Italianen kunnen heilige oorlogen starten over voedselbereiding. Moet er nou rode of witte wijn in de bolognese, moet je eerst de wijn of eerst de melk reduceren, moet de carbonara nog even op het vuur of is de hitte van de pasta genoeg om de eieren te stollen, als de Italianen er al niet uitkomen... Denk dan ook nooit dat u iets "typisch Italiaans" doet, al heeft een Italiaan het u geleerd. Zijn buurman zal u uitmaken voor culinair-barbaar en u verbouwereerd een ander recept dicteren die in uw ogen exact eender is, maar in zijn ogen een wereld van verschil maakt.

Spaghetti Bolognese lijkt veel meer op een stoofpotje, dan op een tomatensausje bij de pasta. Twee uur lang pancetta, gehakt, aromatische groenten, wijn en tomaten laten pruttelen in een zware braadpan, als dat niet herfst ademt, weet ik het ook niet meer. Toen ik gisteren op zoek ging naar een authentiek recept voor Spaghetti Bolognese, kwam ik Marcella Hazans boek Essentials of Classic Italian Cooking tegen. Helaas had niemand in Amsterdam hem, zelfs de kookboekenwinkel niet, dus heb ik hem maar besteld bij Amazon. Op zoek naar een bologneserecept van Hazans hand kwam ik erachter dat, waar wij in Nederland een instituut hebben die onze taal bewaakt, Italië een instituut heeft die de Italiaanse keuken bewaakt: L'Accademia Italiana della Cucina. Ze blijken ook mijn gezochte recept opgeschreven te hebben en ik moet zeggen: wow! Van alle tientallen keren dat ik bolognese from-scratch heb gemaakt, was dit toch zeker de beste! Zo zie je maar weer: de vetter the better en eenvoud siert de mensch!

Hier trouwens een tip voor iedereen die nog wat bolognesesaus over heeft. Snijd wat afbakbroodjes (kaiserbroodjes) doormidden en haal het meeste broodkruim uit het midden. Meng het broodkruim met wat olie en wat bolognesesaus tot een dikke pasta en vul daar de broodjes weer mee. Schaaf wat pecorino (O pecorino !) over de helften en zet ze een minuutje of tien in de oven. Goddelijk ontbijt !

Op de melodie van 'O sole mio

Hoe kon ik voorheen, zonder jou te schaven,
me het laten smaken, carbonara maken!?
Met jou erover, en dan in de oven
Hoe kon ik voorheen, zonder jou te schaven!

Grana padano
doe niet zo dwaas!
O pecorino,
mijn zoute kaas.
O peco, O pecorino!
mijn zilte kaas,
mijn zoute kaas!

SETH MEYERS -- "This week, Senator Larry Craig, who had initially said he would resign, after being arrested for soliciting sex in a Minneapolis airport men's room said he's now going to stay in office until the end of his term in 2009. Which brings us to a segment we like to call 'REALLY with Seth and Amy'.

MEYERS -- Really, Senator Craig? Now I know you claim this is all a misunderstanding based on the 'wide stance' you use in the stall, but you got caught soliciting gay sex in an airport bathroom and you're not going to leave your job. Really? You realize your job is Senator, and not lead singer of 'Wham.'

AMY POEHLER -- "And really, I'm not creeped out that you tried to have gay sex in an airport bathroom. I'm creeped out that you tried to have any sex in an airport bathroom. I don't even like going to the bathroom in an airport bathroom. I mean, really..."

MEYERS -- "And really, you oppose gay marriage. What? Do you think marriage takes the sizzle out of it? Or are you afraid that if gay marriage is legalized they'll be fewer single gay guys trying to have sex in airport bathrooms?"

POEHLER -- "And in 1989, you pushed for more severe punishment for Barney Frank for his involvement in a gay prostitution scandal. Really? I mean, at least he paid for it. So now, you're a Republican who likes dudes but hates capitalism? Really?

MEYERS -- "And this part is true, you hired the lawyer who defended Michael Vick to clear your name. Really? You know who you might have hired? The lawyer who prosecuted Michael Vick. That guy's a good lawyer. Really."

POEHLER -- So, in conclusion, really? You're gay, but a married Republican. You're going to vote for anti-gay legislation, but you solicit gay sex in an airport bathroom. Wow, you do have a wide stance."

