Sinds ik vernomen heb dat wij Neerlandsche mannen het compleet afleggen tegen de Amerikanen op het gebied van hoffelijkheid jegens de dames, probeer ik een beetje extra op te letten. Ik tracht bijvoorbeeld, wanneer ik me onder het schonere geslacht begeef, eerder bij de deur te zijn dan hen en deze voor ze open te houden zonder al te lang naar hun achterwerk te staren. Want dat is natuurlijk waarom die Amerikanen het doen.

De deur openhouden vind ik nog wel te doen, en ooit wil ik nog eens, uiteraard om indruk te maken, mijn regenjas over een plas draperen en het object van mijn affectie aan de hand genomen eroverheen laten schrijden. Zelf in die plas gaan liggen gaat me echter toch wat te ver.

Mieren gaat blijkbaar niets te ver. Ze bouwen niet alleen bruggen en vlotten van hun eigen lichamen, ze vullen ook nog eens de gaatjes in de weg, blijkt uit recent onderzoek. En ze doen dat niet willekeurig, nee, ze pakken alleen de gaatjes waar ze precies in passen en gaan pas weg als er een tijd lang niemand meer op ze heeft gestaan. Dat is nog eens hoffelijkheid! En ik wed dat die mieren het niet eens doen om die avond niet alleen te slapen, zoals die verdomde Amerikanen .

Als ik iets niet kan, is het wel vrouwen versieren. Ik hoef ze maar aan te kijken of ik zie ze al denken: "daar heb je alwéér zo'n viezerik". Ben ik nummer vijf of zes vandaag, vraag ik me dan af, die een stuk van haar kostbare tijd wegrooft om te illustreren wat ze toch al lang wist: dat ze mooi genoeg is om lastig gevallen te worden door mannen. Zomaar een dame bij de billen grijpen en lepelen, of nog sterker, haar argumenten handmatig in de weegschaal leggen, zou niet eens in me opkomen. A dirty mind is a joy forever, maar laat m'n slachtoffer alsjeblieft beginnen met een goeie indruk van me.

Toch schijnt 30% van de dames in het uitgaanscircuit het 'grinding', plat gezegd 'droog kontneuken', een prima manier te vinden om het eerste contact te leggen en heeft zo'n 85% van de dames dit type ontmoeting al eens mogen meemaken. 3.5% heeft zelfs geen problemen met wat tettergetoeter ter vervanging van een begroeting. Geen wonder dat die dames al gapen voordat ik aan de koetjes en kalfjes kan beginnen . Dit alles is uiteraard weer te lezen in mijn favoriete wetenschappelijke tijdschrift "the Journal of Sex Research". Je kunt het natuurlijk omdraaien en zeggen dat de meerderheid het gedrag dus niet acceptabel vindt, maar dat maakt een blog alweer een stuk minder boeiend .

Mocht u zich afvragen waar deze blog in godsnaam over gaat: ik probeer zo min mogelijk te verklappen, maar mogelijk bevat het boek hier rechts binnenkort ook een plaatje van een doorbuigende penis .

Nog een beetje “nagenietend” van de sfeer tijdens de koffietafelgesprekken van vandaag, bedacht ik me dat ik het vanmiddag had over een "penisartikel" dat het uiteindelijk nooit tot baschie.nl heeft geschopt. Het waarom ervan was me een beetje ontschoten, maar nu daagt het me alweer: op twee mei, bij het lezen van een samenvatting van dit artikel op de website van de New Scientist, klonk het gewoon te mooi om waar te zijn. Dit moest een 1-aprilgrap met 31 dagen verlengsnoer zijn! Nergens op de website van de "Journal of the Royal Society Interface" kon ik het originele artikel terugvinden, niet bij de "early online articles", noch in het laatste nummer. Het DOI-nummer leek legitiem, maar er leek een stijgende trend te zitten in de laatste vier cijfers van dit nummer, en artikelen met zowel eerdere als latere nummers waren wél online te vinden. En zelfs als het artikel zou bestaan, dan zou het toch op zijn minst geschreven moeten zijn door een zonderlinge wetenschapper die zich iets geks in het hoofd heeft gehaald en door de mazen van de peer-review is geglipt.

