Dit nummer zit nu al een paar weken in mijn kop. Allemaal de schuld van Mike Patton, die onnavolgbare ex Faith-no-More-zanger die blijkbaar net zo makkelijk het zoetsappige "Easy" van The Commodores covert, als dit soort compleet waardeloze bagger uitpoept. Het muntje kon dus allebei de kanten op vallen toen ik op de luisterpaal van de VPRO vernam dat hij een CD genaamd Mondo Cane, vernoemd naar een Italiaanse shock doc uit begin jaren 60, vol met Italiaanse popliedjes uit diezelfde jaren 60 had gecovered met hulp van een complete orkestbak. Een oude rockheld uit mijn jeugd die mij Italiaans gaat leren? Dat kan ik natuurlijk niet laten liggen. En het album is gelukkig helemaal geweldig! Eigenlijk ontzettend kortzichtig van me: Natuurlijk had Italië in de jaren zestig zijn eigen Ramses Shaffy's! Maarja, Eros Rammaarzotie verpestte alles. Helaas is Mondo Cane inmiddels niet meer op de luisterpaal te vinden, maar twee jaar voor het uitkomen van deze CD trad Patton al op in Paradiso met het Metropoolorkest en de ongelooflijk goede trompettist Roy Paci, en dat hele concert is gelukkig in zijn geheel op jouwbuis te bekijken, met als opener dus dat tijdens een hoerenbezoek geïnspireerde nummer dat nu al een paar weken in mijn kop zit.

Il Cielo in una Stanza werd oorspronkelijk gezongen door Mina, volgens Francesco echt een heldin der Italianen en in Nederland vooral bekend (of berucht) voor het aanleveren van de tekst voor Brandend Zand. Een makkelijke tekst (iets van: als je bij me bent heeft deze kamer geen muren, maar bomenrijen, en dit paarse plafond bestaat niet meer), een heerlijk galmend bombastisch refrein en de mogelijkheid om lekker los te gaan met strijkers. Alles was ein Popsong so braucht zou ik zeggen. Zeker in de jaren 60.

Maar schroom niet om ook de "originelen" achter de andere nummers op het album te vinden. 20 km al giorno is bijvoorbeeld een heerlijk nummer om op reis te zingen in de auto of tijdens het wandelen (over een arme kerel die elke dag tevergeefs 10km heen en 10km terug naar z'n "projectje" loopt). Ore d'amore is eveneens heerlijk slepend en bombastisch. Of Quello che Conta (dat wat telt), L'uomo che non sapeva amare (de man die niet kon liefhebben), Dio, Come ti Amo (Eurovisie songfestival 1966, god hoe ik van je hou). Ow, en zeg nou zelf, de Amerikaanse versie is vreselijk (en god wat lijkt ze op lady gag gag later in haar leven. Jammer!). Een beetje teleurstellend is ook hoe ze als prima toebedeelde brunette de blondine uithangt, maar vergelijk Grande grande grande met de gejatte Never never never (en wat een eer om door Bassey gecovered te worden!!) Ow, dit nummer is ook wel erg gaaf, gecomponeerd simpelweg om te laten zien dat mevrouw 4 octaven aan kan . Of dit nummer wat alleen maar lijkt te transponeren. Geweldig!

Even een korte update. Ik zal het later wel een beetje netter opschrijven. Ik had me in elk geval nergens zorgen over hoeven maken. Veel socialer dan dit wordt het niet, geloof ik. Ook begint het nu gewoon pijn te doen om Italiaans te praten. Te veel geleerd, te weinig tijd! Dus ik mag niet zeuren dat ik te weinig Italiaans praat.

Hoogtepunten? Sjieke prociuto di sauro met meloen als avondeten om 1:30 na aankomst in Udine. De 800 gram wegende porcinipaddestoel die de vader van Francesco tijdens ons verblijf in Oostenrijk heeft gevonden en de risotto die de moeder van F. de volgende dag ermee gekookt heeft. Pruimenschnaps, perengrappa en de gastvrijheid van de Oostenrijkse vrienden van de ouders. Het 10 meter lange, luxe jacht waarmee we in de rivier de Stella hebben gepicknikt(??), voor anker in de "lagoon" bij Grado om te kijken naar het Italiaanse equivalent van de red devils; tricolore rokend formatievliegen met straaljagers. Voor anker in de Adriatische zee en zwemmen tussen de boze, grote kwallen. Udine is een prachtige stad, Cividale di Friuli een mooi middeleeuwse "hoofdstad" met meer kerken dan supermarkten en een grote rivier met enorme vissen. Een halve liter wijn 's middags tijdens een solo-lunch. Allemaal super

Morgen Trieste, woensdag Treviso, Donderdag naar huis.

W000t!! Ik was eigenlijk niet van plan om op vakantie te gaan dit jaar. Weekendje Reihms, weekendje Duitsland, moet genoeg zijn. Maar nu blijkt dat ik toch een weekje goedkoop Italië aan kan doen als ik met Francesco mee rijd, de 20ste augustus, bij z'n ouders in Udine blijf maffen en met 't vliegtuig de 26 augustus terug vlieg. Ticket geboekt: enkele reis voor 71 euro! Italië wooohooo!

wordt vervolgd.

aaaargh!! Nog geen 24 uur na het boeken van de vlucht (26 aug rond 16:30) krijg ik een mailtje dat mijn boeking is gewijzigd. De vlucht vertrekt ineens om 7:55 in de ochtend, terwijl ik 150 km van het vliegtuig verblijf op dat moment. Kan dat zomaar??

