Een eendenpiemel is niet hetzelfde als een zoogdierpiemel. Zo leeft de piemel het grootste deel van de tijd binnen het lichaam van de mannetjeseend, vult het zich met lymphenvloeistof tot een lange kurkentrekkervorm, en wordt het sperma niet door een centrale buis, maar langs een spiraalvormige groef richting vrouw verplaatst. Dat bepaalde Argentijnse eenden joekels van piemels hebben, wist u natuurlijk al, maar de reden hiervoor werd door de heren wetenschappers eigenlijk nooit bij het vrouwtje gezocht. Nee, mannen houden van competitie — getuige in het openbaar op televisie jankende Alkmaarders toen AZ de schaal aan zich voorbij liet gaan — en de correlatie tussen de piemelgrootte van een eendensoort en de verkrachtingsfrequentie werd dan ook altijd gezocht in een competitie tussen mannetjes om hun zaad zo dicht mogelijk bij het eitje af te leveren. Er was een vrouw voor nodig om de simpele vraag te stellen: "Wat een joekel, waar laat zo'n vrouwtjeseend dat?".

De heren biologen waren zo gebiologeerd door het groots tussen de flippers, dat ze de vrouwtjeseend helemaal vergaten. En wat blijkt? Hoe groter en vreemder de piemel van de mannetjeseend, hoe complexer het oviduct (het vaginaequivalent in vogels) van het vrouwtje. Zo draait de vrouw van binnen soms ook als een kurkentrekker, en lijken enkele eendendames van binnen zelfs een beetje op een doolhof, met veel zijingangen die doodlopen. Draait het mannetje rechtsom, draait het vrouwtje fijn linksom en natuurlijk vice versa. Het vrouwtje heeft zichzelf dus effectief een soort verkrachtingsbevruchtingsbeveiliging ontworpen, waardoor alleen de mannen die er echt de tijd voor nemen (en van het vrouwtje de tijd krijgen, want de vrouwtjeseenden zijn eigenlijk wel monogaam), een fatsoenlijke kans krijgen om vader te worden.

Een mooi voorbeeld van hoe een vrouw de wetenschap kan helpen door buiten de doos te denken .

Het komt niet iedere dag voor dat een vriend en studiegenoot de eerste pagina van de NRC wetenschapsbijlage haalt (Zaterdag 28-04-2007). Zeker als het over zoiets hardcore bèta-wetenschappelijks als reacties volgen met een scanning tunneling microscoop gaat, moet je wel iets heel interessants hebben geproduceerd om de krant geïnteresseerd te krijgen!

Okay, het is geen nobelprijs, maar veel beter kun je het vermoedelijk niet doen tijdens je promotie.
Petje af Bas !

Charlie Bamforth, de “Anheuser-Busch Endowed Professor of Brewing Science” van de Universiteit van California, ziet in bier de basis van de gehele beschaving. Kort samengevat beweert hij, met een dikke knipoog, dat de overgang van een jagers/verzamelaarsbestaan naar een landbouwbestaan veroorzaakt is door het feit dat bier zich nou eenmaal niet laat verzamelen. Een wat langere, meer visuele redenatie vind je hier.

In eerste instantie nam ik meneer Bamforth natuurlijk niet serieus en leek de nieuwswaarde van het artikel er vooral in gelegen dat er überhaupt een professor in het bierbrouwen is. Later begon ik echter te twijfelen en heb ik m'n McGee er eens bijgepakt, om vanuit daar verder te zoeken op het internet. Landbouw, beginnend met o.a. tarwe en gerst, ontstond zo'n 8000 jaar v. Chr. in Mesopotamië. Bier zal niet heel veel later ontstaan zijn en zou in elk geval al voor 6000 v. Chr. gebrouwen worden in het Midden-Oosten. Op zich niet zo gek, want pap, net als brood met water, een tijdje laten staan in de buurt van wat rondzwevende gistcellen en je hebt schijnbaar al een soort bier. Wat ik echter vooral interessant vond is dat, volgens McGee, ergens tussen een derde en de helft van al het gerst in Mesopotamië gereserveerd zou zijn geweest voor het maken van bier! Vreemd genoeg is dat trouwens nog steeds zo. Bier was dus misschien zelfs wel zo belangrijk als brood voor onze voorouders!

Wanneer mannen en vrouwen vergeleken worden, wordt altijd aangehaald dat mannen veel visueler ingesteld zijn dan vrouwen. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, en suggereer niet dat ik de beschikking heb over massa's testosteron — sommigen menen zelfs dat ik meer weg heb van een lesbo in het verkeerde lichaam, dan van een hetero man — maar ik ben inderdaad één van die mannen die sterk beïnvloed wordt door wat ik liefkozend “vrouwelijke argumenten” noem. En zelfs al mag je er als man eigenlijk niet naar staren, toch dwalen m'n ogen nog wel eens af naar waar de redenvoering sluit. Wanneer ik dan roep dat een mooi koppie voor mij uiteindelijk veel belangrijker voor de aantrekkingskracht van een dame is, kan dit eenvoudig opgevat worden als een politiek-correcte uitspraak bedoeld om de dames nog enigzins het idee te geven dat ik geen viezerik ben.

Gelukkig ondersteunt de nieuwste wetenschap mijn voorliefde voor gezichten als iets typisch mannelijk. Uit onderzoek blijkt dat mannen eerst naar het gezicht kijken, en dan pas naar het zuiden duiken, en dat ze ook langer en vaker het gezicht opzoeken dan vrouwen. Rest de vraag: stel evolutie had mannen ook iets aantrekkelijks boven hun buik gegeven, zouden we vrouwen dan ook continu op steelse blikken kunnen betrappen ?

Er schijnt geen dertiger op TV te zijn zonder botox in haar voorhoofd, geen vagina in de Playboy nog echt, geen modefoto zonder Photoshop en geen modebladredactie zonder gratis behandeling door een plastisch chirurg. Geen wonder dat zelfs de mooiste vrouwen zich niet mooi vinden; en toch raar dat zoveel mannen daar blijkbaar anders over denken .

Ik loop voortdurend achter de feiten aan omdat ik nauwelijks TV kijk, dus ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen dat ik vandaag een documentaire aanraad die precies een maand geleden op televisie is uitgezonden: Beperkt Houdbaar, van Sunny Bergman (klik hier voor een directe link naar de film). Natuurlijk gaat het in zo'n documentaire over onzekere jonge meisjes, onzekere oude vrouwen, de mode-industrie en de plastische chirurgie, maar het is vooral de keuringsdienst-van-waarde-achtige manier waarop de documentaire gemaakt is die hem zo leuk maakt. Sunny, zelf 34 en langzaam onzeker over haar uiterlijk, gaat naar een schoonheidsbeurs, de redactie van een modeblad, een fotograaf en fervent photoshopper, een buikdanscursus en later een haman, naar de VS en aldaar naar een 350.000 dollar per maand verdienende plastisch chirurg gespecialiseerd in “vaginareconstructies”. Gedurende de documentaire komt ze er langzaam maar zeker achter dat het ideaalbeeld waaraan vrouwen zich tegenwoordig spiegelen gephotoshopt is en daardoor altijd onhaalbaar.

Met dank aan Patrick voor de tip!