorm. En vooral de meer theoretische praatjes. Ow, en de posters, soms gewoon complete artikelen met dubbelzijdig tape tegen een posterbord aangekwakt. Hoeveel theorema's kun je op een formuletje loslaten? Who cares dat glasses traag zijn en een raar kinkje in de staart van de distributie. Bah, bah, bah, bah, bah. Okay, er zat 1 leuk praatje bij, misschien zelfs 2, nou vooruit, 3, maar het grootste deel heb ik met freecellen op m'n telefoon doorgebracht. Heb ik dan niets wetenschappelijks gedaan? Jawel, ik heb genetwerkt. Goed hè Elske?

Zo heb ik de groep die mijn artikel voor m'n neus heeft weggekaapt ontmoet. Francesco Sciortino heet de prof., en het is eigenlijk best een aardige meneer. Slim ook, en vast heel nuttig voor m'n verdere onderzoek. Z'n PhD is daarnaast ook nog erg appetijtelijk en ze vroeg me wanneer ik langs zou komen als gast te Rome, dus daar zeg ik dan ook maar geen nee tegen. Bechhoefer, de eerste auteur van het model waarop m'n laatste artikel gebaseerd is heb ik nog even een copij van m'n draft onder z'n neus kunnen duwen en meneer Bray heeft me verzekerd dat de experimentalisten inderdaad zijn paper verkeerd geinterpretteerd hadden. Dan nog wat tips gekregen van Kurt Kremer, dus wetenschappelijk zit ik wel goed. Persoonlijk trouwens ook wel. Ik ben veel opgetrokken met Daniele, een vriend van Francesco en via een hotelgenoot ben ik twee kerels uit Lausanne tegengekomen, waarvan er een momenteel postdoct in Chilie en waarvan de ander zo sprekend op Willem Pieter lijkt dat ik Wipi niet heb hoeven missen deze week. Naarmate de week vorderde groeide de groep en gisteren zat ik met 3 Chilenen, 2 Fransen en 2 Zwitsers aan tafel.

Eigenlijk elke avond begon met een geniaal fenomeen dat direct in Nederland ingevoerd moet worden. Okay, bier is duur. 4 a 5 euro voor 0.4 tot 0.5 liter, maar je betaalt niet alleen voor het gerstenat. Je betaalt voor de aperetivos (ofzo), een schaal vol olijven, chips, taco's, kaas, worst, pizza's, broodjes, torta's en andere snacks. Drink drie biertjes en je hebt èn geen dorst, èn geen honger meer. Er zijn dan ook hele groepen participanten die op deze manier aan hun calorieën zijn gekomen. Zelf ben ik meestal na 1 a 2 biertjes een restaurant ingedoken voor een anti pasto en een primo (en wijn natuurlijk). Zo heb ik kunnen genieten van allerlei rare inktvis- en oktopusgerechten, soep met mosselen en schelpen, streppe (een soort pasta) met pesto en visjes. Ow en ik heb net het meest geniale purechocoladeijs ooit op van een gelaterie .

Het weer is ook zo'n goeie om over te bloggen als het in Nederland regent. Wat dacht u van 27 graden en een strakblauwe lucht? Fijn he . De stad is eigenlijk niet zo mooi 's avonds en ook een beetje onguur, maar overdag en vooral 's ochtends in het ochtendlicht is de stad prachtig! Supersmalle steegjes van 1.5 a 2 meter breed met gebouwen van 4 tot 8 verdiepingen hoog uitlopend op de meest mooie pleintjes met kleine kerkjes. Veel kerken en gebouwen zijn zodanig beschilderd dat het lijkt alsof ze gemaakt zijn van marmer of grote stenen en de beschikking hebben over allerlei frutseltjes rondom de ramen. Is er een rij zonder vensters, dan tekenen ze het er gewoon bij. Kitsch, maar wel grappig. Helaas zijn veel van de gebouwen overdag gesloten (een soort siesta?), dus ik heb niet al te veel kerkjes van binnen gezien.

Over het weer gesproken. Morgen is het 34, overmorgen 37 graden in Florence en ik vertrek om 11 uur. Toch wel handig dat je in Italië je kaartjes met je creditkaart via het internet kunt bestellen. De in Chili postdoccende Zwitser, Pascal, vertrekt vanavond al en als het goed uitkomt heb ik in elk geval één avond gezelschap in Florence (hij heeft geen telefoon).