Update 2

Geniaal! Net nu ik een hotel geboekt heb op Treviso airport verzetten ze de vlucht opnieuw. Nu vlieg ik om 9:55 .

Update 3

Gisteren vroeg Lizhe, een collega van Francesco en een oud collega van mij, of hij ook mee mocht naar Italië. Dus we gaan nu met z'n drieën en nu heeft de moeder van Francesco twee buitenlanders te verduren. Povere mamma! Ik hoop maar dat het een beetje goed gaat, want eigenlijk ken ik Lizhe helemaal niet zo goed. Als je de enige buitenlander bent dan word je er gemakkelijker bijgetrokken omdat je anders zo alleen lijkt. Ben je met z'n tweeën vreemd, dan betrekken ze je een stuk minder snel en ik ben een beetje bang dat we tot elkaar veroordeeld zijn.

Frau Hedi: Topconcept. Neem een rondvaartboot. Laat kroegen, discos en bandjes het bier en de muziek verzorgen, en vaar de hele avond op hoge snelheid en met luide muziek, met de stamgasten en natuurlijk met heel veel bier door de gigantische haven. Elk uur legt de boot even aan om gasten erbij en eraf te laten, en je betaalt maar 1 keer.

Deze avond een van de stamkroegen/restaurants van Sven: backbord, een bio/vega/veganrestaurant met een hardcore/punk publiek en ditto eigenaren (het restaurant wiens veel te rokerige openingfeestje ik vorige keer in Hamburg gauw ontvluchtte en wiens eigenaar de keer daarvoor de tequilla rijkelijk liet vloeien als toen-nog barkeeper bij de afterparty van Svens promotie). Geweldig weer, veel Jever, alternatievelingen met tattoos, goeie muziek en natuurlijk der Svennie und der Nils. Topavond, volgend jaar ga ik zeker weer!

Aaaargh: koeriers of pakketjesbezorgers. Als je geluk hebt vertellen ze je precies op welke dag ze langskomen en wanneer: tijdens kantooruren. Alsof je een volle dag vrij gaat nemen van je werk om op een pakketje te wachten die minder kost dan een dagje vrij. Niet alle pakketdiensten leveren bij de buren af, en sommigen hebben alleen een schimmig kantoortje in Schiphol waar je na hun derde poging je pakketje alsnog mag komen ophalen. Waardeloos.

Dus laat ik steeds vaker mijn pakketje op het werk bezorgen. Zo ook deze keer, mijn nieuwe telefoon van T-mobile. Hun koerier "levert op 1 van 3 momenten van de dag" hun pakketje af en vertelt je om 21:00 uur de dag van te voren op welke van die 3 momenten dat dan gaat gebeuren. I-DE-AAL! Wat de hel heb ik daar nu weer aan? Kijk, als ik nou kon kiezen voor "de ochtend" of "de avond" dan zou ik een uur of 2 van mijn werk thuis kunnen blijven en zou ik het pakketje thuis laten bezorgen. Maar nee, het is een loterij, waarvan de uitslag elf uur voor de eerst mogelijke levermoment bekend wordt gemaakt. En wat is de uitslag van mijn loterij: morgen, tussen 8 en 10:30, komen ze mijn pakketje brengen en moet iemand (liefst ik) aanwezig zijn die hun mijn identiteitsbewijs kan tonen. 8 uur!! De eerste secretaresse is dan nog niet eens binnen! Als ik dat geweten had, had ik het natuurlijk thuis laten bezorgen. Nu moet ik dus om 6:45 opstaan om op tijd op m'n werk te zijn om mijn eigen pakketje in ontvangst te mogen nemen. Godverdegodverdegodver!

Waarom hebben bedrijven die een dienst aan particulieren leveren "kantoortijden"? (en waarom is 8 uur een kantoortijd. Fatsoenlijke mensen liggen dan nog op bed!) Dat de supermarkten overdag open zijn voor bejaarden, werklozen en thuisblijfmoeders is nog enigszins te begrijpen. Maar het gemeentehuis, postkantoor, de bank, kledingwinkels, electronicawinkels? Moeten mensen niet werken, tijdens kantoortijden, om uberhaupt geld te hebben om dit soort gelegenheden te kunnen bezoeken? Tijd voor een ommekeer! Elk bedrijf of instelling waar een particulier zomaar binnen kan lopen en iets kan aanschaffen of iets kan vragen zou doordeweeks van 17:00 tot 23:00 geopend moeten zijn! En de mensen die zelf in dat soort bedrijven werken moeten maar in het weekend of op koopoverdag (donderdagmiddag in grote steden, vrijdagmiddag in de wat kleinere aanhanggemeentes) hun "behoeftes doen". Precies zoals wij, de negen-tot-zessers (niet 8 tot 5 zoals de morgenstond-met-stront-in-de-mond-brigade je willen doen geloven), dat al jaren hebben gedaan. Stem op mij, stem PVB!