Alleen naar Siena afgereisd en meteen wordt duidelijk dat Siena lang niet zo toeristisch als Florence is. Het station ligt op 2 km afstand van het centrum, alles is opengebroken en niets wijst erop hoe je naar dat centrum zal moeten komen. Niemand trouwens ook niet . Uiteindelijk maar gewoon achter de Italianen aangewaggeld, geeft altijd het beste resultaat. Siena is echt een geniale stad. Mooi, net buiten het centrum redelijk rustig en super gelijkvormig. Alles lijkt hier bij elkaar te horen. Om de een of andere reden schijn ik altijd te moeten klimmen, hopend op een mooi uitzichtpunt en dat was me dit keer ook weer gelukt. Zittend in een hoog parkje naast een Engelse meneer die een prachtige tekening aan het maken was van hetzelfde tafereel dat ik mocht aanschouwen en wiens vriendin, later bleek, een mooie Italiaanse studente uitlegde dat ze toch echt een onvoldoende had. Sorry schoonheid.

Met de schoonheid zit het trouwens wel goed. Was Genua vooral het land van de billen, ben ik toch weer helemaal borstenman sinds de temperatuur boven de 30 graden is. Halleluja! God was niet zozeer een intelligent ontwerper, als wel een bijzonder kapabele beeldhouwer met oog voor vrouwelijk schoon. Mocht ik mijn rib kunnen terugkrijgen, Hij mocht hem houden! En waar komt gods creatie beter tot z'n recht, dan bij het volkje dat in de rennaissance volgens mij het meeste geld van allemaal heeft stukgeslagen om de Heer te eren. Wat een belachelijke overdaad! Als Hij groot is, snapt hij ook wel na het eerste gouden poortje of het eerste schilderijtje dat het jullie menens is, die Duomo is echt te veel mensen. Ooit van het gouden kalf gehoord? Maar goed, het is allemaal even indrukwekkend en even prachtig en dat geloof in het hoge levert in elk geval mooi cultuurgoed op, al was het vast ten koste van wat arme stumpers die het echte werk moesten doen.

En ik wilde ook het hoge opzoeken. Een of andere enge hoge boog vlak naast de Duoma ("panorama"). Ik heb niet gauw hoogtevrees, maar de eerste 5 minuten liep ik er met knikkende knieen rond. Het volgende uur (!!) heb ik er vrijwel in mijn eentje kunnen zitten, uitkijkend over de prachtige stad, verbrandend in de zon.

Van Siena naar Firenze gaat maar 1 trein per uur na zessen. Toeristische, grote stad? De trein natuurlijk op 2 minuten na gemist, met een prachtige eindsprint bij 35 graden, dus had ik netjes 58 minuten om m'n kleren te laten drogen. De drie boerensoepen van Florence geproefd (niet echt aan te raden overigens), en een Fiorentijnse (??) interpretatie van een goulash (wel aan te raden), om vervolgens eindelijk eens vroeg naar bed te gaan. Dacht ik. In m'n hotel werd mooie muziek gedraaid, zelfgemaakte limoncello werd uitgedeeld en de bank zat veel te lekker. Weer niet voor enen erin.

Dan natuurlijk de trein naar Venetie. Ik had online natuurlijk weer het verkeerde kaartje geboekt, vanaf het verkeerde station. Maar mij krijgen de Italianen niet meer stuk, dus ik was al een half uur te vroeg op het station met genoeg tijd om de trein in te halen. Een vriendelijke Indiase jongen die beter Italiaans dan Engels sprak probeerde een praatje aan te knopen in m'n coupé, wat meer leek op een gesprek met een geestelijk gehandicapte, maar dat wel zo z'n charme had. Dit leidde er uiteindelijk toe dat ik geleerd heb dat het leven niets waard is zonder vriendin. En bedankt meneer de Indiaan, wat een prachtige inleiding tot de stad van de liefde.

