21:30. Too hot for Telekids.
Ik kan maar moeilijk een enorme glimlach onderdrukken. Hier zie ik meisjes, van wie ik de oudste maximaal op dertien en de rest zo rond de tien schat, de halfnaakt dansende dames in de videoclips van rappers verbleken bij het billengeschud van deze kids. Ze waren ronduit geniaal, het publiek over de toeren. De ene helft vond het fantastisch en gierde het uit als één van de meiden weer iets deed waar Beyonce een puntje aan kan zuigen. De andere helft stond zich volgens mij in verontwaardiging af te vragen hoe het nu verder moet met deze kids, verdoemd, verdoemd zijn ze! Drie kleine Marokaanse jochies uit dezelfde leeftijdsgroep op de voorste rij keken compleet gebiologeerd toe. Prachtig!

Wat ik wel kan waarderen van de herfst zijn de prachtige kleuren tijdens zonsondergang. Helaas maakt mijn eenvoudige richt-en-drukcamera hier meestal niets van. Het ding is enorm ruisgevoelig en laat ook geen opslag in één of ander "raw"-formaat toe, zodat je nauwelijks kunt spelen met witbalans of contrast. Gelukkig heeft het apparaat wel de mogelijkheid om direct achter elkaar foto's te schieten bij verschillende belichtingen. Al schelen deze belichtingen maar een halve stop ofzo, toch kun je met Photoshop CS2 en z'n eerder besproken HDR module al redelijk wat extra kleurinformatie in je foto's brengen om er leuk mee te spelen. Wat resultaten vind je hier. Zoals je aan de overeenkomsten tussen de foto's ziet heb ik nog lang niet genoeg speelmateriaal gevonden. Zo gauw ik de mogelijkheid heb ga ik ook eens in de volle middagzon met deze nieuwe techniek aan de slag. Ik ben benieuwd!

Even gespeeld met Photomatix, een tooltje dat automatisch HDR foto's genereert en lokaal het contrast aanpast. Als je niet oppast krijg je hele onwerkelijke plaatjes. Deze twee foto's zijn bijvoorbeeld geschoten met een vrijwel witte lucht. Je kunt zelfs tegen de zon in schieten!

Soms doe ik echt mijn best om de boel na het opruimen netjes te houden. Obsessief probeer ik bij alles wat ik doe te onthouden waar het gebruikte vandaan kwam en beveel mezelf dat het daar dan ook weer terug moet. Ik krijg op die momenten verder nauwelijks iets gedaan, zie altijd wel iets dat nog opgeruimder kan en kom weer een uur te laat op mijn werk. De plantjes moesten nog water hebben, ik moest nog wat zakdoeken opvouwen (liefst gestreken) en mijn douchekop kon wat azijn gebruiken.

Hoe doen ze dat toch, die opgeruimde types? Had ik maar de beschikking over hun gave. Hebben zij een hersendeel dat continu in de gaten houdt waar ze mee bezig zijn? Iets dat tussen elke taak die de rest van de hersenen plannen even een opruimpauze inlast? Zo ja, dan weet ik wat ik dit jaar aan Sinterklaas ga vragen.

Zoals Geenstijl hun massale achterban in gang heeft gezet om meerdere internetpolls naar hun hand te zetten, zo heeft Steven Colbert, één van mijn favoriete komieken uit de Verenigde Staten, zijn kijkersschare aan het clicken gekregen om een Hongaarse brug over de Donau naar zichzelf te laten vernoemen, de Stephen Colbert híd. Bij het ingaan van z'n actie was Chuck Norris nog de gedoodverfde winnaar van de "benoem-de-brug"-actie, wat ze vast heeft doen besluiten deze rage in gang te zetten, maar na een week stond Colbert met zo'n zeventienmiljoen stemmen —Hongarije telt tienmiljoen inwoners— al flink vooraan. Omdat de Hongaarse overheid fraude wilde uitsluiten werd er een tweede stemronde georganiseerd, waarin Colbert wederom won met 93000 stemmen. Colbert had echter één probleem over het hoofd gezien: Hij moet vloeiend Hongaars spreken en dood zijn om in aanmerking te komen voor de naamgeving van de brug over de Donau. Niet getreurd, volgens de Amerikaanse ambassadeur Andras Simonyi van Hongarije, is aan beide eisen eenvoudig te voldoen. Ik hoop dat hij niet met de laatste eis begint .