De eerste dag heerlijk buiten zitten op het balkon, al was het na een roseetje en een overheerlijke soep met pangafiletballetjes al gauw te koud, bleef niet ongestraft. Wel dertig muggen hadden zich toegang tot de huiskamer verschaft.

Nog onervaren en daardoor sloom waren de eerste muggen van het seizoen zo uit de lucht te meppen en ook op de muren bleven ze lang genoeg zitten om zich slachtoffer te kunnen noemen. Aldoor spiedde mijn oog voor kleine vlekjes op behang en muur, en er één spotten was er één doden, tenminste, als ze niet ondersteboven aan het plafond hingen. Ik ben niet zo lang, en na een paar wijntjes ben ik veel te onhandig voor heldendaden op stoelen en tafels. Dus bij de zwaartekracht tartende exemplaren verwittigde ik de wat handigere vrouwelijke muggendoders, die vervolgens de halsbrekende toeren op zich namen. Net nadat één der dames een streepje achter haar naam had gezet en weer veilig met beide benen op de grond stond, vloog er een mug achter haar langs. "Stil staan!", maande ik en beraadde me op de nu te volgen stappen. Voorzichtig bracht ik mijn handen achter haar rug, klaar om toe te slaan. De mug had overduidelijk geen zin om te sterven en besloot, ter provocatie, precies op de billen van de moordenares van z'n voormalig vriendje te landen. Wat een slimme mug! Terneergeslagen gaf ik mij over en zei "Eh, dit kan natuurlijk echt niet!", tegelijkertijd vertwijfeld kijkend naar mijn disgenoten. Hoe de eigenares van de billen begreep dat de mug aldaar geland was snap ik nog steeds niet, maar het antwoord luidde redelijk duidelijk "doe maar!". "Weet je het zeker?", stamelde ik nog, maar ze was vastberaden. Het klonk "Pats!" en vol trots presenteerde ik, op de houten tafel, de meest zacht en tevreden gestorven mug ooit. Hiermee is voor eens en voor altijd bewezen dat er zoiets bestaat als een uiterst functionele billentik, maar dat de omstandigheden wel uiterst nauw komen .

Het wondermedicijn is gevonden hoor: alcohol en Baschie slaapt als een roos ; al verhoogt het wel het monstertje in mijn buik voordat ik slapen ga, heb ik wel een gevecht met dat onderkruipsel over voor wat slaap.

Wat de meest zware dag van mijn koude-kalkoenqueeste had moeten worden, verdient het tot nu toe nauwelijks om beschreven te worden. Teleurstellend voor m'n blog wellicht, dus ik zal jullie vanaf nu alleen nog maar lastigvallen als ik daadwerkelijk iets te melden heb, maar des te beter voor de jongeman achter de blog. Geheel uitgeslapen, geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, nauwelijks geestelijke ontwenningsverschijnselen, niet sjacherijnig, noch labiel, hooguit een beetje lusteloos. Nu moet ik toegeven dat ik tot nu toe stress redelijk heb kunnen vermijden, maar volgens mij kan ik dat ook wel aan zonder siggies. Allen Carr is een held .

Alle valeriaan, anti-zenuwthee en melk met anijsblokjes ten spijt heb ik vannacht weer niet of nauwelijks geslapen en had ik de raarst mogelijke gedachten en half-dromen. Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee waarom ik niet kan slapen, want zenuwachtig ben ik niet. Carr wijt het aan een te veel aan energie, veroorzaakt door het feit dat meer zuurstof je organen bereikt, maar ik betwijfel of mij dat nu al zou kunnen overkomen. Zo snel is alle koolmonoxide toch niet uit je lichaam?

Het "werkende deel" van dag twee zit er ook al weer bijna op en afgezien van de moeheid heb ik nauwelijks ergens last van. De vorige keer waren dag 2 en 3 echt het allerzwaarst en daar merk ik nu geen ene bal van. Iets wil me, elke keer dat mijn gedachten even stil staan, richting het rookbalkon duwen, maar het wordt nauwelijks meer vergezeld door de buikgevoelens die ik gisteren had. Dit zou aan Allen Carrs boek kunnen liggen, maar ook aan de Valeriaan die ik drie maal daags trouw inneem. Ook heb ik gisteren en vandaag liters water gedronken, wat vast ook helpt tegen een leeg gevoel .

Ik merk trouwens dat het best goed is dat ik elke avond tot en met zaterdag helemaal volgepland heb met leuke activiteiten. Naarmate de avond vorderde kreeg ik gisteren steeds meer zin in sigaretten, en ook vanochtend was het bijzonder raar om niets te roken bij mijn eerste kopje koffie. Vanavond ga ik met Edith naar Das Leben der Anderen. Wel grappig, bij de gedachten aan het lopen naar de fietsenmaker stak meneer het nicotinemonster net enorm zijn kop op. Pech gehad ouwe rups .