Nope! Blijkbaar pas een dag later was het bericht online te lezen. En het is niet zomaar een gekke kerel, nee, het handelt zich hier om een heus review-artikel. Even voor de niet-wetenschappers onder de bloglezers: een review-artikel wordt meestal geschreven door een oude rot in het vak die de kennis die tot dan toe in dat vakgebied is verzameld even samenvat in een wat groter artikel. Het is zeg maar de schakel tussen wetenschapsartikelen, die op de grens van de kennis opereren, en het boek, dat alle min of meer onbetwiste kennis canoniseert. Ergo het bestaan van dit review-artikel wijst op het bestaan van een complete school van "klassieke penismechanici".

Helaas verschaft de UvA ons geen toegang tot het originele artikel, maar ik vermoed dat u al genoeg plezier kunt beleven aan de samenvatting van the New Scientist. Wat moeten die redacteuren een lol hebben gehad tijdens het schrijven ervan . Zeg nu zelf. Zou u ook niet hebben getwijfeld bij het lezen van de zinsnede: “a research urologist and professor of aerospace engineering at Boston University”.

Een eendenpiemel is niet hetzelfde als een zoogdierpiemel. Zo leeft de piemel het grootste deel van de tijd binnen het lichaam van de mannetjeseend, vult het zich met lymphenvloeistof tot een lange kurkentrekkervorm, en wordt het sperma niet door een centrale buis, maar langs een spiraalvormige groef richting vrouw verplaatst. Dat bepaalde Argentijnse eenden joekels van piemels hebben, wist u natuurlijk al, maar de reden hiervoor werd door de heren wetenschappers eigenlijk nooit bij het vrouwtje gezocht. Nee, mannen houden van competitie — getuige in het openbaar op televisie jankende Alkmaarders toen AZ de schaal aan zich voorbij liet gaan — en de correlatie tussen de piemelgrootte van een eendensoort en de verkrachtingsfrequentie werd dan ook altijd gezocht in een competitie tussen mannetjes om hun zaad zo dicht mogelijk bij het eitje af te leveren. Er was een vrouw voor nodig om de simpele vraag te stellen: "Wat een joekel, waar laat zo'n vrouwtjeseend dat?".

De heren biologen waren zo gebiologeerd door het groots tussen de flippers, dat ze de vrouwtjeseend helemaal vergaten. En wat blijkt? Hoe groter en vreemder de piemel van de mannetjeseend, hoe complexer het oviduct (het vaginaequivalent in vogels) van het vrouwtje. Zo draait de vrouw van binnen soms ook als een kurkentrekker, en lijken enkele eendendames van binnen zelfs een beetje op een doolhof, met veel zijingangen die doodlopen. Draait het mannetje rechtsom, draait het vrouwtje fijn linksom en natuurlijk vice versa. Het vrouwtje heeft zichzelf dus effectief een soort verkrachtingsbevruchtingsbeveiliging ontworpen, waardoor alleen de mannen die er echt de tijd voor nemen (en van het vrouwtje de tijd krijgen, want de vrouwtjeseenden zijn eigenlijk wel monogaam), een fatsoenlijke kans krijgen om vader te worden.

Een mooi voorbeeld van hoe een vrouw de wetenschap kan helpen door buiten de doos te denken .

Het komt niet iedere dag voor dat een vriend en studiegenoot de eerste pagina van de NRC wetenschapsbijlage haalt (Zaterdag 28-04-2007). Zeker als het over zoiets hardcore bèta-wetenschappelijks als reacties volgen met een scanning tunneling microscoop gaat, moet je wel iets heel interessants hebben geproduceerd om de krant geïnteresseerd te krijgen!

Okay, het is geen nobelprijs, maar veel beter kun je het vermoedelijk niet doen tijdens je promotie.
Petje af Bas !