Is 34 a 35 graden warm in Florence, in Venetie is diezelfde temperatuur niet te harden! Het is daar in het noorden tussen al het water natuurlijk veel vochtiger, het feit dat de waterbus overdekt is en voller is dan een potje met pieren helpt ook niet echt mee. Gelijk douchen dus bij Hotel Doni zonder airco. Handdoek niet nodig, je bent voor en na het drogen net zo nat. Maar goed, Bas laat zich niet kennen en strompelt bezweet het hele eiland tegen de klok in af op zoek naar verkoeling. Het warme weer jaagt alle verstandige mensen weg, dus het is hier nog best druk, maar in de buitenwijken waar vrijwel alleen lokalen rondrennen is het goed te doen. Tja, hoe omschrijf je venetie zonder superlatieven te gebruiken? Zal ik dan maar zeggen dat het in elk geval de mooiste stad is die ik ooit heb gezien? Echt niet vanwege alle kerkjes en kathedralen, die overdaad komt je na een tijdje eerlijk gezegd zelfs een beetje de strot uit, nee vanwege de woningbouw, de kleine steegjes en pleintjes, de kleuren, de ramen, de kanalen. Wel word ik ontzettend ongelukkig van het navigeren hier. Geen kaart is gedetailleerd genoeg om alle straatjes en steegjes te bevatten, straatnamen hebben 4 of 5 woorden en het is at random onder welk woord ze in de lijst achterin staan. Wat dacht je van een straat die S. bla bla heet op het bordje en die je onder Santo, niet S. noch San, noch bla moet opzoeken. Aaaaargh. Ik heb zelfs 3 kaarten van de stad en geen van allen geeft dezelfde straten of pleinen weer. Echt ideaal.

Venetie is WEL een stad van buitenzitten en terrasjes. Tuurlijk hebben Florence, Genua en Siena terrasjes, maar vaak maar een tafeltje of 4, honderden meters van elkaar. De venetianen bouwen terrasjes waar je nodig hebt. Bankjes, die zouden ze meer moeten bouwen. Plaatsen waar je kunt zitten zonder je handen in de hondenpis (tja) te plaatsen, of waar je je blauw moet betalen. Het eerste bankje in de schaduw dat ik vond dus gelijk genomen, net als een olijke lokale die me wat handige tips voor de volgende dag gaf. Tip 1 was gelijk een goeie, koop een waterbuskaart voor 48 uur en ga wat rondvaren. Eerst over het kanaal 's avonds, en later naar de eilandjes in de buurt. Direct lijn 1 richting Lido gepakt, en anderhalf uur met een stel Canadese dames over rare Ierse dansjes, Vancouver en mijn favoriete Canadese kok Rob Feenie gesproken. Topavondje en eindelijk wel vroeg naar bed, helaas zonder de Canadesen, maar dat was ook een beetje m'n eigen schuld .

Poe, we zijn alweer bij vandaag. Eilandendag. Vier uur lang rondvaren en rondwandelen tussen de eilandjes Murano, Purano en Triporte (ofzo). De eerste is mwoah, de tweede is Marken on steroids en een aanrader voor iedereen die z'n camera eens flink de kost wil geven (:nocheer en de laatste is een plaats voor een soort op de PC Hooft shoppende kampers. Niets te doen, moving on.

Op aanraden van Daniele nog even naar het Gugenheim gevaren, alwaar ik me blauw heb gelachen. Een prachtige tentoonstelling van twee mannen die blijkbaar allebei into stellages en vochtige goedjes zijn. De een met als liefhebberij boter en honing, de ander met als specialisme "vaseline". Ja, "vaseline". In een van de filmpjes hangt meneer naakt in een soort klimmersharnas boven een soort badkuip met vaseline, hijst zichzelf naar beneden en stopt, jawel, zijn neus, ogen, oren, anus, penis en alle lichaamsopeningen die ik verder nog vergeten ben dicht, om zich zo af te sluiten "als een soort explosief vat". En dat is dan niet eens het grappige. Het grappige is hoe mensen serieus dit soort belachelijke onzin kunnen beschrijven als een "metafoor" voor vanalles en nog wat. Geniaal! Het Gugenheim is verder niet heel groot, bevat wat werken van grote, moderne kunstenaars die ik grotendeels onooglijk vind en volgens mij vaak niet echt het grote werk van de bekende kunstenaars zijn, maar ik kan me vergissen.

