Vandaag met Francesco en Benedetta naar "eten en drinken 2010" geweest, een grote indoor eetmarkt voor RTL4-kijkers en Elle-lezeressen op het malieveld. Niet alleen met veel kraampjes voor koffie, thee, wijn, worst, vleeswaren, pannen etc etc, maar ook met een "restaurant", waar je en masse Michelinsterachtige gerechten kon eten voor tussen de 5 en de 15 euro, maar waar je een miljonair moest zijn om je buik daadwerkelijk vol te krijgen, omdat de gerechten zo klein waren. Op één dag, in één gerecht twee van mijn "todo-list" door te mogen strepen, namelijk zwezerik en kwartelpootje, was wel heel bijzonder. En, eh, eerlijk is eerlijk, het was verdomde goddelijk, die zwezerik met paling, kwartelpootje, aardappelflessedopje met toefje weet-ik-veel-maar-wel-lekker en parelgort!)

Een vervelend gevoel dat ik altijd bij dit soort evenementen heb, is die van schaamte en schroom om te proeven en te kletsen. Want ook al heb je flink entree betaald, voel je toch altijd die koper-verkoperspanning. "Lekker hè?" "Ja heerlijk! Ehm, zo fruitig ook! (Maar ik ga het niet kopen, want het is me veel te duur). Bedankt voor het proeven". Nee, dat tussen de haakjes zeg je natuurlijk niet. Je bedankt beleefd en loopt door naar de volgende. Daarom doe ik ook een jasje aan naar dit soort gelegenheden. Dan zie ik er uit alsof ik het spul dat ik proef ook daadwerkelijk kan betalen... als ik zou willen.

Dank god voor de wijn, dat maakt je los en dan durf je tenminste echt in gesprek te gaan met de mensen achter de kraampjes. Zo aan het eind van de dag kwam ik erachter dat de leukste kraampjes en de leukste mensen niet eens een eigen winkel hadden, maar online verkochten of leverancier waren. De worstenmakers van meat cuisine bijvoorbeeld, die hun worsten maken en drogen in de Pyreneeën en dan verkopen in Nederland. Of de makers van Prima Donna kazen, die een soort hollandse pecorino maken, maar alleen aan winkels verkopen (echt fantastisch overigens!). Ik was ook dol op die dame die Rhone value wines verkocht. Niet alleen was ze terecht enthousiast over de prachtige wijnen die ze verkocht, ze zei dat ze voor geen goud in een wijnwinkel wilde staan, want dan kon ze niet elke maand terug naar Frankrijk om haar wijnboeren te bezoeken! We verlieten haar nog voordat we de wijn proefde die ze ons eigenlijk wilde aanraden, omdat we te dronken werden van al haar tussenaanbiedingen . Ow en dan de theedame, die leuke, misschien iets te slanke theebrunette met dat krullerige haar. Geen winkel, helaas. En het maakt natuurlijk totaal geen indruk als ik 100 gram van die briljante Fujian Tie Guan Yin online bij haar koop. Grmbl .

Geinig trouwens: Volgens de wet mag je geen wijn op dit soort evenementen (ver)kopen. Je drinkt er immers al wijn, en als je dan ook nog wijnflessen gaat (ver)kopen, kun je echt goed zat worden en dat mag natuurlijk niet. Dus je kunt alleen bestellen, iets dat je natuurlijk niet doet als je tien tot tientallen euro's verzendkosten moet betalen omdat mevrouw alleen online verkoopt (anders had ik zeker een aantal van die overheerlijke Rhonekantwijnen gekocht). Nog geiniger: de Jeneverstand die er achter kwam dat ze geen vergunning hadden om zwaarder dan 15% te schenken en waarbij je dus alleen mocht ruiken . Heerlijk ruikende 3 jaar oude jenever, en zelfs een 5 jaar oude, single cask Haagse whiskey. Nog nog geiniger, het James-Bond ritueel dat de 20-jaar-oude slijtersjongen (ik drink zelf geen whiskey maar ze zeggen dat het lekker is) uitvoerde om me toch wat van de whiskey te laten proeven, herhaald en uitvergroot tot het nog stoerdere om zich heen gekijk dat hij deed toen Francesco in al zijn onschuldigheid en onwetend van de overtreding ook om een glas vroeg .

Maar nog nog nog mooier is misschien wel de napret. Thuis zitten, je rozemarijnworst, wijnworst, hollandse pecorino proevend bij een goedkope avondwinkelwijn (grmbl grmbl), online zoekend naar wat informatie over de worstfabrikant, de leuke theedame en de heerlijke Haagse whiskey. En dan op dit blogje terechtkomen, die voor mij eigenlijk het bloggen rechtvaardigt: caskstrength.blogspot.com:

Een Engelsman met een oprechte whiskyblog die bericht van de goede kwaliteiten van zijn nieuwe aanwinst. Een klein, met een handgeschreven etiket getekend "idiotes whiskey" voorziene flesje voorzien van echte Haagse single cask whiskey. Hij schat hem op vijf jaar oud en vraagt om meer details. Waarop de originele slijteresse die verhaalt hoe hijzij de "idiotes whiskey" op het etiket schreef antwoordt op zijn blog .