Maar het meest indrukwekkende in Italië zijn toch wel de vrouwen. Mama mia! Donker, slank en zeer goed gekleed (lees luchtig ). Ennuh, ik ben meer een borsten- dan een billenman, maar in Italie ben ik toch mijn mening aan het herzien, wow . Ow en Edith, als je nog een prachtig pakje met rokje in jouw maat zoekt, kom dan hier shoppen; de microfoondames op de conferentie waren af en toe zo mooi ingepakt dat ik spontaan vergat te freecellen. Goed, het is al warm genoeg hier en er is geen koude douche in de buurt, dus ik zal het kort houden: WOEF!

Groeten vanuit een zonnig Genua! Vandaag is een prachtige dag, waarin nog helemaal niets is misgegaan . Dat was zondag wel anders. Eerst vergat ik m'n posterbuis, zodat ik nog snel even op en neer van het metrostation naar huis moest en daarmee was ik natuurlijk te laat voor m'n metro. Niet getreurd, want bij aankomst had ik nog 1.5 uur, tijd zat (dacht ik). Al netjes ingechecked hoefde ik alleen nog maar m'n bagage af te leveren, maar ja, juli he, dus stervens druk. En niet alleen druk, een of andere dikke debiel voor me hield de bagagemadam zeker twintig minuten aan de praat. Blijven lachen Bas, je hebt tijd zat. Tot mevrouw aan de balie riep dat ik nu wel moest gaan rennen, want anders haalde ik mijn boardingtijd niet. "U zit niet gunstig meneer, gate B22 is helemaal aan de andere kant". 50 minuten voor de tijd al boarden, hoor ik u denken. Dat dacht de KLM schijnbaar ook, en dus lieten ze het boarden 25 minuten te laat beginnen. Voor niets gerend, maar daarmee was ik in elk geval wel op tijd.

Het voordeel van zo'n bus naar je vliegtuig, de reden van het vroege boarden, is dat je het vliegtuig eens mooi van dichtbij kunt bekijken. 't Was prachtig weer en ik heb tonnen foto's van dat mini-fokkertje 100 gemaakt. Ik zat ver voorin, prachtig bij het raam, dus kon alles prima zien. Helaas heb ik Zwitserland door een wolkendek gemist, maar misschien heb ik op de terugweg meer geluk. Eenmaal op Milan deed zich een rare situatie voor. Allemaal echte "mannetjes" (gespierd, zonnebrilletje, hempjes aan, schaapachtig voor zich uitkijkend en maar kletsen) stonden om ons vliegtuig, en geen van hen "wilde de trap bevestigen" volgens de hoorbaar geergerde piloot. Er moest een zesde of zevende "mannetje" ingereden worden om de trap na een kwartiertje te bevestigen.

Op Milan kwam mijn koffer na ongeveer een drie kwartier netjes over de band rollen, mijn posterbuis deed er nog eens drie kwartier extra over. M'n biologische buurvrouw met geologische posterbuis van haar man die nog even op de conferentie in Schotland blijft, heeft haar bagage vermoedelijk nog steeds niet. Net als mijn hotelgenoot en m'n professor overigens. Met een bus werd ik naar het centraal station gebracht, maar aangezien ik geen idee had waar ik was of waar ik moest uitstappen sprak ik een olijke jonge, duits sprekende, Italiaans/zwitserse meid aan. Die tolkte netjes voor me en bracht me naar de ticketservice van het centraal station. Daar moest ik het echter zonder haar taalvaardigheden doen, dus bleek ik een ticket gereserveerd te hebben van een trein naar Genua die over 5 minuten zou vertrekken vanaf een voor mij onbekend perron in een trein met een voor mij onbekende eindbestemming. Weer rennen dus! Wagon 7, stoel 14 was aan het eind van de trein, dus verwacht een slanke, afgetrainde Bas bij terugkomst .

Milan centraal is een schoonheid vergeleken bij Genua centraal en ik moest naar Genua Brignole. M'n trein vertrok vanaf wat de woonkamer van de teenage mutant ninja turtles in de ondergrondse leek, maar dan versierd met alcoholisten. Die zou ik nog vaker aantreffen in de nauwe steegjes van Genua. Na wat rondvragen vond ik een leuke jonge dame die Engels genoeg kon om mij te verzekeren dat dit niet de metro was, maar een echte trein, die volgens de omroepen uitviel en de volgende had 15 minuten vertraging. Alles had geloof ik vertraging want het centrale omroepsysteem is geen moment stil geweest.