Morgen hoop ik rond 16:00 aan te komen in Milan. Ik ga geen moeite doen om Milan verder te ontdekken, maar ga eens kijken of ik me door de bureaucratische molen van de Lost and Found kan slaan. Hopelijk ben ik dan zo net voor middernacht in Amsterdam, om de volgende dag na een snel wasje om 17:00 uur naar Hamburg te vertrekken. Avanti!

Vrijdagavond nog even in stijl afscheid genomen van Genua met Daniele. Heerlijk een lasagnette met hertenvlees gegeten en een gestoomde eendenborstfilet in rodewijnsaus met puree en rucola. Perfect klein restaurantje in een heel rustige uithoek. Zo mooi ga ik ze niet meer vinden in het veel te toeristische Florence ben ik bang.

Gisteren rond drie uur aangekomen in Florence en meteen al verdwaald, suf, want m'n hotel is maar 300 meter van het station verwijderd. Ik dacht dat ik niet opgewassen zou zijn tegen gemiddeld 34 graden, maar het valt me nog wel mee. Ik zweet niet zo veel als verwacht, maar echt nadenken lukt niet meer en onthouden al helemaal niet. Verwacht dus geen moeilijke namen van interessante gebouwen die ik gezien heb, ik weet ze echt niet meer. Je leert je gewoon zo min mogelijk druk te maken en zo langzaam mogelijk te bewegen. De zon lijkt hier haast wel het kleine jongetje met de loep die op mieren jaagt: in de schaduw stikt het van de mensen, maar waar de zon de bodem haalt, lijkt de straat haast leeggegumd. Ik weet dat ik hier in het hart van de Italiaanse cultuur ben, dat het hier stikt van de beste musea ter wereld en dat ik hier de meest prachtige gebouwen van binnen kan zien, maar het kan me eerlijk gezegd maar weinig schelen. Met dit weer wil je niet twee uur in de rij in de volle zon staan. Met dit weer denk je sowieso niet aan de grote meesters. Schilderen wso. Ijsjes wil ik, en ijskoud water of bier. Schaduw, mooie dames en een licht briesje. Af en toe een mooi gebouw, een leuk steegje of een terrasje waar ze je niet proberen uit te zuigen.

Dus sjok ik rustig door de straten van Florence, haast te loom om onder de indruk te raken van het vele moois dat ze hier honderden jaren geleden gebouwd hebben. Ik heb de kaart haast elke tien meter nodig, en dan nog neem ik de verkeerde afslagen, dus ik heb dat ook maar opgegeven en loop meestal in "general directions", blij als ik toevallig wat leuks tegenkom. Het helpt vast ook niet dat ik gisteren pas om vier uur ging slapen trouwens. Pascal, de zwitserse postdoc en z'n reisgezellin, een wiskundige Oostenrijkse die tegenwoordig in Zweden woont belden of ik mee wilde eten en dat liep een beetje uit de hand . Op je slippers in een hippe Italiaanse disco grappe drinken, 't is weer eens wat anders .

Vandaag dus vooral rondgekuierd, en aan het begin zelfs heel actief een soort van heuvel beklommen om een mooi uitzicht vanaf de overkant van de rivier te hebben. Een beetje dom om je zo in te spannen met dit weer om 12 uur 's middags, maar gelukkig had ik m'n pet bij me. San Miniato al Monte heette het stokoude kerkje waarop ik lekker in de schaduw op een koele, marmeren verhoging tegen de muur kon liggen om af en toe, als ik mijn ogen open deed, de stad van een afstand te aanschouwen zonder een luidruchtige Amerikaan te hoeven horen. Heerlijk. Ik verveel me trouwens geen moment hoor, daarvoor werken mijn hersenen te langzaam . Onthaasten noemen ze het geloof ik.