M'n gistcultuurtje leeft nog steeds (al had ik hem vandaag bijna omgebracht daar ik vergeten was iets van de spons opzij te zetten voor de volgende keer) en nu heb ik eindelijk ook de mandjes waar de Duitsers en de Fransen hun desembrood in laten rijzen. Zo kan het deeg een beetje ademen tijdens het rijzen, krijgt het de juiste vorm voor een vloerbrood en krijgt het een mooie tekening op de korst.

Maar waar koop je die dingen? Niet bij één van de grootste kookgereedschapspeciaalzaken van Nederland in elk geval: DOK (een nieuw samenwerkingsverband tussen Duikelman, Oldenhof en Kookpunt in een gigantische winkel). Aargh wat een ballentent; een wereld van verschil met de Duikelman in Amsterdam. Het wordt tijd dat de staat meer loonbelasting heft op tienerarbeid en de loonbelasting op "vrouwen van middelbare leeftijd die nog weten hoe je vleesch lardeert" afschaft. Ik wil mensen die verstand hebben van de producten die ze verkopen in de supermarkt, de kookwinkel en de electronicazaak, geen jonge blagen die nog te dom zijn om voor de duvel te dansen. Anyhoo, een rijsmandje is geen tulband, springvorm, bakblik, of al het andere dat de truttebel en haar 25-jarige manager me lieten zien (en ze wist ook al niet wat een pizzasteen was), dus naar het compleet tegenovergestelde van de DOK een paar honder meter verderop: En Garde. Klein, heel klein, maar fijn. Twee man personeel, waarvan één mijn moeder had kunnen zijn. Check. Pizzasteen, check. Rijsmandjes, das gek, in alle jaren dat ze bij En Garde werkte had er nog geen één klant naar gevraagd en die ochtend was ik de tweede waarvoor ze een setje in Duitsland moest bestellen. Maar ze kon ze tenminste bestellen.

Veel te duur natuurlijk. Maar volgens mij word je als kookliefhebber sowieso ontzettend genaaid. Snijplankje bij de Ikea 5 euro, bij DOK of En Garde kun je dezelfde kwaliteit niet onder de 50 euro krijgen. Ow, en ik zocht nog een pizzaschepje, want als ik deeg overhoud gaat er altijd wat tomaat en kaas over en het is altijd een drama de pizza op de steen te krijgen. Maar 25 euro? Voor iets dat me meteen een splinter bezorgde toen ik het oppakte en dat ik met een figuurzaagje zelf uit een beetje triplex kan maken? No way. Dan maar knutselen.

.

Zo, na 14 daagjes eindelijk zin en tijd om de limoncello te verdunnen met siroop (op 1 liter alcohol een gekookte siroop van 1 liter water met 600 tot 800 gram suiker), uit te schenken in flesjes en natuurlijk om voor het eerst te proeven . Zie hier het resultaat: Links een liter limoncello, midden 350 ml gembercello en rechts een liter grapefruitlikeur.

De grapefruitcello is een beetje te slap (qua fruitsmaak, niet qua alcohol ), maar de gembercello is net zo "interessant" en vreemd geworden als ik gehoopt had (ben benieuwd hoe hij gekoeld smaakt) en de limoncello zelfs beter (dat mag ook wel, want volgens mij heb ik 2x zo veel citroenen gebruikt als nodig was). Gelijk bij het toevoegen van de siroop werd het mengsel ondoorzichtig en rook je ineens de citroen ipv de alcohol. Wat een topspul. Nog twee weekjes in de fles op smaak komen en dan gaan ze de diepvries in

Vlnr: limoncello, pompelmocello en zenzerinello, oftewel citroenschil, grapefruitschil en geraspte gember in uit Italië meegenomen 95% alcohol. Een dag of acht laten trekken, siroop erbij en over een maandje schijnt de smaak helemaal volgroeid te zijn. Ik ben benieuwd . (ow en die gele vloeistof linksachter is zelfgemaakte gemberlimonade).

Mijn eerste meringues (free form)! Zijn ze niet prachtig?

Maar eerlijk: weet je wat nog veel lekkerder is dan een goed gelukte meringue? Een halfgare meringue! Superlicht, hard en knapperig van buiten, marshmellowzacht van binnen. Wow! Geen idee of je ze lang kunt bewaren in die toestand, dus de rest moet toch helemaal droogbakken ben ik bang.