Op brignole had ik het zo gehad (het was inmiddels 19:40), dat ik maar een taxi genomen heb. De rit van m'n leven trouwens, door rood rijden en rechts inhalen zijn vermoedelijk de kleinste verbreken die hij tijdens mijn vervoer op z'n naam schreef. Volgens mij reed hij ook flink om, want op de kaart hoefde hij maar 1 rechte weg te volgen en ik kreeg de touristische route langs de zee. Maarja, hij had ongeveer 10 euro gezegd, dus dat moest wel kloppen natuurlijk . Aangekomen bij m'n hotel heb ik me opgefrist, enorm genoten van de airco, en toen ik genoeg afgekoeld was, op pad gegaan om een pizzatje te eten. Precies op dat moment kwam ik er achter dat m'n camera kwijt was. Vermoedelijk laten liggen in het vliegtuig (al zou ik zweren dat ik hem in mijn hand had voor vertrek), of gestolen. De lost&found mag ik vanmiddag nog bellen, en anders wordt het de interpolis.

Mijn hotel is dan misschien niet zo centraal gelegen, noch dichtbij het congrescentrum, dichtbij de zee en de promenade is het zeker! Aangezien ik maar geen leuk klein restaurantje kon vinden, zoals mij beloofd was door de hotelreceptie, ben ik toch maar eens gaan vragen waar de locals dan eten. Ik werd doorverwezen naar Bagni Italia, een redelijk grote eetgelegenheid met uitzicht op een zwembad en een verlicht zaalvoetbalveldje. Aldaar bestelde ik sphagetti alla vongole (schelpjes), vervolgens afrogati al whisky (roomijs met whisky) om te eindigen met een heerlijk glaasje grappa. Zo helemaal alleen eten is best saai, maar een praatje maken met het barpersoneel dat pas sinds kort Engels aan het leren is maakt veel goed.

Zo, genoeg gezeurd . Het is vakantie/werk/conferentie. Conferentie? Saai! Saaie en slechte praatjes met vooral veel te veel wiskunde en veel te veel verwachte voorkennis. Gelukkig zijn een aantal praatjes parallel, zodat je nog enigzins de kersen uit de stront kun plukken . Sommige sprekers zouden zich moeten aanmelden bij de CIA als terrorismebestrijder. Ik vertel je alles, als ik maar niet ooit nog eens naar hen hoef te luisteren. Aanvankelijk was ik ook redelijk alleen. Kende ik werkelijk niemand van de 1300? Gelukkig bleek in m'n hotel een Zwitserse jongen te verblijven die vorig jaar bij ons Molsim gevolgd heeft en waarmee ik tegenwoordig de bus neem. Ook kwam ik gisteren die vriend van Francesco tegen die laatst een praatje in A'dam gaf met z'n gebroken poot. We hebben al afgesproken onze vrije woensdag samen Genua onveilig te maken.

Op zoek naar een internetcafe kwam ik gisteren bij een pizzeria op de Piazza del Erbe terecht. Solo? Ja, sorry ober, solo. Ze zijn echt niet blij met je als je alleen reist en ook de locals die er graag hadden willen zitten keken me uiteindelijk met z’n achten weg. Gelukkig kwam de Zwitserse hotelgenoot Nicola met z’n twee collega’s uit Lausanne precies op dat moment ook een pizzatje zoeken op het terras. Van het internetten kwam niets meer en het werd zelfs gezellig .

Vanochtend werd ik ineens verliefd op Genua. In de ochtendzon is de oude stad net Alfama in Portugal, minus de huisvrouwen. Voor zevenen ‘s avonds is het er fantastisch toeven, erna voel ik me er eerlijk gezegd niet zo fijn, maar dat zal ook met het tuig op straat te maken hebben. Volgende keer dus een meer positievo blog, over het mooie, knusse Genua .

ps: gelieve m'n spelling voor lief te nemen. Ik had niet zoveel tijd vandaag. Ook plaatjes vanaf m'n telefoon krijg ik nog niet op de website, met de hete adem van hongere internetwolven in m'n nek.

Wat een overgang! Van een hele week vrijwel alleen maar leuke dingen doen, naar een hele week keihard bikkelen. Niet alleen het hele weekend, ook de avonden zat ik achter m'n beeldschermen op de UvA. Er moest een poster gemaakt worden voor een conferentie in Genua en daarvoor was data nodig; dat betekende keihard simuleren, maar helaas leverde dat zoveel interessante dingen op, dat het uiteindelijke postermaken uitgesteld werd tot donderdagmiddag drie uur. Elf uur de volgende ochtend lag hij bij de drukker. Ergens is het wel fijn om hard te hebben gewerkt voordat je op conferentie en vakantie mag. Je hebt haast het gevoel dat je het verdient hebt .