Morgen misschien naar Siena met Pascal. We zullen zien. Vanavond maak ik het in elk geval niet meer zo laat . Het hotel is trouwens een echte aanrader! Gratis espresso, supergoedkope bar, leuke mensen achter de receptie, meerdere grote boekenkasten met een boekenruilsysteem, leuke kamer met airco, een prima badkamer en vooral een fantastische lokatie. Ik mag dan misschien weinig enthousiast klinken in dit blogje, de "rough guide" die dit hotel noemde was veel te negatief. Het valt me trouwens op dat de rough guide sowieso een beetje sjacherijnig schrijft over Florence. Misschien dat de schrijver het gewoon ook veel te warm had.

Zo, het weekje Genua zit er al weer bijna op. Ik skip de laatste paar uurtjes van de conferentie om even lekker te relaxen en een blogje te schrijven. Weg van al die luidruchtige fysici . De eerste blog beloofde geloof ik weinig goeds, maar het is allemaal goedgekomen. Het enige dat me nog steeds echt irriteert zijn de slechte kutcomputers hier (aaargh, klote Italiaanse taalinstellingen / windows / internet explorer, hoe kan iemand browsen zonder tabs!! / muis met vastgeroest balletje, een 17" tft met 1280x1024 op 1024x768 draaien, bah )

Maar goed, we moeten typen met de keyboards die we hebben en de internetdame in de doorschijnende blouse maakt veel goed. Eerst de vervelende dingen uit de weg helpen voor de euforie losbarst. De conferentie dan maar. Statistische fysica is saai. Dodelijk saai. En onbegrijpelijk. Moeilijk. Suf. Vervelend. Zeker in praatjesvorm. En vooral de meer theoretische praatjes. Ow, en de posters, soms gewoon complete artikelen met dubbelzijdig tape tegen een posterbord aangekwakt. Hoeveel theorema's kun je op een formuletje loslaten? Who cares dat glasses traag zijn en een raar kinkje in de staart van de distributie. Bah, bah, bah, bah, bah. Okay, er zat 1 leuk praatje bij, misschien zelfs 2, nou vooruit, 3, maar het grootste deel heb ik met freecellen op m'n telefoon doorgebracht. Heb ik dan niets wetenschappelijks gedaan? Jawel, ik heb genetwerkt. Goed hè Elske?

Zo heb ik de groep die mijn artikel voor m'n neus heeft weggekaapt ontmoet. Francesco Sciortino heet de prof., en het is eigenlijk best een aardige meneer. Slim ook, en vast heel nuttig voor m'n verdere onderzoek. Z'n PhD is daarnaast ook nog erg appetijtelijk en ze vroeg me wanneer ik langs zou komen als gast te Rome, dus daar zeg ik dan ook maar geen nee tegen. Bechhoefer, de eerste auteur van het model waarop m'n laatste artikel gebaseerd is heb ik nog even een copij van m'n draft onder z'n neus kunnen duwen en meneer Bray heeft me verzekerd dat de experimentalisten inderdaad zijn paper verkeerd geinterpretteerd hadden. Dan nog wat tips gekregen van Kurt Kremer, dus wetenschappelijk zit ik wel goed. Persoonlijk trouwens ook wel. Ik ben veel opgetrokken met Daniele, een vriend van Francesco en via een hotelgenoot ben ik twee kerels uit Lausanne tegengekomen, waarvan er een momenteel postdoct in Chilie en waarvan de ander zo sprekend op Willem Pieter lijkt dat ik Wipi niet heb hoeven missen deze week. Naarmate de week vorderde groeide de groep en gisteren zat ik met 3 Chilenen, 2 Fransen en 2 Zwitsers aan tafel.

Eigenlijk elke avond begon met een geniaal fenomeen dat direct in Nederland ingevoerd moet worden. Okay, bier is duur. 4 a 5 euro voor 0.4 tot 0.5 liter, maar je betaalt niet alleen voor het gerstenat. Je betaalt voor de aperetivos (ofzo), een schaal vol olijven, chips, taco's, kaas, worst, pizza's, broodjes, torta's en andere snacks. Drink drie biertjes en je hebt èn geen dorst, èn geen honger meer. Er zijn dan ook hele groepen participanten die op deze manier aan hun calorieën zijn gekomen. Zelf ben ik meestal na 1 a 2 biertjes een restaurant ingedoken voor een anti pasto en een primo (en wijn natuurlijk). Zo heb ik kunnen genieten van allerlei rare inktvis- en oktopusgerechten, soep met mosselen en schelpen, streppe (een soort pasta) met pesto en visjes. Ow en ik heb net het meest geniale purechocoladeijs ooit op van een gelaterie .

