Als je een plaatje moet verkleinen, bijvoorbeeld om als thumbnail te kunnen dienen of om het plaatje weer te kunnen geven op het kleine schermpje van een mobiele telefoon, heb je twee mogelijkheden: bijknippen (croppen) of herschalen. In het eerste geval verlies je het overzicht, maar bewaar je de details van het belangrijkste deel van je plaatje, in het tweede geval bewaar je het overzicht, maar verlies je de details. De Israelische computernerd Ariel Shamir heeft een indrukwekkend algoritme verzonnen dat allebei doet.

Het algoritme is eigenlijk best slim bedacht: Voor elke pixelkolom die een plaatje smaller moet worden verwijdert het algoritme het pixelbrede pad van bovenaan tot onderaan het plaatje, waarover de gradiënt minimaal is. Mocht dat een beetje vaag klinken, dan moet je deze video maar eens bekijken, waarin het haarfijn uitgelegd wordt. Niet erg nuttig voor "mooie foto's", maar wel koel .

Karl Kruszelnicki is een soort bloggende Mythbuster die in de boeken en artikelen duikt in plaats van aan het uitproberen slaat zoals Adam en Jamie dat op Discovery Channel doen. Deze week heeft Karl een geweldig stukje over gapen geschreven waarin hij uitlegt dat zuurstof er niets mee te maken heeft, dat met bepaalde medicijnen sommigen zelfs erecties en orgasmes krijgen tijdens het gapen, dat normaliter verlamde mensen tijdens het gapen soms ineens wel hun armen bewegen en dat superattente musici, topsporters en zelfs vechtvissen gapen alvorens een prestatie te leveren.

Interessanter is echter bij welke 50% u hoort na het lezen van de laatste zin van dit artikel . Ik moest toch zeker vier keer tijdens het lezen van het berichtje en nog eens een stuk of acht tijdens het schrijven van dit blogje, om maar niet te spreken over het moment dat het plaatje bij dit blogje gezocht moest worden... Empathisch, of toch gewoon veel te laat op de UvA aan het werk? .

Misschien komt het omdat ik vroeger zo veel Suske en Wiske gelezen heb, maar ik ben dol op alliteraties. Struikel je dan over een artikel waarin Geert Wilders' partij middels kamervragen voorstelt om undercoveragenten als lokaas in te zetten bij het vangen van Marokkaanse potenrammers, dan zie je mij na vergeefs peinzen over een mooie alliteratie op lok al gauw op synoniemen.net homo invoeren.

Utrechtenaar begint dan wel niet met een l, maar trok wel gelijk mijn aandacht; ik dacht altijd dat Amsterdam de homohoofdstad van Nederland was. Wat blijkt? Voordat meneer Goedhart in de dertiger jaren hoofdredacteur van het Utrechts Nieuwsblad was, heetten de Utrechters nog gewoon Utrechtenaar. Meneer de redacteur stoorde zich echter zo aan de connotatie met de Utrechtse homoseksuelenaffaire van 1730, dat hij besloot zijn eigen volkje voortaan de Utrechters te noemen.

Ik kan me vaag herinneren dat Utrechters niet graag Utrechtenaar genoemd willen worden, al was me de precieze reden daarvoor ontschoten. Maar dat Utrecht onze achttiende-eeuwse Sodom en Gomorra was, was mij geheel onbekend. Het ingestorte middenschip van de Utrechtse Domkerk werd een homo-ontmoetingsplek en na klachten van de koster bleek dat er elders in de republiek ook geflikkerflooid werd. Dit zette een kettingreactie in werking die tientallen homoverdachten het leven heeft gekost. Maar goed dat de katholieken de oorlog verloren hebben.

Ik zou eigenlijk een extra wetenschapsonderwerp fallusofie op mijn blog in moeten voeren, maar voorlopig moeten de penisverhalen het maar even met het kopje biologie doen. Piemels zijn reuze interessant vanuit een evolutionair biologisch standpunt, zoals je misschien al begrepen hebt uit mijn eendenpikkenblog, of deze verzamelblog. Zo toonde mijn evolutiebiologieleraar op de voormalige KUN, de Duitse dr. Hackstein, ons ooit eens een reeks apentampeloeri, variërend in textuur van ruw tot glad, waarbij een ruwere roede duidde op een minder monogame apensoort. Hij verklaarde de opkomst van het ribbelcondoom dan ook als een sociale evolutie naar een minder monogame samenleving.

Terwijl bij apen het lid vermoedelijk ruwer is om het zaad van voorgangers uit de tegenspeelster te poetsen, is dit niet de reden waarom de bonenkever Callosobruchus Analis een steeds stekeligere snikkel ontwikkelt. Het NRC meldt dat deze verruwing juist plaatsvindt om langer te kunnen paren en daarmee niet alleen meer zaad af te leveren, maar in die tijd ook te voorkomen dat een ander mannetje erbij kan. Helaas is al dat stekelgeweld niet goed voor het vrouwtje, al doet de andere sexe nog zo haar best om zich aan te passen.

Met dank aan jeran voor de tip!

Iemand die een lach veinst zou je er eigenlijk zo uit moeten pikken. Een echte lach heb je namelijk niet onder controle en wordt door heel andere hersencentra gestuurd dan een neplach; hierdoor gebruik je ook andere spieren tijdens het neplachen. De meeste mensen zijn echter heel slecht in het herkennen van een geveinsde lach, wellicht omdat het meestal maar beter is om niet te weten wat de ander over je denkt.

Wil je zelf testen hoe goed je bent in het spotten van een neppert, ga dan naar deze site. Vergeet niet om op de playknop te drukken en de gehele lach te bekijken (zoals ik de eerste keer deed). Ik had trouwens 15 van de 20 lachen correct en ben erg benieuwd hoe goed jullie het doen .