Bobby was vroeger een echte waakpoes, maar vanwege wat verwijfde trekjes in zijn roemruchte verleden wordt hij ook wel Baby genoemd. Ook al hield hij, toen hij nog voor man doorging, met veel bombarie schavuiten, schobbejakken en schorem buiten het erf van een groot oud huis, na het gevecht liep hij altijd vol kleerscheuren het huis binnen en begroette zijn baasje alsof het opstootje hem al gecastreerd had: Met een zielig hoog miauwtje.

Daadwerkelijk ontmand en inmiddels wonend op de tweede verdieping van een grachtenhuis is zijn miauw nog even hoog en is hij nog steeds niet al te goeie vriendjes met binnendringers. Mij werd aangeraden hem vooral niet te aaien. De enige die dat heeft overleefd schijnt zijn bazin zelf te zijn en zij vond het nog veel te vroeg voor mij om te sterven. Ik kan haar daar trouwens geen ongelijk in geven. Vanochtend was het zover. Droogvoer aanvullen, water verversen, drollen uit de zeolietenbak halen, balkondeuren even open en met een sigaretje en een kopje koffie van de Amstel genieten. Meneer schijnt ook af en toe wat gras van het balkon te eten, dus om hem wat ruimte te geven ben ik op de bank gaan zitten. In plaats van dat hij gehoor gaf aan dit ruime gebaar, sprong hij direct naast me, gaf me een kopje, liet zich aaien en spon tevreden. Daar sta je dan met je stoere verhalen. Zou hij eindelijk zijn gelijke hebben gevonden?

Update
Zo, het avontuur is weer afgelopen. Bobbie heeft zijn baasje weer en ik mijn rust . Maar ik mag eigenlijk niet klagen. Het was een welkome afwisseling: Het is best lekker om eens te ontsnappen aan dat kleine kamertje en te zitten in een grote ruimte met prachtig plafondrelief, op een ligfauteuil, flink veel kunst aan de muur, een kast klassieke muziek, twee enorme boekenkasten, de Groene Amsterdammer en de Opzij, een balkon, zelfsamengestelde kruidenthee en laatst, maar zeker niet minst, een aaibare poes. Ik zal het dus weer even zonder moeten doen .

Vrouwen zijn alwetende wezens, zeker als ze samenspannen! Het plan om ze uit te wonen werd compleet genegeerd en in plaats daarvan werden we ingemaakt! Niets ontgaat ze, ze weten alles! Zijn Menno en ik druk vakjes aan het tellen, liggen al twee slanke vrouwenvingertjes op de juiste kleurtjes aan weerszijden van onze uitgangspositie. Heb je de vraag half voorgelezen, krijg je het antwoord al in je gezicht geduwd. Liggen ze wat te ver voor, schenken ze hun glas nog eens extra vol, alsof ze willen zeggen "kijk, zonder nadenken!". En je voelt al aan je klompen aan dat je een vraag eindelijk goed gaat hebben op het lachje dat voorafgaat aan de vraag. Ik was al helemaal voor gemengde sporten (douchen!), maar nu snap ik ook waarom het bij trivial pursuit zin heeft (douchen!?). Ik wil namelijk ook wel eens weten hoe een overwinning smaakt! 2-0 voor de dames !

Nu ik bewezen heb dat ik een parkiet in leven kan houden (al stierf hij een paar maanden later, maar laat ik me dat maar niet aanrekenen), mag ik een weekje op een poes passen. Vreemd. Ergens schijn ik iets betrouwbaars uit te stralen. Ik heb hiervoor namelijk een luitspelende jongeheer verslagen die in dezelfde tijdspanne ook aanwezig is. Zelf zou ik namelijk mijn geliefde dier veel eerder toevertrouwen aan iemand die een archaisch muziekinstrument bespeelt, dan aan iemand die liever bier drinkt dan rondjes rent. Vast goeie karma .

Ik heb ervaring met goudvissen, dwerghamsters, honden, kanaries, kwartels, konijnen en parkieten, maar een kat is toch weer een heel ander beestje. Al die andere beesten hebben immers geen kattenbak. Wat ik begreep van het verhaal van mijn onderonderbuurvrouw, hoef ik hem of haar (ik zal het navragen) alleen maar eten, water en zeolieten te geven en mag ik van haar tv en haar dagboeken gebruik maken. Maar of dat een vriendelijk gebaar was, of een vriendelijk verzoek om quality time door te brengen met het anders zo eenzame poezenbeest, werd mij niet duidelijk. Hoe eenzaam zijn Amsterdamse grachtenpandpoezen? Het schuchtere beest oppakken en meenemen naar mijn eigen kamer zit er vast niet in, en het is ookal geen mooie zomer om de tijd op haar balkon door te brengen. Achja, misschien heeft het wel iets rustgevends, een boekje lezen met een poes op schoot. Maar dan moet het beest natuurlijk wel meewerken. Verwacht iig een boel suffe poezenfoto's .