Het weer is ook zo'n goeie om over te bloggen als het in Nederland regent. Wat dacht u van 27 graden en een strakblauwe lucht? Fijn he . De stad is eigenlijk niet zo mooi 's avonds en ook een beetje onguur, maar overdag en vooral 's ochtends in het ochtendlicht is de stad prachtig! Supersmalle steegjes van 1.5 a 2 meter breed met gebouwen van 4 tot 8 verdiepingen hoog uitlopend op de meest mooie pleintjes met kleine kerkjes. Veel kerken en gebouwen zijn zodanig beschilderd dat het lijkt alsof ze gemaakt zijn van marmer of grote stenen en de beschikking hebben over allerlei frutseltjes rondom de ramen. Is er een rij zonder vensters, dan tekenen ze het er gewoon bij. Kitsch, maar wel grappig. Helaas zijn veel van de gebouwen overdag gesloten (een soort siesta?), dus ik heb niet al te veel kerkjes van binnen gezien.

Over het weer gesproken. Morgen is het 34, overmorgen 37 graden in Florence en ik vertrek om 11 uur. Toch wel handig dat je in Italië je kaartjes met je creditkaart via het internet kunt bestellen. De in Chili postdoccende Zwitser, Pascal, vertrekt vanavond al en als het goed uitkomt heb ik in elk geval één avond gezelschap in Florence (hij heeft geen telefoon).

Maar het meest indrukwekkende in Italië zijn toch wel de vrouwen. Mama mia! Donker, slank en zeer goed gekleed (lees luchtig ). Ennuh, ik ben meer een borsten- dan een billenman, maar in Italie ben ik toch mijn mening aan het herzien, wow . Ow en Edith, als je nog een prachtig pakje met rokje in jouw maat zoekt, kom dan hier shoppen; de microfoondames op de conferentie waren af en toe zo mooi ingepakt dat ik spontaan vergat te freecellen. Goed, het is al warm genoeg hier en er is geen koude douche in de buurt, dus ik zal het kort houden: WOEF!

Groeten vanuit een zonnig Genua! Vandaag is een prachtige dag, waarin nog helemaal niets is misgegaan . Dat was zondag wel anders. Eerst vergat ik m'n posterbuis, zodat ik nog snel even op en neer van het metrostation naar huis moest en daarmee was ik natuurlijk te laat voor m'n metro. Niet getreurd, want bij aankomst had ik nog 1.5 uur, tijd zat (dacht ik). Al netjes ingechecked hoefde ik alleen nog maar m'n bagage af te leveren, maar ja, juli he, dus stervens druk. En niet alleen druk, een of andere dikke debiel voor me hield de bagagemadam zeker twintig minuten aan de praat. Blijven lachen Bas, je hebt tijd zat. Tot mevrouw aan de balie riep dat ik nu wel moest gaan rennen, want anders haalde ik mijn boardingtijd niet. "U zit niet gunstig meneer, gate B22 is helemaal aan de andere kant". 50 minuten voor de tijd al boarden, hoor ik u denken. Dat dacht de KLM schijnbaar ook, en dus lieten ze het boarden 25 minuten te laat beginnen. Voor niets gerend, maar daarmee was ik in elk geval wel op tijd.

Het voordeel van zo'n bus naar je vliegtuig, de reden van het vroege boarden, is dat je het vliegtuig eens mooi van dichtbij kunt bekijken. 't Was prachtig weer en ik heb tonnen foto's van dat mini-fokkertje 100 gemaakt. Ik zat ver voorin, prachtig bij het raam, dus kon alles prima zien. Helaas heb ik Zwitserland door een wolkendek gemist, maar misschien heb ik op de terugweg meer geluk. Eenmaal op Milan deed zich een rare situatie voor. Allemaal echte "mannetjes" (gespierd, zonnebrilletje, hempjes aan, schaapachtig voor zich uitkijkend en maar kletsen) stonden om ons vliegtuig, en geen van hen "wilde de trap bevestigen" volgens de hoorbaar geergerde piloot. Er moest een zesde of zevende "mannetje" ingereden worden om de trap na een kwartiertje te bevestigen.