Ik ben vast de duizendste blogger die het nieuwe album van Radiohead aanprijst, al zullen de meeste nerds dat doen vanwege het "betaal wat je wilt geven" concept. Eindelijk, hoor je ze roepen, eindelijk een band die opstaat tegen de akelige platenbazen. Maar ja, ik vind Radiohead eigenlijk gewoon leuk. Het is zelfs een van de weinige bands waar ik daadwerkelijk meerdere CD's van in mijn bezit heb. Legale! Toch moet ik toegeven dat ook ik voor hun slimme truuk gevallen ben. Je voelt je immers aardig suf als je "In Rainbows" in een Bittorrentzoekmachine typt, terwijl je het album net zo goed voor 0 euro legaal kunt kopen van Radioheads website. Nul euro, ik ben toch geen gierigaard en hop, voor je het weet betaal je een enigszins redelijk bedrag voor muziek waar je nog niet eens een keertje naar geluisterd hebt.

Nu ben ik geen ervaren muziekcriticus. Ik kan hooguit goed klagen over muziek die ik uiterst ruk vind (ja kutmuziek, u weet wie u bent!). Dus moet ik het anders aanpakken. Goed. Stel je voor ik heb helemaal nergens zin in. Ik zit onderuit gezakt op m'n stoel een beetje te surfen en zie er al drie uur tegenop om m'n was naar de wasserette te brengen. Ik open het openingsnummer van mijn nieuw aangeschafte album en na vijfenveertig seconden begint de gitaar te spelen. Vanaf toen ging het snel; voor het nummer uitgespeeld was, stond het album op m'n MP3-speler en liep ik fluitend in de zon richting wasserette. Lopend inderdaad, want fietsen zou te snel gaan. Het zonnetje schijnt, Thom Yorke klaagt met z'n kopstem en ik lach naar alle vrouwen, zelfs de lelijkerds. Echt zinnige dingen kan ik er verder niet over zeggen. Het is Radiohead 2007. Nieuwer, hipper, mooier. Niet te electronisch, niet te gitarig, soms zelfs funky maar nog steeds met veel weegeklaag. Waarom ik Thom Yorke wel trek en andere zeikbandjes zoals the Smashing Pumpkins niet, snap ik ook niet, maar ik begrijp u heel goed als u het maar niets vindt. Jammer Kate Nash, u bent verstoten van mijn veelspeellijst! Zo en nu ga ik de was ophalen, uiteraard lopend.

Je mag tegenwoordig niet meer fietsen in het fietsenhok. Of eigenlijk mocht het nooit, maar maakt men zich er nu ineens druk over. Waarom ze het dan niet een lopenhok noemen, is mij een raadsel, maar sinds donderdag staat er een vriendelijke meneer met een oranje hesje bij de ingang om alle onverlaten van hun fiets af te verzoeken. Dat de ChristenUnie ceedeetjes naar alle zwangere vrouwen stuurt om ze op een "ludieke" wijze te vertellen hoe ze al het wereldlijk plezier moeten inleveren ten gunste van het wormpje in hun buik, vind ik nog tot daar aan toe. Ik wil geen kinderen en wie wel kinderen wil hecht blijkbaar niet zo aan wereldlijke genoegens . Maar mij van mijn fiets af betuttelen?

Dus zet ik uit stil protest m'n fiets weer waar ik hem achterliet toen ik eerst nog even stiekem een sigaretje moest roken voor ik aan de slag kon: onder het C-gebouw aan het water. Droog, altijd plek en ik kan er gewoon naartoe fietsen. Een fietsenrek? Waar je gewoon naartoe kunt fietsen? Het zou verboden moeten worden!?

God straft meteen, en mijn buurman trouwens ook, want ik mocht alsnog gaan lopen. Met nog zeventien minuten te gaan open ik alle sloten van m'n fiets en probeer weg te rijden. Een vier-cijferig slot met twee-centimeter-dikke kabel sluit mijn fiets en niet die van mijn buurman. Even twijfel ik om terug naar m'n werk te gaan en een fiets te lenen, maar over een uur moeten al m'n collega's naar een oratie en ik kan ze dan moeilijk laten lopen. Ik zag mezelf al in gedachten met een stethoscoop op het cijferslot naar klikjes luisteren, maar de tijd ontbrak me. Over vijftien minuten moet ik loopbaanoriënteren! Lopen dus, onderwijl m'n collega's bellend met de vraag of er een OV-optie is die ik misschien over het hoofd zie. Helaas.

Vijf minuten later krijg ik een telefoontje. Ik had in de consternatie mijn sleuteltje in het slot laten zitten en mijn collega's waren al bezig een slijptol te regelen om het slot van die onverlaat van m'n fiets af te slopen. Een uur later loop ik richting de aula voor de oratie, als ik een smsje krijg: "Je fiets is los. We nemen m mee naar de aula straks." Briljant, ik hoef niet eens terug te lopen! De stoere mannen van de fietsenkelder, die tot voor kort behendig mij en m'n klaarblijkelijk terroristische medefietsers ontweken, hebben m'n slot doorgeknipt, aangespoord door m'n lieve collega's . Wat een helden! .