Maar goed. Morgenmiddag om een uurtje of half drie land ik op Milaan Malpensa, zoek ik een trein richting Genua en meld ik me bij de receptie van Hotel Hermitage. Van maandag tot vrijdag moet ik me dan zien bezig te houden op een conferentie over statistische natuurkunde, waarna ik nog een paar dagen voor mezelf heb. Met een grote rechthoek trek ik dan per trein van Genua via Florence en Venetië terug naar Milaan, om aldaar donderdag rond acht uur 's avonds terug naar Amsterdam te vliegen. Vrijdagmiddag vertrekt dan alweer m'n trein naar Hamburg, waar ik de Duitsers wederom ga lastigvallen.

Dit is m'n eerste keer in Italië, m'n eerste keer alleen naar een conferentie (nou ja, de baas gaat ook, maar die telt niet ) en de eerste keer dat ik in m'n eentje op vakantie ben (langer dan een dag ), dus spannend is het zeker! Ik vermoed dat ik nog ietsje vaker dan in Portugal een internetcafé die bier schenkt zal opzoeken, om leuke nerdinnen op te scharrelen en om m'n ervaringen van me af te pennen . Stay tuned dus, voor spannende avonturen in het land van de rijzende pizza! Ciao

Zondag met Patrick en Corien de Red Hot Chili Peppers in een regenovergoten Goffertpark gezien en pas weer rond 1:30 thuis. Maandag voor het eerst in mijn leven een knoop aangezet en m'n favoriete album van het moment voor het eerst opgezet. Dinsdag de laatste dingetjes geregeld voor Ediths promotie, 's avonds Sven in mijn nederige stulpje ontvangen met bier en pizza en woensdag natuurlijk de promotie. En wat een promotie! Het leek meer op een geweldig dagje uit met goede vrienden: koffie in de Jaren, lunch in de Frenzy, thee, feestje in de Doffer. Ow ja, en dan vergeet ik nog bijna dat spannende stukje in het midden dat de verdediging heet (dat Edith overigens fantastisch deed) gevolgd door een zucht van opluchting. Ow, en er zijn foto's van . Bij thuiskomst woensdagnacht gezien dat m'n artikel met erg minor revisions is geaccepteerd en dat natuurlijk met Sven nog even gevierd. Donderdag bijgekomen en 's avonds Sven uitgezwaaid met een drankje op een terrasje en tapas bij de Peruaan. Vrijdag zag ik eindelijk kans een weddenschap af te lossen middels een etentje bij de Ethioop, gevolgd door iets dat geen verjaardagsfeestje van Menno mocht heten in het Arendsnest. De volgende morgen mocht ook al niet Ediths verjaardag heten, maar er was in elk geval wel taart, al was het wat aan de vroege kant. Vandaag drie dagen Hotel Azzi geregeld te Florence, gevolgd door twee dagen Hotel Doni in hartje Venetië en hard aan het buffelen om de poster op tijd af te krijgen voor mijn conferentie in Genua. Allemaal leuke dingen die op zichzelf het bloggen waard zijn, maar waar ik gewoon geen tijd, noch aan het eind van de week de tegenwoordigheid van geest voor heb. Sorry.

Nou moet het goddomme niet veel gekker worden! Knoflook: de aanval voor iedere verdediging, de berg voor Mohammed, de éenoog voor het land der blinden, het groene blaadje voor de oude bok, de roos voor de boze, het gras van de buren, het kwartje voor wie als dubbeltje geboren is, een half ei voor de lege dop, de honger voor de rauwe bonen, de goede daad voor iedereen die welleens iemand ontmoet, het goud voor de mond van de ochtendstond (en voor de eigen haard trouwens), het kruisje voor ieder huisje, de kleren voor de man, de staart voor maart, mei voor alle vogeltjes, het kleine hoekje voor het ongeluk, de tijd voor de raad, de leest voor de schoenmaker, de wal voor de stuurlui, de tering voor de nering, de tang voor het varken, het halve woord voor een goed verstaander, de zonneschijn na de regen en natuurlijk de satesaus voor alles dat aan een stokje zit proberen terug te dringen?

Als de Italianen al gaan zeiken over het gebruik van knoflook in hun gerechten, wat volgt er dan? Rode peper? Koriander? Kaas? Erwten? Vlees? SATESAUS? Ich bin empört !