Op Milan kwam mijn koffer na ongeveer een drie kwartier netjes over de band rollen, mijn posterbuis deed er nog eens drie kwartier extra over. M'n biologische buurvrouw met geologische posterbuis van haar man die nog even op de conferentie in Schotland blijft, heeft haar bagage vermoedelijk nog steeds niet. Net als mijn hotelgenoot en m'n professor overigens. Met een bus werd ik naar het centraal station gebracht, maar aangezien ik geen idee had waar ik was of waar ik moest uitstappen sprak ik een olijke jonge, duits sprekende, Italiaans/zwitserse meid aan. Die tolkte netjes voor me en bracht me naar de ticketservice van het centraal station. Daar moest ik het echter zonder haar taalvaardigheden doen, dus bleek ik een ticket gereserveerd te hebben van een trein naar Genua die over 5 minuten zou vertrekken vanaf een voor mij onbekend perron in een trein met een voor mij onbekende eindbestemming. Weer rennen dus! Wagon 7, stoel 14 was aan het eind van de trein, dus verwacht een slanke, afgetrainde Bas bij terugkomst .

Milan centraal is een schoonheid vergeleken bij Genua centraal en ik moest naar Genua Brignole. M'n trein vertrok vanaf wat de woonkamer van de teenage mutant ninja turtles in de ondergrondse leek, maar dan versierd met alcoholisten. Die zou ik nog vaker aantreffen in de nauwe steegjes van Genua. Na wat rondvragen vond ik een leuke jonge dame die Engels genoeg kon om mij te verzekeren dat dit niet de metro was, maar een echte trein, die volgens de omroepen uitviel en de volgende had 15 minuten vertraging. Alles had geloof ik vertraging want het centrale omroepsysteem is geen moment stil geweest.

Op brignole had ik het zo gehad (het was inmiddels 19:40), dat ik maar een taxi genomen heb. De rit van m'n leven trouwens, door rood rijden en rechts inhalen zijn vermoedelijk de kleinste verbreken die hij tijdens mijn vervoer op z'n naam schreef. Volgens mij reed hij ook flink om, want op de kaart hoefde hij maar 1 rechte weg te volgen en ik kreeg de touristische route langs de zee. Maarja, hij had ongeveer 10 euro gezegd, dus dat moest wel kloppen natuurlijk . Aangekomen bij m'n hotel heb ik me opgefrist, enorm genoten van de airco, en toen ik genoeg afgekoeld was, op pad gegaan om een pizzatje te eten. Precies op dat moment kwam ik er achter dat m'n camera kwijt was. Vermoedelijk laten liggen in het vliegtuig (al zou ik zweren dat ik hem in mijn hand had voor vertrek), of gestolen. De lost&found mag ik vanmiddag nog bellen, en anders wordt het de interpolis.

Mijn hotel is dan misschien niet zo centraal gelegen, noch dichtbij het congrescentrum, dichtbij de zee en de promenade is het zeker! Aangezien ik maar geen leuk klein restaurantje kon vinden, zoals mij beloofd was door de hotelreceptie, ben ik toch maar eens gaan vragen waar de locals dan eten. Ik werd doorverwezen naar Bagni Italia, een redelijk grote eetgelegenheid met uitzicht op een zwembad en een verlicht zaalvoetbalveldje. Aldaar bestelde ik sphagetti alla vongole (schelpjes), vervolgens afrogati al whisky (roomijs met whisky) om te eindigen met een heerlijk glaasje grappa. Zo helemaal alleen eten is best saai, maar een praatje maken met het barpersoneel dat pas sinds kort Engels aan het leren is maakt veel goed.