Eerst had men de LP, maar een platenspeler hing je niet om je nek en je ging er ook al niet mee in de trein zitten. De walkman bracht de muziek die jij wilde horen in de trein via bandjes en de muziekliefhebber had onderweg een tiental tapes in z'n rugzak. Later kwamen de CD's, minidiscs en DCC tapes, maar op de trillingsgevoelige, veel te grote CD-spelers die ook MP3-CD's afspelen na waren er geen uitbreidbare MP3-spelers.

Met computers en IPods die je gehele muziekcollectie op één apparaat kunnen opslaan is het tijdperk van de geluidsdragers helemaal voorbij. Natuurlijk zijn er nog mensen die nostalgisch compacte schijven kopen om die in hun stereo te stoppen, terwijl ze verrukt kijken naar het hoesje dat bewijst dat ze een halve euro hebben bijgedragen aan het inkomen van de uitvoerende artiesten, maar die zullen ook gauw verdwijnen.

Mijn muziekcollectie is inmiddels de vijftig gigabyte gepasseerd, maar ik kan helaas geen MP3 speler betalen die zelfs maar een acceptabele fractie hiervan kan herbergen. Enter mijn huidige aankoop, de van een welluidende naam voorziene Apacer Audio Steno AU231, die mij weer in het tijdperk van de geluidsdrager terug brengt! Een niet al te klein, degelijk gebouwd en IPods design stelend spelertje dat standaard tussen de nul en de één gigabyte aan geheugen aan boord heeft en een sleuf bezit waar SD-geheugenkaartjes ingestoken kunnen worden. Met tien euro per gigabyte maar ietsje duurder dan een 30GB Ipod, al is hij natuurlijk een stuk minder gebruiksvriendelijk en sjiek .

Bijkomend voordeel is dat mijn USB 1.1 camera werkt met SD-kaartjes en ik de laatste tijd mijn SD-kaartjes veel gebruik voor snelle gegevensoverdracht tussen thuis, waar ik een interne geheugenkaartlezer heb, en m'n werk, waar ik de beschikking over een externe geheugenkaartlezer heb, zodat ik mijn geheugenkaartjes ook in laptops en presentatiepc's kan gebruiken. Laat de AU231 nu ook één van de kleinste USB2 SD kaartlezers op de markt zijn! Ideaal voor op vakanties dus. Met inmiddels 3GB aan kaartjes in huis, en 1GB onboard, heb ik dus voor een paar tientjes een superkleine geheugenkaartlezer en een 4GB MP3-speler die uitbreidbaar is tot meer, terwijl ik onderweg altijd nog de keuze kan maken om muziek in te leveren voor fotoöpslagruimte (sp?). Grootste nadeel is wel dat hij alleen het nummer, niet de titel noch het album, van het liedje laat zien en dat je niet tussen albums kunt switchen. Maar voor die paar tientjes mag ik zeker niet klagen!

Ferry Heijne had het zwaar vrijdag. Roos trouwens ook. Manifesto en z'n publiek zijn niet ideaal voor de rustigere liedjes, dan kun je elkaar immers verstaan en dat lult toch een stuk prettiger. En aangezien de Kift je verder maar weinig ruimte laat om te lullen, moet je die kans natuurlijk met beide lippen aangrijpen. Ferry's embouchure was ook niet helemaal optimaal vertelde hij, maar dat begrijpt natuurlijk geen hond. Gelukkig was er een ondergetekende wijsneus die hem kon helpen door hard "lipspanning" te roepen. Niet de juiste vertaling wellicht, maar hij gebruikte het woord zelf ook niet goed en bedoelde ongeveer dat geloof ik. Hij nam het dan ook graag over.

Na het concert stond ik nog even buiten, een sigaretje met Rini, de onbaatzuchtige chauffeuritaan en concertgenoot van de avond, te roken. Roos liep langs. Ik zeg "Roos, verkopen jullie nog CD's vandaag?", want bij Paradiso gisteren verkochten ze er geen volgens jeran. Ze zegt "Ja hoor! Binnen!". Ik was eigenlijk ook benieuwd of ze ook op het Candea college heeft gezeten, ze komt immers uit Duiven. Dat antwoordde ze bevestigend, al had ze er maar 2 jaar gezeten, de jaren ervoor in Zevenaar. "Op het Liemers dus?" vroeg ik, ook dat bevestigde ze. Meteen maar een CDtje voor jeran gescoord en toen ik zag hoe goedkoop ze waren, gelijk ook één voor mezelf. Nu maar hopen dat Roosbeef heeeel beroemd wordt, dan kan ik opscheppen dat ik bij haar op school heb gezeten (al is ze dan 9 jaar jonger dan ik) .