Update Ik zal hier geen recensie van maken, maar Das Leben der Anderen is een absolute aanrader! Grappig en serieus tegelijkertijd, gaat dat zien! Wat werd er trouwens veel gerookt in 1984 zeg . Eerlijk gezegd vond ik het zelfs fijner om ex-roker, dan om roker te zijn in de bioscoop. Als roker had ik halverwege de film vaak al weer zin in een sigaret en wipte ik ongeduldig op mijn stoel. Als niet-roker wip ik nog steeds ongeduldig, kan ik vanwege mijn wattenkop de film niet heel goed volgen, maar kan ik in ieder geval de zin in een sigaret redelijk snel de kop indrukken en hoef ik me geen zorgen te maken over de lengte van de film. En u merkt al wat het grootste nadeel van stoppen met roken is: ik kan er niet over ophouden. Alles moet over dat verdomde roken gaan, yak yak yak yak. Ik moet momenteel een verschrikkelijk saaie gesprekspartner zijn, maar gelukkig waren m'n gesprekspartners op het ergste voorbereid. Als praten over stoppen het grootste probleem is, valt het reuze mee

Zo, en nu begint het dagboekbloggen. Ik zal niet vaker dan één keer per dag bloggen, wees maar niet bang, maar het kan zijn dat ik meerdere keren per dag het blogje aanpas.

Na mijn laatste sigaret (om 22:1 ben ik eerst flink mijn tanden gaan poetsen en toen begonnen aan het stoppen-met-roken-dagboekje van Allen Carr. In eerste instantie door mijn geliefde collega's gekocht als steun voor na het stoppen d.m.v. het gewone boek, blijkt het achteraf dezelfde inhoud als het boek te bevatten, maar in 365 korte, hapklare brokken; op pagina 365 mag je dan ook pas stoppen. Het bleek niet alleen een prima samenvatting van het boek te zijn, maar ook mijn laatste twijfels weg te nemen. Dacht ik. Want de nacht was, alhoewel niet echt zwaar, wel heel lang. Waarom ik niet kon slapen weet ik niet, maar ik zweette wel als een hond en kon maar niet ontspannen. Ontwenningsverschijnselen kunnen het niet zijn geweest, je slaapt immers elke nacht zonder te roken. Uiteindelijk ben ik maar om 8:15 opgestaan, heb koffie gezet, me gedoucht, het blogje van Wipi voorbereid en ben richting de UvA gelopen.

Dat het vandaag fantastisch weer is helpt enorm! Ik ben ontzettend vrolijk! M'n achterband is lek, dus ik moest door het heerlijke zonnetje naar m'n werk lopen, eindelijk goed de uitlaatgassen van de auto's ruikend in plaats van die vieze rook en kan me heerlijk storen aan alles en iedereen die/dat lawaai maakt. Raar hoor, vrolijk zijn en lichtgeraakt tegelijkertijd . Ook op mijn werk was ik aanvankelijk wat snel afgeleid, totdat ik de deur dichtdeed en Gadi niet meer hoorde.

Ik zat achter m'n bureau en wist dat ik niet naar buiten hoefde om me eerst wat moed in te roken. Natuurlijk wilde een deel van me dat wel (mijn linkerhelft om precies te zijn, die dan heel kort even een tikje geeft), maar dan keek ik even naar mijn buik, alsof ik de worm zag schoppen, glimlachte naar hem, schudde mijn hoofd, en ging weer aan het werk. Nu ik dit schrijf is het vier uur, ben ik net heerlijk buiten geweest voor een ijsje op een terrasje, en heb ik nog steeds geen trek in sigaretten. Ik ben wat moe, kijk wat dwaas uit m'n ogen en voel wat kleine, korte scheutjes in mijn linkerbuikhelft. Als de rest van de week zo goed loopt, dan is deze stoppoging oneindig veel makkelijker dan de vorige! Vanavond gaat Jocelyne me lekker bezig houden in Diemen, zodat ik geen kans krijg om te kniezen!

Update

Jocelyne kwam met een geniaal plan om mij een avondje bezig te houden en tegelijkertijd goed te maken dat we op onze verjaardagen niet getrakteerd hebben: taarten bakken! We hebben zowel een chocoladenperentaart als een gewone chocoladetaart gemaakt en Jocelyne neemt ze morgen mee voor bij de koffie!

Ik voel dat ik vanavond al wat meer last heb. Ik neem niet zoveel op geloof ik, maar dat kan ook met het weinige slapen van gisteren te maken hebben. Vooral toen ik net achter mijn bureau thuis ging zitten en een glaasje anti-zenuwenthee aan mijn lippen zette greep mijn linkerhand automatisch in de rondte voor een aansteker. Toch ben ik zeker niet "aan het lijden" en valt het me tot nu tot heel erg mee.

Zo, ik ben gestopt! Ik heb mijn laatste sigaret in mijn mond gestoken, aandachtig eraan gelurkt en hem halverwege uitgemaakt en weggegooid, inclusief asbak, rondslingerende sigaretjes en vloei.

Mooie quote (voor mezelf): “Zie het hele stoppen als een opwindend spel. Zie dat nicotinemonstertje als een soort worm in uw maag. U moet hem drie weken uithongeren terwijl hij in leven wil blijven en met alle mogelijke slimmigheidjes probeert of hij u zo gek kan krijgen om een sigaret op te steken[...] Met iedere verleiding die u weerstaat, heeft u de vijand weer een dodelijke slag toegebracht.[...] Wat u ook doet, de gedachte aan roken moet u niet proberen te negeren.[...] Het is net zoiets als niet kunnen slapen. Hoe bezorgder je bent, hoe moeilijker het wordt.”

Tja, wat zal ik ervan zeggen. Hoera! Het gevecht zal zo wel beginnen en baschie gaat de strijd aan! Nooit meer roken! Wat ik de komende tijd ook ga doen, ik ga me erop verheugen nooit meer te hoeven roken!