Zo, genoeg gezeurd . Het is vakantie/werk/conferentie. Conferentie? Saai! Saaie en slechte praatjes met vooral veel te veel wiskunde en veel te veel verwachte voorkennis. Gelukkig zijn een aantal praatjes parallel, zodat je nog enigzins de kersen uit de stront kun plukken . Sommige sprekers zouden zich moeten aanmelden bij de CIA als terrorismebestrijder. Ik vertel je alles, als ik maar niet ooit nog eens naar hen hoef te luisteren. Aanvankelijk was ik ook redelijk alleen. Kende ik werkelijk niemand van de 1300? Gelukkig bleek in m'n hotel een Zwitserse jongen te verblijven die vorig jaar bij ons Molsim gevolgd heeft en waarmee ik tegenwoordig de bus neem. Ook kwam ik gisteren die vriend van Francesco tegen die laatst een praatje in A'dam gaf met z'n gebroken poot. We hebben al afgesproken onze vrije woensdag samen Genua onveilig te maken.

Op zoek naar een internetcafe kwam ik gisteren bij een pizzeria op de Piazza del Erbe terecht. Solo? Ja, sorry ober, solo. Ze zijn echt niet blij met je als je alleen reist en ook de locals die er graag hadden willen zitten keken me uiteindelijk met z’n achten weg. Gelukkig kwam de Zwitserse hotelgenoot Nicola met z’n twee collega’s uit Lausanne precies op dat moment ook een pizzatje zoeken op het terras. Van het internetten kwam niets meer en het werd zelfs gezellig .

Vanochtend werd ik ineens verliefd op Genua. In de ochtendzon is de oude stad net Alfama in Portugal, minus de huisvrouwen. Voor zevenen ‘s avonds is het er fantastisch toeven, erna voel ik me er eerlijk gezegd niet zo fijn, maar dat zal ook met het tuig op straat te maken hebben. Volgende keer dus een meer positievo blog, over het mooie, knusse Genua .

ps: gelieve m'n spelling voor lief te nemen. Ik had niet zoveel tijd vandaag. Ook plaatjes vanaf m'n telefoon krijg ik nog niet op de website, met de hete adem van hongere internetwolven in m'n nek.

Wat een overgang! Van een hele week vrijwel alleen maar leuke dingen doen, naar een hele week keihard bikkelen. Niet alleen het hele weekend, ook de avonden zat ik achter m'n beeldschermen op de UvA. Er moest een poster gemaakt worden voor een conferentie in Genua en daarvoor was data nodig; dat betekende keihard simuleren, maar helaas leverde dat zoveel interessante dingen op, dat het uiteindelijke postermaken uitgesteld werd tot donderdagmiddag drie uur. Elf uur de volgende ochtend lag hij bij de drukker. Ergens is het wel fijn om hard te hebben gewerkt voordat je op conferentie en vakantie mag. Je hebt haast het gevoel dat je het verdient hebt .

Maar goed. Morgenmiddag om een uurtje of half drie land ik op Milaan Malpensa, zoek ik een trein richting Genua en meld ik me bij de receptie van Hotel Hermitage. Van maandag tot vrijdag moet ik me dan zien bezig te houden op een conferentie over statistische natuurkunde, waarna ik nog een paar dagen voor mezelf heb. Met een grote rechthoek trek ik dan per trein van Genua via Florence en Venetië terug naar Milaan, om aldaar donderdag rond acht uur 's avonds terug naar Amsterdam te vliegen. Vrijdagmiddag vertrekt dan alweer m'n trein naar Hamburg, waar ik de Duitsers wederom ga lastigvallen.

Dit is m'n eerste keer in Italië, m'n eerste keer alleen naar een conferentie (nou ja, de baas gaat ook, maar die telt niet ) en de eerste keer dat ik in m'n eentje op vakantie ben (langer dan een dag ), dus spannend is het zeker! Ik vermoed dat ik nog ietsje vaker dan in Portugal een internetcafé die bier schenkt zal opzoeken, om leuke nerdinnen op te scharrelen en om m'n ervaringen van me af te pennen . Stay tuned dus, voor spannende avonturen in het land van de rijzende pizza! Ciao